Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσοι άνθρωποι κι αν έχουν υπάρξει δίπλα σου, πάντα όταν θ’ ακούς τη λέξη απωθημένο, ένα πρόσωπο θα έρχεται ξανά και ξανά στο μυαλό σου. Σαν μια σκιά από τα παλιά που συχνά παίζει κρυφτό στις σκέψεις σου, καθώς μέσα από μια τυχαία σκέψη έρχεται αναπάντεχα το πρόσωπο στο μυαλό σου. Μπορεί να έχετε καιρό να συναντηθείτε, όμως στην ιδέα πως μπορεί να συναντηθείτε τυχαία κάτι μέσα σου ταράζεται, δίχως να γνωρίζεις τι ακριβώς είναι αυτό.
Κι ενώ τα καταφέρνεις μια χαρά, σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα, τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική σου ζωή, μια φωτογραφία που εμφανίστηκε στην αρχική σου σελίδα σού δίνει την αίσθηση πως σου άδειασαν ένα δοχείο με παγάκια στο κεφάλι. Είναι η φωτογραφία γάμου του απωθημένου σου. Μπορεί να μη σου έπεσε το προσκλητήριο απ’ τα χέρια, όπως λέει και το γνωστό ελληνικό άσμα, όμως η ένταση που σου προκλήθηκε ήταν αρκετή για να χάσεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Προσπαθείς να συνέλθεις και να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε κλόνισε τόσο, αφού δεν είχατε σκοπό να συμπορευθείτε, όμως δεν καταφέρνεις να βγάλεις άκρη. Είναι σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω, τότε που βρισκόσαστε και κάθε φορά αισθανόσουν το ίδιο τρέμουλο μέχρι να συναντηθείτε. Ακριβώς το ίδιο συναίσθημα σ’ έχει πιάσει και τώρα δίχως να γνωρίζεις γιατί.
Για κάποιο συγκεκριμένο λόγο που είναι ριζωμένος βαθιά μέσα σου, αυτός ο άνθρωπος σε σημάδεψε ανεξίτηλα. Αισθάνθηκες κάτι το τόσο σημαντικό μέσα σου και το κλείδωσες σαν το άγιο δισκοπότηρο των σκέψεών σου. Ξέρεις όμως, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ερωτευόμαστε και να βλέπουμε στους άλλους στοιχεία τα οποία, είτε θα θέλαμε να μπορούσαμε να έχουμε διαμορφώσει στον δικό μας χαρακτήρα, είτε αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα των γονιών μας· μάς είναι, με λίγα λόγια, οικεία. Και στις δύο περιπτώσεις, ένας είναι ο κοινός παράγοντας: τι είναι αυτό που ανακίνησε αυτός ο άνθρωπος μέσα μας και δε λέμε να το προσπεράσουμε; Τι είναι αυτό που σε δεύτερο επίπεδο θέλει να μας πει το υποσυνείδητο;
Θα σκεφτείς πως, οκ, μαθαίνεις πως το μεγαλύτερό σου απωθημένο παντρεύεται και θα ξεκινήσεις τις αναλύσεις; Μήπως καλύτερα να πιεις τα ποτάκια σου ν’ ακούσεις και τα καψουροτράγουδά σου και να είσαι μια χαρά τύφλα ως την επόμενη ημέρα; Όμως, θα είσαι καλά;
Ξέρεις, οι άνθρωποι τείνουμε αρκετές φορές να εξιδανικεύουμε σχέσεις κι ανθρώπους και να δημιουργούμε στο μυαλό μας σενάρια τα οποία μπορεί να είναι μακριά από την πραγματικότητα. Ονειρευόμαστε άτομα, σχέσεις, καταστάσεις που αν δεν τις έχουμε βιώσει κι αποκωδικοποιήσει μέσα μας, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα αν μέσα σ’ αυτές θα ήμασταν ευτυχισμένοι ή πώς θα το καταφέρναμε. Για να μην έχει γίνει λοιπόν το επόμενο βήμα μ’ έναν άνθρωπο, κάτι σημαίνει και για όσους από εμάς πιστεύουμε στη δύναμη του σύμπαντος, κάτι θέλει να μας πει. Απλώς συχνά εθελοτυφλούμε.
Ενδεχομένως, ζήσαμε κάποιες εμπειρίες στη διάρκεια της ζωής μας όσο υπήρχε η σχέση κι είδαμε στοιχεία του εαυτού μας εκείνη την περίοδο, τα οποία, είτε πλέον έχουν μεταβληθεί είτε δεν υπάρχουν πια και μας λείπουν. Μπορεί να βιώσαμε μια περίοδο απέραντης ανεμελιάς στη σχέση αυτή και πλέον, μέσα στην καθημερινότητα, να μας κοστίζει που την έχουμε χάσει με αποτέλεσμα να νιώθουμε μια γεύση πικρίας. Σ’ αυτό το σημείο, χρειάζεται μετά το πρώτο επίπεδο της θλίψης μας, ν’ αναζητήσουμε μια σανίδα σωτηρίας μέσα μας και να δούμε τι ακριβώς μάς λείπει τώρα, που είχαμε τότε. Σίγουρα, τις περισσότερες φορές, η απάντηση είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, όμως με μια δεύτερη ανάγνωση θα δεις πως υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες, που θα σε βοηθήσουν ν’ αντιληφθείς καλύτερα τον εαυτό σου.
Για να έχουμε επιλέξει έναν δρόμο στη ζωή, κάτι ξέρει ο εαυτός μας: δε χρειάζεται ούτε να του πάμε κόντρα ούτε να τον κακοποιήσουμε βρίζοντάς τον για λάθος ή σωστές επιλογές. Συμβαδίζουμε, συμπορευόμαστε μαζί του μέχρι (αν το θελήσουμε ποτέ πραγματικά) να συμπορευθούμε και στα σκαλιά της εκκλησίας (ή του δημαρχείου) μ’ έναν άλλο άνθρωπο. Τον σωστό.
Συντάκτης: Ειρήνη Μπισιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
