Αποφασίζεις μετά από σκέψη να ξεκινήσεις εκείνη την πολυπόθητη ψυχοθεραπεία. Κάθε φορά που χτυπάς τη μεγάλη πόρτα των συνεδριών η καρδιά σου σκιρτάει σαν να πηγαίνεις πρώτη φορά σχολείο. Είναι από τις αρχικές σου συνεδρίες, ίσως κι η παρθενική. Έχεις καθίσει αναπαυτικά στον καναπέ και πρώτη «εργασία» που σου ανατίθεται, είναι να γράψεις πέντε χαρακτηριστικά του εαυτού σου θετικά κι αντίστοιχα πέντε αρνητικά.
Ευκολάκι, σκέφτεσαι. Ξεκινάς αμέσως και με αποφασιστικότητα πιάνεις το στιλό να γράψεις. Για μια στιγμή, εκεί που πιστεύεις πως το ’χεις, παγώνεις. Κάνεις μια παύση και συνειδητοποιείς πως ίσως δε σε γνωρίζεις τόσο καλά, όσο νόμιζες. Ίσως όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που νόμιζες πως είναι στοιχεία του εαυτού σου, εν τέλει να είναι απλώς ταμπέλες σαν εκείνες που σε προϊδεάζουν για το κατάστημα που πας να επισκεφτείς χωρίς να έχεις μπει ακόμα στο εσωτερικό του. Σαν τις ταμπέλες στα ράφια των καταστημάτων που σου προωθούν ένα αντικείμενο με τη μόνη και βασική διαφορά πως εσύ δεν είσαι αντικείμενο. Μπορεί ακόμα να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου είναι δικά σου και ποια είναι φορεμένα, όμως το σίγουρο είναι πως δεν είσαι αντικείμενο. Κι εκεί λοιπόν αναρωτιέσαι: από πού ξεκίνησε όλο αυτό;
Η απάντηση βρίσκεται κάποια χρονάκια πίσω, στην παιδική σου ηλικία, πριν καν ακόμη πας σχολείο, στα πλαίσια της πρώτης κοινωνίας με την οποία προσπαθούσες να εξοικειωθείς- φυσικά με την οικογένεια. Μια οικογένεια η οποία παρατηρούσε κάθε σου κίνηση κι έσπευδε να σου προσδώσει χαρακτηριστικά, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει πως μέχρι σήμερα σου ταιριάζουν ή σου ταίριαζαν και ποτέ. Θυμάσαι τότε που δεν ήθελες να μοιραστείς τα παιχνίδια σου ή το φαγητό σου με τ’ αδέρφια σου; Τότε λοιπόν, όλοι αποφάσισαν με μια φωνή πως είσαι εγωιστής και η ταμπέλα αυτή σου φορέθηκε δίχως φυσικά να το συνειδητοποιήσεις. Τότε που απολάμβανες την προσοχή όλων όταν χόρευες και τραγουδούσες στα οικογενειακά τραπέζια, σύσσωμοι όλοι αποφάνθηκαν πως είσαι ένα εγωκεντρικό πλάσμα.
Μετά, στο σχολείο, τα χρόνια που ήσουν άκρως επιμελής μαθητής και στο σπίτι ένα ήρεμο και γαλήνιο παιδί, σου φόρεσαν τη γνωστή φαντάζομαι σε πολλούς ταμπέλα του καλού παιδιού. Κι ύστερα, στην πρώτη εναντίωσή σου σε μια απαίτηση που για άλλη μια φορά σου φορέθηκε καπέλο, όλοι σε είπαν αντιδραστικό κι εσύ θύμωσες που κανείς δε σε κατάλαβε ούτε λίγο. Κι αυτά αποτελούν λίγα από τα πολλά παραδείγματα που μπορείς να θυμηθείς. Υπάρχουν κι άλλα τόσα, τα οποία συνέβησαν σε τόσο μικρή ηλικία που αν δε στ’ αναφέρουν, δε θα μπορέσεις να τα ανακαλέσεις, καθώς ο εγκέφαλος ενός παιδιού δε λέγεται σφουγγάρι αδικαιολόγητα. Έχει τη δυνατότητα ν’ απορροφάει μεγάλο όγκο πληροφοριών σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Απλώς δε μένουν πάντα έξω-έξω, εύκαιρες όποτε τις χρειαστείς.
Και τα χρόνια λοιπόν περνάνε, κι ερχόμαστε στο σήμερα. Σ’ ένα σήμερα κατά τη διάρκεια του οποίου αποφεύγεις τις οικογενειακές συναντήσεις γιατί υποσυνείδητα γνωρίζεις πως θα έρθει μία ακόμα ταμπέλα στο «βιογραφικό» σου η οποία θα σου φορεθεί τόσο περίτεχνα που χωρίς να το καταλάβεις, αποχωρώντας από τη συνάντηση θα νιώθεις το βάρος της μέσα σου. Σ’ ένα σήμερα που, έχοντας συνηθίσει τις ταμπέλες πάνω σου σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου, με κάθε ευκαιρία οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι θα σου προσθέτουν συνεχώς ακόμα έναν χαρακτηρισμό, -όχι απαραίτητα αρνητικό- τον οποίο εσύ θα κάνεις δικό σου δίχως περαιτέρω επεξεργασία. Σ’ ένα σήμερα όπου σέρνοντας καθημερινά τόσες ταμπέλες φορεμένες, νιώθεις όλο και πιο έντονα την ψυχική σου κούραση να μη σου επιτρέπει να απολαύσεις τη ζωή σου.
Κι ίσως στην τελική να φοράμε τόσους ρόλους γιατί αφήσαμε άλλους να μας σκηνοθετήσουν. Κι αυτό είναι λίγο άδικο, χωρίς καν να δοκιμάσουμε τις δυνατότητές μας. Σκέψου να έχεις το ταλέντο, την όρεξη, το όραμα, τις δεξιότητες να φτιάξεις το πιο εντυπωσιακό κι ουσιώδες υπερθέαμα. Γιατί να μη δοκιμάσεις να το φέρεις εσύ στη ζωή;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Μπισιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
