Είναι Σάββατο, ενδεικτική μέρα για ποτάκι, κι ενώ έχω γνωριστεί με μια καινούρια παρέα κάνω την εξής συνειδητοποίηση: Σε οποιαδήποτε συνθήκη βρεθώ, με οποιαδήποτε παρέα, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, ένα είναι το θέμα για το οποίο όλοι έχουν κάτι να πουν, το κέρατο! Είτε έχουμε υπάρξει στο ρόλο του «θύτη» είτε στο ρόλο του «θύματος» αυτό το θέμα συζήτησης θα είναι πάντα επίκαιρο καθώς οι απόψεις γύρω από αυτό διίστανται. Και σε αυτό το σημείο έχω φτάσει κι έχω αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές «άραγε, τι είναι αυτό που μας οδηγεί στο να κερατώσουμε;».
Με μια γρήγορη σκέψη, θα δεις πως υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για ν’απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα, όπως για παράδειγμα η ανασφάλεια ενός ανθρώπου, ο εγωκεντρισμός του ή ακόμα κι η συνθήκη του να θεωρεί τόσο δεδομένο το ταίρι του ώστε να οδηγείται στο να αναζητάει την περιπέτεια σε άλλους ανθρώπους. Όμως όλα τα παραπάνω έχουν ένα κοινό παρανομαστή κι αυτός δεν είναι άλλος από τη θεώρηση πως το πρόσωπο που κερατώνει αποτελεί τον «θύτη» και το πρόσωπο που έχει υποστεί την «απιστία» το θύμα.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν, έρευνες έχουν αποδείξει πως ο μεγαλύτερος αριθμός ατόμων που φτάνουν στο σημείο να απατήσουν είναι εκείνοι που έχουν πληγωθεί από το ταίρι τους. Μάλιστα, όσοι έχουν απογοητευτεί τείνουν να βρίσκουν την παρηγοριά σ’ έναν άλλο άνθρωπο με σκοπό να καλύψουν το συναισθηματικό κενό που έχει δημιουργηθεί και να μπορέσουν να πάρουν από το νέο πρόσωπο όλα εκείνα τα οποία δεν κατάφεραν να έχουν από τη σχέση τους. Άλλωστε είναι γνωστό πως αν δεν υπάρχει κενό μέσα σε μια σχέση δεν υπάρχει χώρος για να μπει το τρίτο άτομο. Επομένως, στην τρικυμία μιας σχέσης, αναζητάμε τη σανίδα σωτηρίας -από κάποιον άλλο- με σκοπό και στόχο να μην πνιγούμε και να μπορέσουμε να κολυμπήσουμε μέσα σε αυτή. Κι εδώ εμπίπτει το εξής ερώτημα: Γιατί αρκούμαστε σε πρόσκαιρες λύσεις οι οποίες αντί να προσφέρουν ανακούφιση σε μια σχέση προκαλούν μεγαλύτερη δυσφορία;
Κι έρχονται τα βιώματά μας τόσο από την παιδική ηλικία όσο κι από την ενήλικη ζωή να μας δώσουν απάντηση. Ο εγκέφαλος ενός ανθρώπου λοιπόν, είναι σαν ένα δέντρο με χιλιάδες παρακλάδια. Το κάθε παρακλάδι επεκτείνεται σε άλλα και από εκεί σε ακόμα περισσότερα, με αποτέλεσμα πολλές σκέψεις μας και ιδεολογίες να είναι τόσο καλά «ριζωμένες» από το οικογενειακό περιβάλλον που ούτε εμείς οι ίδιοι να μην μπορούμε να διαχωρίσουμε ποιες είναι δικές μας ιδέες και ποιες είναι κοντινών μας προσώπων. Εικόνες που έχουμε δει σαν παιδιά, ενώ μπορεί να μην τις θυμόμαστε, έχουν αποτυπωθεί τόσο καλά στον εγκέφαλό μας που μοιάζουν να ελέγχουν τη ζωή μας.
Αυτό δε συνεπάγεται απαραίτητα με επίπονες αναμνήσεις. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μπορεί να έχει μεγαλώσει σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον, με αγάπη και σεβασμό μεταξύ των μελών κι απλά επειδή έχει δει τον ένα γονέα να έχει παραμελήσει τον εαυτό του και να «βαλτώνει» σε μια ανιαρή σχέση, να έχει αποφασίσει πως δε θέλει να ακολουθήσει την ίδια πορεία. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα στην ενήλικη ζωή ν’ αναζητά την περιπέτεια η οποία μπορεί να τον οδηγήσει στην απιστία, αφού ακόμα και στη σχέση του ταυτίζεται με το πρότυπο που είχε σαν παιδί και δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Πολλές φορές λοιπόν, καταλήγω στο εξής απλοϊκό συμπέρασμα, η ζωή μοιάζει με ένα απολαυστικό πιάτο μακαρονάδας: Οι σκέψεις είναι πλεγμένες μεταξύ τους σαν τα ζυμαρικά κι άλλοι την προτιμάνε καυτερή, άλλοι λιγότερο, άλλοι τρελαίνονται για εκείνη κι άλλοι όχι τόσο, στο τέλος όμως να πρέπει να θυμούνται πως καταλήγει στο δικό τους το στομάχι, οπότε και να να φροντίζουν να είναι φτιαγμένη με τη συνταγή που επιθυμούν οι ίδιοι -αν την αντέχει το στομάχι τους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Μπισιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
