Ακόμα κατασκοπεύω το προφίλ σου

Μπορεί να πέρασε καιρός, για κάποιους μάλλον πολύς, να μετράμε μήνες ολόκληρους απ’ τον χωρισμό, όμως κάποιες συνήθειες δεν κόβονται, κάποιες σκέψεις δεν αλλάζουν. Ακόμα και σήμερα, κάθε πρωί και βράδυ, συνεχίζω να κάνω τη σύντομη βολτίτσα μου απ’ το προφίλ σου, να ρίχνω τη διεξοδική ματιά μου στον ιντερνετικό σου κόσμο, αφού απουσιάζω πια απ’ τον πραγματικό.

Ναι, δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ πως η επόμενή μου κίνηση, μετά απ’ τον ωραίο καφέ που θα μου κάνω, είναι να κάτσω στον υπολογιστή, σαν ένας σύγχρονος Sherlock Holmes, και να κατασκοπεύσω –ποιον άλλον;– εσένα. Όπως κατάλαβες, είσαι υπόθεση μυστηρίου που πρέπει να λύσω, και μάλιστα η πιο απαιτητική απ’ όλες. Κοιτάζω, λοιπόν, όλες σου τις ανακοινώσεις, τα like σου (επιβεβαιώνοντας και κάποιες παλιές υποψίες για ορισμένα πρόσωπα, μέσα απ’ τη διαρκή παρουσία τους στο προφίλ σου) και τσεκάρω τις πρόσφατες φωτογραφίες σου, και –κοίτα να δεις!– σε καμιά δεν είμαι εκεί. Με ξεπέρασες κιόλας;

Ξέρεις, εγώ κράτησα όλες τις στιγμές μας με τίτλους κι ημερομηνίες στον νου μου αλλά και στη σελίδα μου. Έχω ακόμα και τα like σου κάτω από ‘κείνη τη φωτογραφία που κοιτάμε τη θάλασσα και κάπου-κάπου την χαζεύω. Μέχρι να χωνέψω πως τώρα ανήκουν όλα στο παρελθόν και στο ιστορικό του διαδικτύου. Δεν ξεμπερδέψαμε, βλέπεις, αφού υπάρχει κι αυτή η εφαρμογή που μόλις πας να ξεχάσεις ή να θάψεις μια ανάμνηση κι έναν άνθρωπο, σου ξαναφέρνει στο προσκήνιο ό,τι έκανες σαν πέρσι τέτοια μέρα κι ώρα. Πουθενά σωτηρία!

Έχω σκεφτεί κι άλλους ανατριχιαστικούς τρόπους με τους οποίους θα έφτανα σε άλλο στάδιο την κατασκοπεία μου, όπως το να σπάσω το κεφάλι μου και να βρω τους κωδικούς σου. Κάποια στιγμή συνέρχομαι, ωστόσο, και συμμερίζομαι την ιδιωτικότητά σου.

Ξέρεις, ο λόγος που ελέγχω το προφίλ σου είναι επειδή θέλω να δω πως η ζωή σου είναι μαύρα χάλια χωρίς εμένα. Άλλα διαπιστώνω, όμως. Οι κοινοί μας φίλοι μειώθηκαν και πολλαπλασιάστηκε η κοινωνικότητά σου, ή μάλλον οι προτιμήσεις σου. Συνεχίζω την έρευνα, μέχρι που έφτασα στην εκατοστή φωτογραφία σου. Ο θυμός μου έφυγε κι άρχισα την ψυχανάλυση. Ουδέν κρυπτόν υπό το facebook.

Θα ‘πρεπε ή μάλλον θα ‘θελα να ‘σαι στα πατώματα και να κλαις το φινάλε μας, αλλά βλέπω πως δε βρίσκεσαι σε κανένα πάτωμα. Αντίθετα, βρίσκεσαι όλο κέφι σε τραπέζια με μεγάλες παρέες. Ναι, ζηλεύω. Μα κάπου εδώ με συνεφέρνω. Ώρα να ξαναχτίσω την αυτοπεποίθησή μου. Θα αποσυνδεθώ απ’ το προφίλ μου, αφού πρώτα σε διαγράψω απ’ τη λίστα των φίλων μου, εγκαινιάζοντας έτσι τη διαγραφή σου απ’ το μυαλό μου, και θα βγω έξω να περάσω καλά, πνίγοντας για αρχή την κατινιά μου στο αλκοόλ.

Αποσύνδεση απ’ το παρελθόν κι απ’ το facebook τώρα και σύνδεση με την πραγματική ζωή!