Αν έχεις φίλους μουσικούς είσαι εκεί σε κάθε live

Έχεις πάει σε όλα τα live τους. Γνωρίζεις το πρόγραμμα ανά νότα και στίχο. Είσαι εκεί πάντα για το πιο δυνατό χειροκρότημα. Είναι εκείνοι οι φίλοι σου που δημιούργησαν εκείνο το συγκρότημα και δεν έχουν αφήσει ούτε ένα μαγαζί που να μην το γεμίσανε με τις μουσικές τους. Είναι οι κολλητοί σου. Όχι, δεν είσαι γκρούπι. Ή μήπως είσαι και δεν το ‘χεις συνειδητοποιήσει ακόμα;

Είναι τα γραφικά σου φιλαράκια που όπου πάνε κουβαλάνε και την κιθάρα τους μαζί, σαν προέκταση του εαυτού τους. Τα καλοκαίρια σας βρίσκουν παρέα σε μια παραλία να τραγουδάτε κομμάτια που αγάπησες. Δε νιώθεις και την απόλυτη σιγουριά για τις φωνητικές σου ικανότητες, αλλά ευτυχώς δεν είσαι εσύ αυτός που κρατάει το μικρόφωνο, σκέφτεσαι, χαμογελάς και συνεχίζεις να τραγουδάς με όση δύναμη διαθέτεις.

Είναι εκείνο το μουσικό σου παρεάκι. Αυτό το κολλημένο φιλαράκι, που κυκλοφορεί με την κιθάρα στην πλάτη και πάντα ψάχνει ένα δροσερό μέρος να την τοποθετήσει, με μόνιμό του φόβο μην την αγγίξει κανείς και πέσει. Σειρά έχει το επόμενο φιλαράκι που αγαπάς, εκείνο που μαγεύει με τη φωνή του. Πολλές φορές σκέφτηκες ότι μπορεί να ‘ναι η μετεμψύχωση κάποιου τροπικού πουλιού που ζούσε κάποτε στον Αμαζόνιο και μάγευε με το κελάηδισμά του. Και τώρα εκείνο το φιλαράκι σου που ‘ναι μονίμως στο χάσιμο, ζει σε έναν δικό του κόσμο και νιώθεις ότι κάπου στον εγκέφαλό του υπάρχει ένα μυστικό κουμπί, το γνωστό σε όλους mute, με αποτέλεσμα να μη δίνει την προσοχή  του ποτέ σε οτιδήποτε γίνεται γύρω του, αν δεν αφορά συγχορδίες ή κάποιον μουσικό που έχει σε εκτίμηση. Είναι εκείνο το μοναδικό τυπάκι που την έχει δει fashion icon κι έχει υιοθετήσει ένα εκκεντρικό στιλάκι όπως κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του. Κι ας τον λέτε εσείς κάτι ανάμεσα σε Φλωρινιώτη και Τόνι Σφήνο. Εκείνος που παίζει ντραμς ακόμα και με τα κριτσίνια κι ο άλλος που γυρνά παντού μ’ ένα τετράδιο και γράφει στίχους.

Είναι η παρέα σου που αποφάσισε να φτάσει ως τα άκρα για να πετύχει το όνειρο, να γίνει ένα αναγνωρισμένο γκρουπάκι, με τις ιδιαιτερότητες του, κι εσύ ακολουθείς γιατί έτσι κάνουν οι φίλοι αλλά και γιατί όντως αξίζουν να πετύχουν. Σου πέρασε απ’ το μυαλό να αγγίξεις το μικρόφωνο, αλλά η ντροπή σου ευτυχώς σε έσωσε, αργότερα φλέρταρες με την κιθάρα αλλά σου φάνηκε δύσκολο να πειθαρχήσεις τα δάχτυλά σου, αφού αγκάλιαζες την κιθάρα σαν χταπόδι. Το κοντραμπάσο το απέρριψες, σου φάνηκε ογκώδες και βαρύ. Κι επειδή έμαθες από πρώτο χέρι πως δεν κάνουν όλοι για όλα, θαυμάζεις το ταλέντο τους.

Το δικό σου μπορεί να ανθίζει στο θέατρο ή και στη γραφή, στη ζωγραφική ή σ’ ένα άθλημα, μην πτοείσαι. Και συνεχίζεις να ακολουθείς πιστά τα φιλαράκια σου σε κάθε τους εμφάνιση. Βρίσκεσαι μαζί τους σε όλα τα live, ενθουσιάζεσαι και διασκεδάζεις, χαίρεσαι και τους χαζεύεις σαν να τους ακούς πρώτη φορά. Είσαι δίπλα τους σε όλα τους τα βήματα και (το σπουδαιότερο) χειροκροτώντας, ενθαρρύνοντας κι επιβραβεύοντάς τους. Είσαι εκεί γιατί πίστεψες σε αυτούς απ’ την πρώτη τους πρόβα. Κι ακόμα κι αν αργότερα χωρίσουν οι δρόμοι σας για χίλιους δυο λόγους, εσύ θα συνεχίσεις να τους χειροκροτείς, γιατί πιστεύεις στο ταλέντο τους.

Να περιτριγυρίζεις τον εαυτό σου από ανθρώπους της τέχνης, όσο ιδιότροποι και να σου φανούν είναι μικρά παιδιά με μεγάλα όνειρα, παιδιά που δε θα μεγαλώσουν ποτέ. Κοίτα πόσα τραγούδια έμαθες δίπλα τους, μοιράστηκαν τις αγωνίες τους μαζί σου, έμαθες με βιωματικό τρόπο πώς είναι να κυνηγάς το όνειρό σου ως μουσικός. Αγάπα τους μουσικούς, δίνουν μορφή στις σκέψεις και τα συναισθήματά σου.

Αφιερωμένο στην Όλγα, τον Ηλία και στον φίλο μου με το λαμέ πουκάμισο.