Αν μιλάτε πρωί-βράδυ είστε σκέτοι φίλοι;

Με ποια κριτήρια μπορούμε να διαγνώσουμε αν η φιλία μας φλερτάρει με τον έρωτα; Η ανάγκη μας να ακούμε τη φωνή του άλλου όταν ξυπνάμε τα πρωινά μήπως μαρτυράει κάτι το οποίο ακόμα δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να παραδεχτούμε; Οι άνθρωποι που ερωτεύονται έντονα, ακόμα κι αν έχουν αρχικά προσδιορίσει αλλιώς τη μεταξύ επαφή τους, είναι ανώριμοι ή απλά ειλικρινείς; Ίσως να αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι στο στάδιο της συναισθηματικής ανωριμότητας, αν έχεις παρεξηγήσει τα πράγματα, αν έχεις ενθουσιαστεί που βρήκες κάποιον να σε καταλαβαίνει και το μεταφράζεις αλλιώς.

Η φιλία είναι νοιάξιμο κι ο άνθρωπος ως ναρκισσιστικό ον θέλει αρκετή σταθερότητα και συνειδητότητα για να ασχοληθεί και με κάποιον άλλον πέραν του εαυτού του. Κι εσύ σκέφτεσαι διαρκώς το φιλαράκι σου. Δεν μπορείς τα βράδια να κοιμηθείς δίχως να τα πείτε, έστω για λίγο, στο τηλέφωνο, να μοιραστείτε τα νέα σας, να διηγηθείς πώς πήγε η μέρα σου. Και το φιλαράκι σου, όμως, προδίδει το ενδιαφέρον του τα πρωινά, όταν σε παίρνει να σου πει ένα «γεια σου», να δει αν ξύπνησες κι αν θα βρεις χρόνο μέσα στην εβδομάδα να πιείτε εκείνον τον καφέ που λέγατε.

Μήπως βρίσκονται όλα στο μυαλό σου; Μπορεί να μπερδεύεις το έντονο γλυκό σας ενδιαφέρον με κάτι παραπάνω, που ίσως εσύ να επιδιώκεις ή μήπως ο έρωτας απλώνεται στο δωμάτιο κάθε φορά που συναντιέστε κι εσείς προσποιείστε πως δεν τον βλέπετε; Τι μένει για να το μάθετε; Αν ανταλλάξετε ένα φιλί και μια αγκαλιά ή αν δώσετε χρώμα σε μια νύχτα σας, αν μοιραστείτε και μπερδευτούν τα όνειρά σας στο κρεβάτι, ίσως τότε να μπορέσετε να βρείτε την αλήθεια σας.

Τότε είναι που θα καταλάβετε αν υπάρχει αυτό το κάτι παραπάνω που σας ενώνει. Σαν το κουτί της Πανδώρας. Ναι, αυτό είστε, ό,τι υπάρχει μέσα σε αυτό το κουτί. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να χαλάσετε αυτό που ήδη ζείτε κι απολαμβάνετε μες στη φιλιά σας. Μπορεί να μετατραπεί σε σχέση -ή κι όχι. Μπορεί να γίνει μονάχα ένα φάντασμα που θα σας καταδιώκει μια ζωή. Το φάντασμα του ανεκπλήρωτου έρωτα, γιατί απλά κανείς δεν τόλμησε να τον ζήσει.

Δεν αντέχεις να ζεις με φαντάσματα. Ενοχές. Αυτό είναι. Μετά θα σας κατασπαράξει αυτό το τέρας που δημιουργήσατε κι ακούει στο όνομα «ενοχή». Στη συνέχεια θα απομακρυνθείτε, θα μιλάτε αραιά και πού κι αργότερα θα χαθείτε οριστικά. Θα γίνετε οι σκιές κάποιου απωθημένου έρωτα.

Μπορεί κάποτε να στέλνει ο ένας τον άλλον μεθυσμένα μηνύματα, λέγοντας ότι θα μπορούσατε να ζήσετε αυτό το «κάτι» που επιδιώξατε, αλλά λόγω φόβου δειλιάσατε να το ρισκάρετε. Μετά τις 12 το βράδυ τα φαντάσματα του ανεκπλήρωτου θα σας συντροφεύουν, μέχρι να γίνουν όλα μια θολή ανάμνηση και να χαθούν με την πάροδο του χρόνου.

Πώς μπορείς να τα ανατρέψεις όλα αυτά; Να παραμείνετε δύο φίλοι που έχουν ανάγκη να ακούν ο ένας τον άλλον, χωρίς να προχωρήσετε σε κάποιο επόμενο στάδιο; Ας παραμείνετε φίλοι. Φίλοι με παθολογική εξάρτηση κι ας αποφύγετε να λύσετε τα ζητήματα που ταλαιπωρούν τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας. Όλα έχουν την ακμή και την παρακμή τους, κι εσείς βρίσκεστε ακόμα στην ακμή. Υποσυνείδητα ίσως ήδη γνωρίζετε πως βρίσκεστε στην αρχή μιας σχέσης. Της δικής σας σχέσης.

Μένει, λοιπόν, να κάνετε αυτό το επόμενο βήμα, εκείνο της τόλμης. Μια βουτιά στα βαθιά, μα όταν σκέφτεσαι όλες αυτές τις καθημερινές εκδηλώσεις ενδιαφέροντος που αμοιβαία προσφέρετε, το χαμόγελό σου τα πρωινά που βλέπεις το όνομα εκείνο στην οθόνη του κινητού σου, δε μοιάζει τελικά και τόσο ριψοκίνδυνο.

Έχεις αρχίσει και ζητάς το φιλί εκείνο, αναρωτιέσαι τι γεύση έχει. Τη νύχτα όταν όλα σιωπούν ακούς τη φωνή του και καλά φιλικού προσώπου που πρωταγωνιστεί στη ζωή σου και κάποιες φορές το σκέφτεσαι ως το ξημέρωμα. Δεν μπορεί να ‘ναι λάθος. Θέλεις να το αφήσεις να συμβεί. Άφησε την ανάγκη να σας οδηγήσει ακριβώς εκεί που εσείς οι δύο φοβάστε να πάτε, εκεί που σας οδηγεί η ζωή.

Κι αν κάνετε λάθος, θα το συγχωρέσετε και θα ξαναγυρίσετε στην τωρινή φιλία μας. Τι λες; Θα μπορέσετε να μείνετε δύο φίλοι; Δύο φίλοι που αγαπιούνται πολύ ίσως.