Φιλάνθρωποι των social media∙ αυτή η υποκρισία

Η ευαισθησία είναι προσόν. Σχετίζεται ακόμα και με το IQ σου. Για φαντάσου να ζούσες σε έναν κόσμο χωρίς ευαίσθητους ανθρώπους. Μην το βλέπεις σαν ελάττωμα αλλά σαν προτέρημα. Ως ευαίσθητη ψυχή που είσαι, αντιλαμβάνεσαι πιο εύκολα τον πόνο, τη θλίψη, τις ανάγκες του συνανθρώπου σου, ακόμα και τις ανάγκες του πλανήτη. Θες να βοηθήσεις τα διψασμένα ζώα το καλοκαίρι, τους άστεγους που παρακαλάνε για ένα κομμάτι ψωμί, θες να κάνεις κάτι για την κλιματική αλλαγή.

Αντιλαμβάνεσαι πως για να δεις μια σπουδαία γενικότερη αλλαγή, πρέπει να ξεκινήσεις ν’ αλλάζεις εσένα. Άλλωστε, έτσι αισθάνεσαι πως ο κόσμος σε χρειάζεται και πως εσύ, σαν άλλος σούπερ ήρωας, θα κάνεις ό,τι καλύτερο για να βοηθήσεις. Συνειδητοποιείς, όμως, ότι δεν μπορείς να καταφέρεις μόνος ένα τόσο μεγάλο έργο και τότε είναι που νιώθεις ότι ζεις σ’ έναν άδικο κι ανάλγητο κόσμο.

Τότε είναι που η κοινωνία σου φαίνεται σκληρή κι αδιάφορη, κι αναρωτιέσαι αν έχει νόημα να ζεις σε αυτόν τον πλανήτη. Μην ανησυχείς, δεν είσαι ο μόνος, έτσι νιώθουν όσοι έχουν υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης. Νιώθεις ότι σε κουράζει όλο αυτό. Πρέπει να μάθεις να το διαχειρίζεσαι, όμως. Ο κόσμος δεν είναι ιδανικός, δε ζεις σ’ ένα ροζ σύννεφο, σαν μαλλί της γριάς με γεύση φράουλα, κι η απομόνωση δε θα βοηθήσει. Τα ζαχαρωτά παχαίνουν κι η εσωστρέφειά σου θα σε οδηγεί στη μοναξιά. Σύνελθε. Όλα θέλουν μετρό, ακόμα και το μετρό.

Δεν μπορείς να εξαφανίσεις τη φτώχεια και τη δυστυχία με ένα ξόρκι, όσο κι αν το θες, δεν είσαι υπερήρωας, κι ο κόσμος θα συνεχίσει να ζει και να πεθαίνει χωρίς τη βοήθειά σου. Μπορείς, όμως, να κάνεις πολλά για να βοηθήσεις. Να βελτιώσεις τις συνθήκες, να προσφέρεις, να καλυτερέψεις έστω για λίγο και για λίγους τα δεδομένα. Είναι κι αυτή μια σημαντική αρχή.

Δε χρειάζονται υπερβολές. Μην εξαντλείς ψυχικά και σωματικά τον εαυτό σου, γιατί θα χρειαστείς εσύ βοήθεια μετά. Και, όπως ξέρεις, δεν υπάρχουνε και πολύ που θα ενδιαφερθούν σε τούτον τον κόσμο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ευαισθητοποίησή σου είναι κάτι που θα κουβαλάς για πάντα, αφού γεννήθηκες έτσι ή, μάλλον, σε μεγάλωσαν έτσι. Δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια στον ανθρώπινο πόνο. Νοιάζεσαι, και θες να το φωνάξεις.

Σίγουρα, είσαι μέλος σε διάφορες ομάδες στο facebook. Ομάδες ανακύκλωσης, ομάδες φιλοζωικές, υπάρχουνε τόσες που προσφέρουν βοήθεια όπου υπάρχει κάποια αδυναμία. Κι εκεί μέσα δεν είσαι μόνος. Πίσω απ’ τις οθόνες φαίνεται να υπάρχουν χιλιάδες κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι πολίτες. Στην πραγματικότητα, όμως, πού είναι όλοι αυτοί; Μην ξεχνάς ότι έχει γίνει της μόδας η ευαισθητοποίηση, και φυσικά έγινε της μόδας γιατί είναι κοινωνικά αποδεκτή κι αξιοθαύμαστη.

Μπορείς, όμως, να είσαι ευαισθητοποιημένος για τους άλλους κι όχι για ‘σένα; Να ενδιαφέρεσαι για την κοινοποίηση μιας ανάρτησης, αλλά να αδιαφορείς για όσα βλέπεις δίπλα σου στον δρόμο; Εδώ σε θέλω. Τώρα που έκλεισες τον υπολογιστή σου και την πόρτα του σπιτιού σου, ποιος είσαι, τι πραγματικά, υποδηλώνει, ο χαρακτήρας σου; Η ευαισθησία σου μέχρι πού φτάνει; Ποιος πραγματικά είσαι, όταν κάνεις δε σε κοιτάει, όταν δεν υπάρχουν like;

Είναι ωραίο να δηλώνεις ευαίσθητος, φιλόζωος, φιλάνθρωπος, να λες πως έχεις οικολογική συνείδηση και να κάνεις share στο προφίλ σου ανακοινώσεις για την ανακύκλωση, για εθελοντισμό και καταφύγια ζώων, αλλά η πράξη είναι που κάνει τη διαφορά. Δε θες να βλέπεις σκουπίδια στην παραλία, λες. Τις προάλλες πόσταρες μια φωτογραφία σχετικά με το πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν οι πλαστικές σακούλες για τη θαλάσσια ζωή. Ως συνειδητοποιημένο τυπάκι που είσαι, λογικά θα σηκωθείς απ’ την ξαπλώστρα σου στην παραλία που θα βρίσκεσαι και θα τρέξεις να πιάσεις την πλαστική σακούλα, που άνοιξε φτερά για άλλα λιμάνια, ε; Αλλιώς μη γεμίζεις το timeline σου με ωραιοποιήσεις που δεν πιστεύεις ή νομίζεις πως δε σ’ αφορούν.

Η ευαισθησία δεν προσποιείται κι ο εθελοντισμός δε χωρά σε μια διαδικτυακή πλατφόρμα, η ζωή κι οι ανάγκες είναι εκεί έξω, κι η συμβολή σου πολύτιμη. Μπορείς να κάνεις πολλά και να μην το πεις σε κανέναν. Μπορείς να κάνεις πολλά και να το πεις σε πολλούς, για να κάνετε μαζί ακόμα περισσότερα. Μη λες όμως πως κάνεις πολλά ενώ δεν κάνεις τίποτα.

Όταν κάνεις μια καλή πράξη που δεν έχει αρχή την προσωπική σου ιδιοτέλεια αλλά το γενικό καλό, όπως το να μαζεύεις τα καπάκια απ’ τα πλαστικά μπουκάλια και να τα στέλνεις για ανακύκλωση, κάνεις κάτι πρώτα για τον πλανήτη και μετά για ‘σένα κι έτσι νιώθεις σπουδαίος, ελεύθερος.

Οι πράξεις που τις κάνεις πρώτα για άλλους και μετά για ‘σένα είναι εκείνες που σε γεμίζουν πραγματικά. Όπως όταν βάζεις λίγο νερό έξω απ’ το σπίτι σου για τα αδέσποτα της γειτονιάς σου ή αφήνεις ένα ταπεράκι με το φαΐ που σου περίσσεψε στο παγκάκι που συχνάζει εκείνος ο άστεγος. Γίνεσαι πιο όμορφος άνθρωπος κάθε φορά που κάνεις μια μικρή ή μεγάλη πράξη ανθρωπιάς.

Μπορείς να γίνεις, λοιπόν, εκείνος ο σούπερ ήρωας που από παιδί ονειρευόσουν. Παντού, όμως, όχι μόνο στα social media αλλά κυρίως εκεί έξω. Κι όταν κλείνεις την πόρτα του σπιτιού σου θα κοιμάσαι με καθαρή καρδιά. Κι αυτή θα είναι η καλύτερη ανταμοιβή.