Στους έρωτες που τους χωρίζει ένα εισιτήριο δρόμος

Και σε ποιον δεν έχει τύχει! Κι αν –ακόμα– δεν έχει συμβεί σε ‘σένα, μπορείς τουλάχιστον να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό -ή κι όχι. Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Να χτυπάει τόσο δυνατά η καρδιά σου, να σου λείπει η φωνή του ανθρώπου σου, να θες απεγνωσμένα να αγγίξεις το χέρι του ή να του ψιθυρίσεις κάτι στο αφτί, κι αυτός να βρίσκεται Κούβα, όσο εσύ ξεσκονίζεις το σπίτι σου στο Φάληρο. Κι όχι, δεν είναι Κούβα για λίγες μέρες, για διακοπές, βρίσκεται στη μόνιμή του κατοικία. Κι η απόσταση αυτή σε κάνει να μισείς τη γεωγραφία.

Και κάπως έτσι, δημιουργείς μια πιο στενή σχέση με το κινητό σου. Αντί, δηλαδή, να μιλάς στο πρόσωπο που θες, μιλάς σε μια συσκευή. Θα μου πεις αυτό είναι που σας ενώνει πρακτικά σε αυτή τη σχέση που θες να κανείς εξ αποστάσεως. Στέλνετε φωτογραφίες, μηνύματα, μιλάτε, ξεμένει από μπαταριά, το βάζεις να φορτίσει, ξαπλώνεις στον καναπέ και προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα… Δεν είναι εδώ.

Κι αφού δεν μπορείς ή μάλλον δε θες να κάνεις αλλιώς, ξαφνικά ερωτεύεσαι τη χωρά που μένει ο έρωτάς σου. Γκουγκλάρεις τα πάντα γι’ αυτήν κι ευχαριστείς την τεχνολογία, για άλλη μια φορά, που μπορείς, χάρη σ’ αυτήν, να βρεις όποια πληροφορία θες σχετικά με τον τόπο που επέλεξες να διερευνήσεις. Κοιμάσαι δίπλα στο κινητό, ξυπνάς δίπλα σ’ αυτό κι ό,τι ασχολία κάνεις όλη μέρα, το κρατάς πάντα σε αρκετά κοντινή απόσταση, ενώ βρίσκεσαι διαρκώς online, γιατί ο έρωτας που επέλεξες να ζήσεις τροφοδοτείται απ’ το πλησιέστερο wifi.

Φυσικά, οι ατελείωτες ώρες που θα περνάς κοιτώντας την κάθε φωτογραφία και τα σχόλιά του στα social media θα ‘ναι η καινούργια σου καθημερινή συνήθεια. Σίγουρα σου ξεφεύγουν διάφορα στη χώρα που βρίσκεται, αλλά δε σου ξεφεύγει τίποτα απ’ το facebook.

Κι όσο θα σου λείπει, δε θα μπορείς πάντα να το διαχειριστείς. Θα ‘ρθουν, έτσι, κι οι στιγμές που θα θες να χωρίσεις εξ αποστάσεως. Η ζήλια σου κι η μοναξιά σου θα σε κυριεύουν και να το μηνυματάκι που θα στείλεις «Χωρίζουμε», λίγο μετά θα το μετανιώσεις και θα στέλνεις για συγχώρεση. Κι όλα πάλι καλά. Αφού περάσεις όλα αυτά τα στάδια έρωτα, αγάπης, μοναξιάς, ανασφάλειας, κτητικότητας, πάθους, απογοήτευσης, με τελεσίγραφα και σενάρια χωρισμού και πάλι απ’ την αρχή, τότε είναι που θα πρέπει να το σκεφτείς σοβαρά.

Δικό σου το πρόβλημα που επέλεξες αυτή τη σχέση, θα σου πουν. Τόσοι άνθρωποι στη χώρα σου κι εσύ επέλεξες να αφήσεις ή να στείλεις την καρδιά σου μίλια μακριά; Κι εσύ θα πεις πως έρωτας είναι τυφλός και στην περίπτωσή σου δεν υπολογίζει ούτε αποστάσεις. Και τώρα τι; Καμία έξοδός σου δε σε γεμίζει, όσοι κι αν είναι γύρω σου, αισθάνεσαι μοναξιά. Περνάς και μια μικρή κατάθλιψη, αρχίζεις και παραμιλάς, ακούς τραγούδια της Δαλιδά, ίσως και του Οικονομόπουλου. Βλέπεις από Αλμοδόβαρ μέχρι κι Αννίτα Πάνια. Έχεις τελειώσει το “La casa de papel” σε μία εβδομάδα, ταυτίζεσαι με τον πιο δυναμικό χαρακτήρα κι αποφασίζεις να πάρεις το αεροπλάνο να βρεις τον άνθρωπό σου.

Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση, λοιπόν.

Στους έρωτες που τους χωρίζει ένα εισιτήριο δρόμος.