Αλήθεια ή ψέμα· η πιο καλή ιστορία κερδίζει

Υπάρχει ένας παλιός θρύλος που βρίσκει τις ρίζες του θαμμένες στον 19^ο αιώνα. Πρόκειται για το θρύλο της αλήθειας και του ψέματος, και πάει κάπως έτσι. Η αλήθεια και το ψέμα συναντήθηκαν μια μέρα και το ψέμα καλημέρισε την αλήθεια λέγοντας πως ήταν καλός ο καιρός εκείνη τη μέρα.

Καχύποπτη η αλήθεια γύρισε να παρατηρήσει τον καιρό και εν τέλει συμμερίστηκε την άποψη του ψέματος. Συνεχίζοντας τη βόλτα τους έφτασαν μπροστά σε ένα πηγάδι γεμάτο νερό. Το ψέμα, αφού βούτηξε το χέρι του μέσα δήλωσε πως το νερό είναι πολύ ωραίο και ζεστό και πρότεινε στην αλήθεια να κολυμπήσουν μαζί. Αυτή, δύσπιστη και πάλι, βούτηξε το χέρι της να ελέγξει το νερό. Ήταν όντως ζεστό κι έτσι δέχθηκε την πρόταση και βγάζοντας τα ρούχα της βούτηξε με το ψέμα στο πηγάδι. Ξαφνικά το ψέμα βγήκε έξω, φόρεσε τα ρούχα της αλήθειας και εξαφανίστηκε. Αυτή, γυμνή και θυμωμένη βγήκε από το πηγάδι και έτρεχε να βρει το ψέμα. Όταν όμως ο κόσμος αντίκριζε τη γύμνια της αλήθειας, ενοχλημένος έστρεφε το βλέμμα του αλλού. Η στάση τους αυτή ανάγκασε την αλήθεια να γυρίσει στο πηγάδι και να χωθεί εκεί για πάντα. Έκτοτε το ψέμα τριγυρνάει ανενόχλητο βαπτίζοντας τον εαυτό του αλήθεια και ικανοποιεί τα καπρίτσια του κόσμου, ο οποίος δε θέλει και αποφεύγει να κοιτάξει τη γυμνή αλήθεια.

Η πεποίθηση αυτή γίνεται αποδεκτή και στη σύγχρονη εποχή. Μάλιστα, σε μια σειρά ακούστηκε η εξής ατάκα «Αλήθεια ή ψέματα, όλα άσχετα και ασήμαντα. Η πιο καλή ιστορία κερδίζει». Και γιατί να μην κερδίζει, βέβαια, μέσα σε μια κοινωνία γεμάτη ευθυνόφοβους και συμφεροντολόγους; Είναι στη φύση του ανθρώπου θαρρώ να αντικρίζει την πραγματικότητα έτσι όπως βολεύει αυτόν καλύτερα, στην εκδοχή της πιο καλής, της πιο βολική, ιστορίας!

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από την προσωπική μας ζωή. Πόσες φορές εθελοτυφλούσαμε για μια σχέση ή μια φιλία; Όλα τα σημάδια ήταν εκεί, μπροστά μας, ολοφάνερα! Αδιαφορία, άσχημη συμπεριφορά, έλλειψη ενδιαφέροντος. Και εμείς; Τα βαφτίζαμε άγχος, πίεση, έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Τόσες πολλές δικαιολογίες. Σαν κακές ετεροθαλείς αδελφές της Σταχτοπούτας, μοχθούσαμε να χωρέσουμε το πόδι μας στο γοβάκι, δε θέλαμε να χάσουμε τον πρίγκιπα. Ή αντιστρόφως, από τη μεριά του πρίγκιπα, πιέζαμε τα πόδια των γυναικών για να χωρέσουν. Όχι, δεν μπορούσαμε να δεχθούμε πως δεν είμαστε το εκλεκτό άτομο. Εμείς εκεί, να στριμώχνουμε το ψέμα στα ρούχα της αλήθειας αγνοώντας τις κραυγές της δύστυχης μέσα από  το πηγάδι.

Αργά ή γρήγορα όμως η αλήθεια θα βγει στη φόρα, για μια ακόμη απόπειρα της να βρει το ψέμα. Και τότε τι; Πώς θα μπορέσεις να την δεις κατάματα; Ποια δικαιολογία θα σταθεί αρκετή για να καλύψει αυτό σου το σφάλμα; Πώς να της πούμε πως διαλέγαμε πάντα τις πιο βολικές ιστορίες και ζούσαμε έτσι στο δικό μας παραμύθι; Δε λέω, ωραία είναι τα παραμύθια, αλλά εδώ μιλάμε για την πραγματική ζωή. Και επειδή στη ζωή δεν υπάρχει ούτε η καλή νεράιδα αλλά ούτε και το μαγικό λυχνάρι του Αλαντίν για να σου λύσουν τα προβλήματά σου, πρέπει εσύ ο ίδιος να βγάλεις κάποια άκρη. Και πώς θα βρεις λύση εάν δεν κοιτάξεις την αλήθεια κατάματα και αν δεν αναλάβεις το χρέος των ευθυνών ή των υποχρεώσεων σου;