Όταν σου λένε «άλλαξες» να το παίρνεις ως κομπλιμέντο

Δεκέμβριος. Ο μήνας των απολογισμών. Με ποιους αρχίσαμε αυτό το έτος και με ποιους το ολοκληρώνουμε; Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούν να αλλάξουν μέσα σε ένα χρόνο τελικά! Και μέσα από τη ροή αυτών των σκέψεων γεννιέται η απορία πώς μπορεί κάτι -ή κάποιος- που παλιά μας συγκινούσε, να μας αφήνει σήμερα παντελώς αδιάφορους.

Θυμάσαι τον έρωτα που ήταν ο ένας και μοναδικός; Ναι, αυτόν που δε θα χωρίζατε ποτέ. Και όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, ακολούθησε δάκρυ και μαράζι και καημός μεγάλος. Αλήθεια που να ‘ναι τώρα; Καιρό έχεις να ακούσεις νέα, για φαντάσου! Ίσως να γνωρίζει κάτι περισσότερο το παλιό σου κολλητάρι. Φίλοι αχώριστοι -το έλεγαν όλοι- θα έβαζες το χέρι σου στη φωτιά για χάρη του/της, έλεγες. Και τώρα, προσπαθείς ακόμη να γιατρέψεις τις πληγές σου.

Μήπως να χαλάρωνες σε εκείνο το ωραίο μαγαζί που σου άρεσε να συχνάζεις παλιά; Αυτό με τις πολύχρωμες πέτρες και την αγαπημένη σου μουσική. Τι; Δε σου αρέσει πια αυτό το είδος; Παράξενο! Τώρα προτιμάς τις βόλτες στη φύση, εσύ που κάποτε αηδίαζες με τη σκόνη και παραπονιόσουν για τα έντομα και τα ζουζούνια.

Και είναι φορές που απορείς, «είμαι στα αλήθεια εγώ; Το ίδιο άτομο που ήμουνα και πέρσι;» Βλέπεις στον καθρέφτη την απεικόνισή σου, το ίδιο πρόσωπο. Εσύ είσαι, απλώς άλλαξες. Τα πάντα ρει και ουδέν μένει, όπως είπε και ο Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος.

Για τις συνήθειες και τα γούστα το θέμα είναι πιο απλό από το ζήτημα των διαπροσωπικών σχέσεων. Ο κοινωνικός περίγυρος, το κοντινό σου περιβάλλον, νέες μόδες και μέσα μαζικής ενημέρωσης αποτελούν μόνο μερικούς παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν τις συνήθειες των ανθρώπων. Οπότε κάτι που άλλοτε μας ενθουσίαζε μπορεί πλέον να μας είναι αδιάφορο, γιατί ίσως να βρήκαμε κάτι που μας εμπνέει περισσότερο ή ίσως να μην το αγαπούσαμε και τόσο τελικά, αν αφήσαμε άλλους παράγοντες να μας αποθαρρύνουν.

Όσον αφορά στις σχέσεις, η ζωή συχνά μας φέρνει αντιμέτωπους με προκλήσεις. Συμβάντα που μας δίνουν φτερά είτε για να πετάξουμε είτε για να προσγειωθούμε πιο ομαλά. Αλίμονο αν δεν «τρώγαμε» τα μούτρα μας πού και πού. Κάθε εμπειρία, όπως και κάθε πτώση, έχει να μας διδάξει κάτι. Ένα μάθημα ζωής. Και κάθε μάθημα μας προϊδεάζει για τους κινδύνους και συνεπώς μας εξελίσσει, αφού αλλάζει τον τρόπο σκέψης μας.

Κάθε μικρή μας εμπειρία είναι ένα μικρό λιθαράκι στο ατομικό μας «ποτάμι» της ζωής. Αλλά όπως είπε ο Ηράκλειτος: «Δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές.».  Οι εμπειρίες μας, καθορίζουν ποιοι είμαστε. Τα λάθη μας μάς βοήθησαν να βελτιώσουμε το χαρακτήρα μας, δημιουργώντας μια πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού μας. Μέσα από αυτή την περιπέτεια αντιλαμβάνεσαι τι πραγματικά έχει σημασία για εσένα, αλλά και ποιος αξίζει να είναι στο πλάι σου. Ανάλογα με αυτό, λοιπόν, κρίνεις τι από το παρελθόν σου αξίζει να έχει μια θέση στο μέλλον σου και τι είναι καλύτερα να αφήσεις πίσω.

Οπότε όταν σου λένε «άλλαξες», να το παίρνεις ως κομπλιμέντο και να τους απαντάς «Δεν άλλαξα, έμαθα».