Αν μάθεις από ποια λιμάνια πέρασε, θα γνωριστείτε καλύτερα;

Παρατηρούσα ένα παμπάλαιο πέτρινο σπίτι. Τη σκεπή την κρατούσαν ακόμη εκατοντάδες πέτρες. Κάποιες από αυτές φθαρμένες, άλλες καλά διατηρημένες και άλλες σχεδόν θρύψαλα. Αιφνίδια και ασυναίσθητα παρομοίασα το σπίτι αυτό με τον εαυτό μου. Ή πιο συγκεκριμένα, με το παρελθόν μου. Η πορεία μας χαρακτηρίζεται από εναλλαγές καταστάσεων, συχνά αντίθετων, όπως χαρά-λύπη, επιτυχία-αποτυχία, κρύο-ζέστη, μαύρο-άσπρο. Μέσα σε αυτό το χάος γνωρίζουμε πολύ κόσμο. Εσωτερική μας ανάγκη είναι να αράξουμε στην αγκαλιά ενός ανθρώπου πλάι στον οποίο θα νιώθουμε χαρά και ηρεμία.

Κάποιοι έχουν την τύχη -ή ατυχία ανάλογα- να βρουν το ταίρι τους στην αρχή της διαδρομής τους, συνεπώς δεν έχουν προηγούμενες σχέσεις. Η πλειονότητα ωστόσο περνάει από πολλά λιμάνια μέχρι να ρίξει άγκυρα. Κάθε λιμάνι έχει κάτι να μας μάθει. Όλο και λίγη αλμύρα των υδάτων θα κολλήσει στο καράβι μας. Γιατί όπως και να το κάνουμε κάθε αποχωρισμός αφήνει μια πικρία, κι ακόμη και αν η ξενέρα δε σε αφήνει να νιώσεις λύπη, μπορεί να μείνουν τραύματα ή και ανασφάλειες. Αλλά ακόμη και αυτοί που δεν είχαν προηγούμενες ερωτικές σχέσεις, δε σημαίνει πως δεν είχαν ζωή πριν γνωρίσουν τον άνθρωπο τους. Και ας μη γελιόμαστε, ποιος δεν έχει κάνει λάθη ή πράγματα για τα οποία ντρέπεται; Ποιος είναι ίδιος με τον εαυτό του δέκα χρόνια πριν; Κανείς, γεγονός λογικό αφού μεγαλώνοντας, ωριμάζουμε.

Έρχεται λοιπόν ένας νέος σύντροφος στη ζωή μας σαν ουρανοκατέβατο δώρο, ερωτευόμαστε και ταξιδεύουμε σε πελάγη ευτυχίας. Όταν όμως η σχέση αρχίζει να βαδίζει σε άλλα επίπεδα, πιο σοβαρά, μας πιάνει τρέμουλο. Ο σύντροφος κάνει ερωτήσεις για το παρελθόν, θέλει να μας μάθει καλύτερα. Απόλυτα δεκτό και κατανοητό, αλλά τρομακτικό παράλληλα. Το στάδιο αυτό σε κάθε σχέση είναι κρίσιμο, διότι εύκολα βγάζουμε τα ρούχα μας και ερωτευόμαστε σάρκα, αλλά έχετε ακούσει ποτέ για ξεγύμνωμα της ψυχής; Ο λόγος ύπαρξης φόβου λοιπόν έγκειται στο γεγονός ότι από εδώ θα κριθεί εάν αυτό το άτομο είναι πρόθυμο να μείνει. Διότι άμα δεν αποδεχτεί κάποιος τα σκοτάδια μας, δε θα μείνει δίπλα μας ούτε στις φωτεινές μας μέρες.

Ο τρόμος του να μη μας αποδεχθεί ο σύντροφός μας για τα λάθη του παρελθόντος μάς καταβάλει. Δε θέλουμε να χάσουμε τον άνθρωπο που θαυμάζουμε και αυτό μας κάνει πιο εσωστρεφείς. Πρέπει ωστόσο να μάθουμε να μην αντιμετωπίζουμε το στάδιο αυτό σαν κάτι άσχημο, αλλά αντιθέτως σαν ένα δώρο. Δώρο γιατί για να θέλει κάποιος να μας γνωρίσει σε τόσο μεγάλο βαθμό σημαίνει πως πράγματι ενδιαφέρεται και πως η σχέση ίσως και να μην είναι εφήμερη. Επίσης, άμα δε μας αποδεχθεί, ναι μεν πονάει η απόρριψη, αλλά βλέποντάς το απ’ τη θετική πλευρά δεν υπάρχει λόγος να δενόμαστε με έναν άνθρωπο που δε μας θέλει για όλα όσα είμαστε.

Το παρελθόν μας καθορίζει ποιοι είμαστε σήμερα. Οι φουρτούνες μας, τα λάθη μας, οι στιγμές που θόλωσε το μυαλό και βρεθήκαμε σε αδιέξοδο, μας έμαθαν να παίρνουμε αποφάσεις και να κάνουμε καλύτερες επιλογές. Άρα, για να πεις πως γνωρίζεις κάποιον είναι απαραίτητο να ξέρεις από ποια λιμάνια πέρασε και τις συνθήκες που επικρατούσαν. Μόνο έτσι θα αντιληφθείς πώς και γιατί είναι ο άνθρωπος που βλέπεις απέναντί σου. Ας συμφιλιωθούμε λοιπόν με το παρελθόν μας και ας το αγαπήσουμε σαν ένα σοφό δάσκαλο, σαν ένα κομμάτι του εαυτού μας!