«Απλώς φλερτάρω δεν κερατώνω» και τότε ποιος ο σκοπός;

Φλερτ. Γνώριμο και κατανοητό από όλους μας. Είναι η πρώτη εκδήλωση ενδιαφέροντος απέναντι σε ένα άτομο. Ματιές γεμάτες νόημα, λόγια που κρύβουν κολακεία και συχνά μηνύματα. Έργο που όλοι έχουμε δει σε επανάληψη πάνω από μία φορές και όμως ακόμη δε βαριόμαστε. Σκοπός του φλερτ είναι η ερωτική προσέγγιση σε ένα άτομο και κατ’επέκταση η ανάπτυξη κάποιας ερωτικής σχέσης μαζί του αφού βέβαια ταιριάξουν οι χαρακτήρες και ξεκαθαριστούν οι προθέσεις. Αν κρατήσουμε λοιπόν αυτόν το σκοπό υπόψιν, τότε τα άτομα που «ψάχνονται» και φλερτάρουν θα πρέπει με βάση τη λογική να είναι διαθέσιμα, χωρίς σχέση. Σωστά; Μα έλα που δεν είναι πάντα έτσι. Τι γίνεται λοιπόν στις περιπτώσεις όπου κάποιο άτομο βρίσκεται σε μια σχέση αλλά παράλληλα δε θα κολλήσει να φλερτάρει κιόλας όποτε του δοθεί η ευκαιρία;

Εκ πρώτης όψεως ίσως αυτό να φαίνεται ανήθικο και κακό. Πολλές φορές τα άτομα που το κάνουν μπορούν να παραδεχτούν το λάθος ωστόσο κρύβονται πίσω από τη λογική του «Αλλά απλώς κοιτάω. Δε σκοπεύω να απατήσω». Πόσο πειστικό μοιάζει αυτό και κατά πόσο μπορεί να αποτελέσει ελαφρυντικό; Εντάξει. Ίσως το να απατήσει, όντως να μην είναι στα άμεσα σχέδιά του. Ίσως να πιστεύει μάλιστα ειλικρινά ότι πρόκειται για κάτι άκακο. Αλλά αλήθεια ποιος είναι ο λόγος που οδηγείται σε μια τέτοια πράξη;

Όπως σε όλα τα ψυχολογικά ερωτήματα η απάντηση πάντα βρίσκεται μέσα μας. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Είναι λογικό από τη στιγμή που βρισκόμαστε σε μια σχέση να ψάχνουμε παράλληλα και κάτι άλλο; Μήπως αυτό αποτελεί έναν εμφανή λόγο για να αρχίσουμε να αναθεωρούμε τη σχέση μας; Φαίνεται πως κάτι πλέον δε μας γεμίζει. Είναι λες και αυτή η φλόγα που κράταγε τη σχέση ζωντανή αργοσβήνει μα εμείς αρνούμαστε πεισματικά να φυσήξουμε το κερί- τουλάχιστον όχι πριν να βρούμε μια νέα φλόγα.

Ο φόβος της μοναξιάς, η έλλειψη αυτοπεποίθησης και οι πολλές ανασφάλειες είναι κάποιοι από τους παράγοντες που ίσως μας οδηγούν σε τέτοιες συμπεριφορές. Ίσως ακόμη και ο τρόμος του χωρισμού ή η προσπάθεια αποφυγής των λυπητερών συναισθημάτων και του σταδίου πένθους που ακολουθεί μετά από κάθε χωρισμό. Γιατί και ο χωρισμός μόνιμη απώλεια είναι, χάνεις έναν άνθρωπο που δεν πρόκειται ποτέ ξανά να δεις με τον τρόπο που γνωρίζεις. Ενώ αν υπάρχει έτοιμη αντικατάσταση δεν προλαβαίνεις να μπεις σε αυτήν τη διαδικασία και ακόμη και αν προλάβαινες θα υπήρχε ο ενθουσιασμός του νέου σαν φρουρός εκεί, για να μη σε αφήσει. Ένα κράμα όλων των παραπάνω είναι η αιτία που αδυνατείς να τερματίσεις κάτι ήδη τελειωμένο για σένα.

Αυτό το ψάξιμο είναι μια -συνήθως- ασυνείδητη απόπειρα να αντικαταστήσεις το κενό του συντρόφου σου προτού τον χωρίσεις. Άρα ουσιαστικά κρατάς έναν άνθρωπο παρότι το μέλλον θεωρείται προκαθορισμένο, απλά και μόνο από φόβο. Μια ασφάλεια. Ένα μικρό σχοινί που σε κρατάει δεμένο στο αεροπλάνο και σου δίνει τη σιγουριά ότι δε θα σκάσεις κάτω, δε σε αφήνει όμως και να θυμηθείς ότι για να ανοίξει το αλεξίπτωτο, πρέπει να πηδήξεις στο κενό. Κρατάς πίσω έναν ακόμη άνθρωπο. Άδικο είναι αυτό και ταυτόχρονα καθόλου τιμητικό για όποιον το κάνει.

Ας αναρωτηθούμε και κάτι τελευταίο. Γιατί να φοβόμαστε τόσο πολύ τον εαυτό μας; Δεν είναι τόσο τρομερό να μένουμε πού και πού μόνοι μαζί του, αλήθεια. Ας μην ξεχνάμε πως στην τελική είναι και ο μόνος που θέλουμε δε θέλουμε θα μείνει για πάντα συντροφιά μας. Να τον αλλάξουμε μπορούμε, να τον αποχωριστούμε όχι. Επίσης, τα προβλήματα δε λύνονται όταν συσσωρεύονται στο υποσυνείδητό μας. Κάποια στιγμή θα εκραγούν ξανά και θα είναι πολύ πιο οδυνηρό. Ας πάρουμε λοιπόν πυξίδα και φακό για να εξερευνήσουμε τα σκοτεινά του μονοπάτια. Ας παρατηρήσουμε τις συμπεριφορές που μας λένε ότι κάτι πάει λάθος, γιατί αν αντιμετωπιστούν ορθολογικά και στην ώρα τους τότε είναι σχεδόν βέβαιο πως δε θα αποτελέσουν ζήτημα στο μέλλον. Ας είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι. Να τελειώνουμε ό,τι δεν πάει άλλο χωρίς να ψάχνουμε υποκατάστατά του. Ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει από μόνο του, στην ώρα του.