Η διάγνωση είναι «έρωτας»

Απογοήτευση μετά την απογοήτευση. Άνθρωποι που απλώς περιπλανώνται, που έχουν αρκεστεί στο να επιβιώνουν και ξέχασαν πώς είναι να ζεις. Ξέχασαν πώς είναι να ερωτεύεσαι και να λιώνεις για δύο μάτια και μόνο. Και όσοι δειλά ξέφυγαν από αυτή τη νοοτροπία, όσοι κουβαλάνε μέσα τους τη φλόγα του έρωτα, ψάχνουν το αμοιβαίο. Και ποιος να υπολόγιζε πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί. Προσπαθείς μία, δύο, δέκα και μετά κουράζεσαι. Όμως εκεί που πας να παραδώσεις τα όπλα, η μοίρα επιφυλάσσει κάτι αναπάντεχο για σένα. Ένα τσίμπημα στο στήθος και νιώθεις να σε διαπερνάει μια αίσθηση φτερουγίσματος. Λες και αυτό το ξανθό αγγελάκι έριξε το τόξο του και έπειτα κοροϊδευτικά σε περιτριγυρίζει.

Ξυπνάς κάποια στιγμή στη μέση της νύχτας και νιώθεις ένα χέρι να σε αγκαλιάζει τρυφερά. Ανοίγεις τα μάτια σιγά-σιγά και αντικρίζεις αυτό που ονειρευόσουν, το πρόσωπο του/της. Με ηρεμία και γαλήνη τα κλείνεις ξανά περιμένοντας να ξημερώσει, για να καταφέρεις να χαζέψεις το χρώμα των ματιών που έχεις δίπλα σου. Ανακτάς τις αισθήσεις σου με την αφή δύο χειλιών στα δικά σου. Το ομορφότερο πρωινό! Θες να αφεθείς, να δοθείς ολοκληρωτικά. Και κάπου εκεί θυμάσαι τη γνώριμη φράση «Πρόσεχε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά», κάτι που σε συμβούλευαν από τότε που ήσουν μικρό παιδί, . Πριν προλάβεις να τελειώσεις αυτή τη σκέψη, όμως, το χαμόγελο και το χάδι του/της σε αποπροσανατολίζει.

Αυτός ο άνθρωπος έχει κάτι διαφορετικό, κάτι μοναδικό. Μαζί μπορείτε να συζητήσετε τα πάντα, νιώθεις άνετα να εκφράσεις ακόμα και τις πιο χαζές απορίες που αναπάντεχα περνούν απ’ τον ανθρώπινο νου. Να φέρεις στην επιφάνεια και να μοιραστείς μαζί του τα πιο βαθιά σου μυστικά και ό,τι κρύβεις στο υποσυνείδητό σου. Μέσα από συζητήσεις σας ανακαλύπτεις κομμάτια του εαυτού σου που ούτε είχες φανταστεί πως υπήρχαν, ενώ ανοίγεσαι και παραδέχεσαι αλήθειες που δεν τολμήσει να ξεστομίσεις, πόσο μάλλον να τις πεις φωναχτά. Παράλληλα θαυμάζεις την παιδικότητα που σου βγάζει όταν είστε μαζί και χαίρεσαι για την οικειότητά σας, για το ότι έχει ανοιχτεί σε σένα και σου μιλάει απελευθερωμένα. Μέσα σε αυτόν/αυτήν βρίσκεις το μικρό «εγώ» σου και έτσι κάθε πληροφορία -σημαντική ή ασήμαντη- τρέχεις να τη μοιραστείς μαζί του/της.

Πρόκειται για ένα άτομο που σου έχει γίνει πλέον απαραίτητο. Γιατί κάθε στιγμή που είστε χώρια σού λείπει. Γιατί όσες ώρες κι αν περάσετε μαζί δεν το χορταίνεις! Γιατί όταν τον/την κοιτάς στα μάτια σκέφτεσαι πως έχεις απέναντί σου αυτό που έψαχνες τόσο καιρό να βρεις. Και κάπως έτσι συνειδητοποιείς πως την έχεις πατήσει. Αυτό που φοβόσουν έχει συμβεί. Ερωτεύτηκες. Νιώθεις ασφάλεια μέσα στα δυο του/της χέρια. Αισθάνεσαι άνετα και μπορείς μέχρι και να κλάψεις στον ώμο του άλλου και να του εκφράσεις χωρίς ντροπή κάθε σου σκέψη και ανησυχία. Γιατί αν αυτό δεν είναι αυτό έρωτας, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Η διάγνωση είναι «έρωτας» και μακάρι να μην περάσει ποτέ.