«Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να είναι μαζί»

Χρόνια τώρα άκουγα να λένε τη φράση «κάποιοι άνθρωποι απλά δεν μπορούνε να είναι μαζί». Ποτέ μου δεν την είχα καταλάβει. Δεν μπορεί, έλεγα, άμα το θέλουνε πολύ για όλα υπάρχει λύση. Βλέπετε, δεν είχα εξοικειωθεί με την ιδέα του να λες αντίο στον άνθρωπο που έριξε ένα κουβά από χρώματα στην καθημερινότητά σου. Δεν ήξερα πως ένας χωρισμός έχει την ικανότητα να πονάει σαν να πετάχτηκες για μια γρήγορη ξενάγηση στην κόλαση. Υποτίθεται πως οι άνθρωποι χωρίζουν όταν πλέον δεν τους δένει κάτι, όχι όταν η αγάπη τους είναι παρούσα. Μα τελικά δεν είναι πάντα έτσι. Πόσοι δεν έχουμε νιώσει να τσιρίζει το είναι μας από αγανάκτηση και παράλληλα η λογική να φωνάζει «σώπα»; Ο λόγος λοιπόν, για τα ζευγάρια που ίσως οι συνθήκες να τα κρατάνε χωριστά, μα που η σπίθα ανάμεσά τους παραμένει αναμμένη.

Πάει καιρός να ακούσεις νέα του ανθρώπου αυτού και αναρωτιέσαι αν σε σκέφτεται πού και πού όπως εσύ. Είχες ακούσει για το νέο αίσθημα που έκανε εμφάνιση, μα δεν απογοητεύτηκες, το περίμενες. Πώς να κρίνεις άλλωστε; Αφού τόσα όνειρα και υποσχέσεις δικές σας έχουν χωθεί σε ένα κουτάκι σκονισμένο πλάι σε κάτι παλιές φωτογραφίες και μια ολόκληρη ζωή κάτω από αυτές. «Η ζωή σας». Κάποτε κοινή και πλέον απλώς αποτυπωμένη πάνω σε φωτογραφικό χαρτί. Και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Με μια επιθυμία αιωρούμενη για μια τυχαία συνάντηση, μια κάποια επαφή τέλος πάντων που όμως δε λέει να έρθει. Μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται.

Στέκεται απέναντι σου όπως παλιά και η πρώτη σου σου παρόρμηση είναι να ανοιγοκλείσεις γρήγορα τα μάτια σου να βεβαιωθείς πως δεν πρόκειται για οφθαλμαπάτη! Στο μειδίαμα στο πρόσωπο απέναντί σου κατά έναν περίεργο τρόπο βλέπεις να αντανακλάται το τρέμουλο που σε έχει πιάσει κι είναι αντίστοιχο με εκείνο που σε έπιανε παλιά. Και όταν τελικά κοιτιέστε στα μάτια, κάτι περίεργο συμβαίνει. Ένας συντονισμός στιγμιαίος και ιδιαίτερος που είναι λες και σας γυρνάει πίσω στον χρόνο. Παράλογο ε; Μα έτσι και αλλιώς, ποτέ δεν ήταν λογικά τα πράγματα ανάμεσά σας. Έτσι λένε για τον έρωτα γενικά άλλωστε και τον κυριούλη αυτόν εσείς οι δύο τον γνωρίζετε πολύ καλά. Βλέπεις πως χάνεστε για λίγο από την πραγματικότητα και ξαφνικά όλες σας οι αναμνήσεις περνάνε σαν σποτάκι ταινίας μπροστά σας. Δεν είναι άβολη η σιωπή μεταξύ σας, την έχετε ξαναζήσει και τη νιώθετε οικεία. Τα λόγια πάλι φαντάζουν περιττά και άβολα.

«Ήθελα τόσα να σου πω, πως σ’ αγαπώ να σου φωνάξω» ακούς σε guest εμφάνιση την Αννούλα στο μυαλό σου και ταυτίζεσαι λιγάκι. Γιατί κι εσύ περίμενες αυτήν τη στιγμή καιρό. Πάντα φανταζόσουν πως όταν συνέβαινε θα έλεγες όλα όσα ένιωθες και ξαφνικά νιώθεις λόγια σαν από στίχους που άκουγες παλιά να σπρώχνονται για να βγουν από το στόμα σου. Αλλά τότε, θυμάσαι. Θυμάσαι όλες εκείνες τις στιγμές που οι ριζικά αντίθετες νοοτροπίες σας προκαλούσαν αναστάτωση στο μεταξύ σας. Όλους εκείνους τους καυγάδες, που ούτε λόγο είχαν, ούτε ουσία, απλά γινόντουσαν. Σκέφτεσαι, πως το μόνο που σας κρατούσε μαζί ήταν το συναίσθημα και το πείσμα σας να το ακολουθήσετε, αλλά συνειδητοποιείς πως η μεταξύ σας σχέση ήταν ανέκαθεν προβληματική. Μια επανασύνδεση λοιπόν σε τρομοκρατεί. Δεν μπορείς να χάσεις αυτόν τον άνθρωπο ξανά. Σχεδόν μαζοχιστικό σου φαίνεται να αγοράσεις μόνος σου εισιτήριο για μια ακόμη ξενάγηση στην κόλαση, όπως εκείνη του πρώτου σας χωρισμού.

«Μονάχα εσύ να ‘σαι καλά, μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ». Αλλάζει λίγο το ρεπερτόριο καθώς παίρνεις απόφαση πως δε θες να ταράξεις άλλη μία φορά τη ζωή του ανθρώπου αυτού. Δε θα άντεχες να έβλεπες άλλη μια φορά την κατρακύλα της κοινής σας πορείας γνωρίζοντας πως το επιδίωξες. Οπότε επιλέγεις τη σιωπή. Επιλέγεις να αφήσεις τον άλλοτε άνθρωπό σου να προχωρήσει στην πορεία του χωρίς ανούσιες στάσεις που θα μύριζαν από μακριά εγωισμό. Και άμα αυτό δεν είναι δείγμα ειλικρινούς συναισθήματος τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

Και επιστρέφεις ξανά στο σπίτι. Οι αναμνήσεις και η επιθυμία για μια ακόμη συνάντηση παραμένουν εκεί. Η γλυκιά συνειδητοποίηση όμως πως αισθάνεται κι ο άλλος τα ίδια και ας μην το έχει πει, κάνει τα πάντα λίγο καλύτερα. Το είπατε μέσα από τη σιωπή σας, δεν αρκεί αυτό; Μέσα από αυτήν τη σιωπή άλλωστε καταλάβατε πως τελικά ίσως να είχαν δίκιο όλοι εκείνοι που έλεγαν ότι «κάποιοι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να είναι μαζί».