Ο καλός ο συνάδελφος στην άδεια φαίνεται

Η δουλειά είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι στη ζωή των ανθρώπων. Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν έχουν την ανάγκη (υλική σαφώς αλλά και συναισθηματική ενίοτε) να δουλέψουν ή που έχουν την ευχέρεια να διοικούν κάποια επιχείρηση, απ’ τα πρώτα κιόλας επαγγελματικά βήματά τους. Κάποιοι έχουν την τύχη ( ή κι ατυχία, ανάλογα με το πώς θα το πάρει κανείς) να δουλεύουν μόνοι, είτε σε ένα στενό περιβάλλον. Είναι, όμως, κι αυτοί που τους επιβάλλεται να λειτουργήσουν σε ένα ομαδικό κλίμα, προκειμένου να βγάλουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και, σιγά-σιγά, καθώς η δουλειά γίνεται το δεύτερό τους (αν όχι πρώτο)  σπίτι, τότε οι συνάδελφοί τους γίνονται δεύτερη οικογένεια;

Υποθέτω πως αυτό θα ήταν το ιδανικό. Το να ‘χεις καλές σχέσεις με τους ανθρώπους που αναγκαστικά θα περνάς τόσες ώρες της μέρας σου μαζί τους, είναι το κλειδί, το άλφα και το ωμέγα, για μια ισορροπημένη καθημερινότητα. Ειδικά, αφού μεσολαβεί κι η ανάγκη για συνεργασία, κάτι που με πικρίες και κόντρες δε θα μπορούσε να καρποφορήσει. Ένα επιπλέον πλεονέκτημα του να διατηρείς φιλικό κλίμα στον χώρο εργασίας είναι το γεγονός του ότι βοηθάει ψυχολογικά στην αίσθηση πως περνάει η ώρα πιο γρήγορα! Γιατί, ως γνωστόν, τα ρολόγια μαγκώνουν την ώρα που δουλεύουμε!

Όλα αυτά μια χαρά, στη θεωρία το ‘χουμε! Τι συμβαίνει, όμως, όσο αφορά το πρακτικό κομμάτι;Όλοι όσοι έχουμε βρεθεί σε κάποια ανάλογη θέση εργασίας το ξέρουμε, γιατί το έχουμε βιώσει. Ναι, μιλάω γι’ αυτό το άτομο (στην καλύτερη να ‘ναι μόνο ένα) το οποίο βρίσκεται εκεί απλά και μόνο για να προκαλεί αναστάτωση! Κάθε φορά που εισέρχεται στον χώρο πάλλεται η ατμόσφαιρα. Έχει συνεχώς αυτό το ειρωνικό κι απειλητικό βλέμμα και νιώθεις πως το πάει φιρι-φιρι για να ξεκινήσει καβγά. Κι όσο κι αν το προσπαθείς να μην αντιδράσεις, να δείξεις ανώτερο πρόσωπο κι απλά να αγνοήσεις τις κακόβουλες εκφράσεις και κινήσεις του, έρχεται η περίοδος των αδειών! Θέμα κρίσιμο, που οξύνει την κατάσταση, ιδίως όταν οι μέρες που ζητάτε για τις διακοπές σας συμπίπτουν.

Στις περιπτώσεις που εν τέλει προωθείται το δικό του αίτημα, ως φυσικό επακόλουθο, εκνευρίζεσαι. Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, όμως, είναι όταν συνειδητοποιείς πως χρησιμοποίησε ψεύτικες δικαιολογίες προκειμένου να κερδίσει την προτεραιότητα στην επιλογή. Πόσους συγγενείς έχουν παντρέψει αυτοί οι τύποι; Σίγουρα περισσότερους από όσους, όντως, έχουν! Και τις ασθένειες πού τις βάζεις; Αν ζούσαν στην αρχαία Ελλάδα, θα ήταν αδιαμφισβήτητα ο ρήτορας Δημοσθένης (γνωστός φιλάσθενος)! Για να πηγαίνουν βόλτες και μπανάκια, βέβαια, δεν είναι άρρωστοι, μόνο στη δουλειά εκφράζουν τα συμπτώματα. Θα ‘ναι αλλεργικοί, να δεις! Και δε φτάνει αυτό, έχουν και το θράσος να το ανεβάζουν και στα διάφορα social media τους, σαν να μας κοροϊδεύουν μες στα μούτρα μας.

Κι αν η μάχη αυτή έχει τελειώσει (προφανώς με δική σου ήττα), ο πόλεμος δεν παύει να συνεχίζεται. Γιατί πέρα απ’ το στενό περιβάλλον που συνεχώς ρωτάει «Πότε παίρνεις άδεια να βγούμε;», «Πού θα πας φέτος στην άδειά σου;» κι άλλα σχετικά, πιέζει κι ο ίδιος ο χρόνος. Και κάθε φορά που πας να προτείνεις τις δικές σου μέρες για το καλοκαίρι, εύχεσαι από μέσα σου να μην εμφανιστεί κάποιος άλλος συνάδελφος να υποσκιάσει το αίτημά σου με κάποια δική του, τάχα σπουδαία κι αμετακίνητη, υποχρέωση.

Είναι αυτά τα κρίσιμα λεπτά της αργής ταχυπαλμίας, όταν πας να ενημερώσεις για τις ημέρες σου και παρακαλάς να μην έχει και κανείς άλλος την ίδια έμπνευση. Και καθώς διακατέχεσαι από έναν κρύο ιδρώτα, σκέφτεσαι μέσα σου φωναχτά «Μη μιλήσετε, αυτός ο Αύγουστος είναι δικός μου!». Ευτυχώς, για την ψυχική μας υγεία, υπάρχουν κι αυτοί οι σπάνιοι συνάδελφοι, που είναι ευέλικτοι και δεν τους απασχολεί το πότε θα πάρουν τη δική τους άδεια, ή οι ακόμη πιο σπάνιοι, που ‘χουν μάθει να συμβιβάζονται για να ικανοποιούνται όλοι, πασάροντάς σου αδιαμαρτύρητα τις μέρες που επιθυμείς για ξεκούραση και πλατσουρίσματα!

Αν έχεις την ευλογία να συνεργάζεσαι με τέτοιους συναδέλφους, ανθρώπους με κατανόηση, χαμηλωμένο εγωισμό κι ανεβασμένη τη διάθεση να βοηθήσουν, να ξέρεις πως είσαι πολύ τυχερός!