Ωρίμασες ή άδειασες;

Έχει τύχει να νιώσεις ποτέ αδιάφορος σε αυτόν τον κόσμο; Έχεις καθίσει να αναρωτηθείς ποιος, πραγματικά, είσαι; Τόσα έχουν αλλάξει μέσα σου. Δεν είσαι το άτομο που ήσουν πριν την πρώτη σου απογοήτευση. Δεν είσαι αυτός που ήσουν πριν να δεις «τον έρωτα της ζωής σου» να σε εγκαταλείπει με ελλιπείς ή και καθόλου δικαιολογίες ή πριν χρειαστεί να εγκαταλείψεις εσύ ό,τι πίστευες πως ήθελες πιο πολύ. Πριν να δεις φίλους, κολλητούς, να σου γυρίζουν την πλάτη ή να σε καρφώνουν πισώπλατα. Το ‘χεις νιώσει αυτό το τρέμουλο στα πόδια; Εκείνο που σου στερεί τη δύναμη να σταθείς όρθιος, λες και γίνεται σεισμός. Όμως τίποτα δεν κινείται. Ο σεισμός γίνεται μέσα σου. Έχουν ταρακουνηθεί τα «θέλω» και τα «αντέχω» σου.

Ξαφνικοί αποχαιρετισμοί, διαψεύσεις, συναισθήματα δανεικά κι αγύριστα, σε ‘χουν κάνει καχύποπτο, επιφυλακτικό, προϊδεασμένο για το χειρότερο. Η κακία των ανθρώπων, οι άσχημες φήμες που κυκλοφορούν εναντίον σου, με εσένα ανίδεο για το από πού προέρχονται και πού πατάνε. Μια ψυχή που δέχεται επιθέσεις είσαι, τι νόμιζες; Έχεις να συναντήσεις τόσους και τόσους εισβολείς ακόμη. Μα αυτοί οι εκ των έσω εχθροί είναι οι χειρότεροι. Εξωτερικεύονται με τη μορφή μιας ανύπαρκτης αυτοπεποίθησης, μιας αυτολύπησης κι αυτοϋποτίμησης. Οι χειρότεροι σου εφιάλτες είσαι εσύ, είναι οι σκέψεις σου.

Κουράστηκες πια. Κουράστηκες να δένεσαι τόσο σφιχτά με ανθρώπους κι όταν αυτοί φεύγουν να πονάς για να ξεμπλέξεις τους κόμπους. Είναι, όμως, και λίγο διασκεδαστικό, ξέρεις, να μαθαίνεις πράγματα για ‘σένα που δεν τα ήξερες ούτε εσύ ο ίδιος! Είναι ενδιαφέρον να ακούς ιστορίες για δήθεν μεγάλα κατορθώματά σου, για όλα τα τερατώδη που τάχα ‘χεις κάνει. Πολύ αυθάδης φάνηκες σε κάποια σημεία, ίσως θα ‘πρεπε να ζητήσεις συγγνώμη. Α, ναι! Ξέχασες, δεν έγιναν, όντως, έτσι τα πράγμα. Είναι τόσο πειστικοί στον ρόλο του θύματος που ως κι εσύ μπερδεύτηκες. Σχεδόν τους πίστεψες.

Πόνεσε πολύ την πρώτη φορά. Άτομα που εκτιμούσες, σεβόσουν κι αγαπούσες κατάπιαν τα πιο άσχημα για ‘σένα. Μήπως τους έδωσες κάποια αφορμή; Γιατί κάποιος να θέλει να σε κατηγορήσει; Είσαι, μήπως, κακός άνθρωπος; Έκανες κάτι λάθος; Γιατί φεύγουν; Χιλιάδες «γιατί» και «πώς» στοίχειωναν τις σκέψεις σου. Κι ο θυμός ζέσταινε το αίμα σου, αφού δεν έβρισκες πουθενά απαντήσεις για όλα αυτά.

Και το ρολόι δεν έχασε χτύπο, κι ο καιρός πέρασε, κι εσύ το ξεπέρασες. Γνώρισες άλλους ανθρώπους. Καλά παιδιά, νοιάζονται πραγματικά. Αφέθηκες ξανά. Κι είχες πει στον εαυτό σου: «Σταμάτα, επιτέλους, να δένεσαι τόσο πολύ με τους ανθρώπους. Σταμάτα να δίνεις τόση αγάπη και να φτιάχνεις μεγάλα όνειρα, γιατί όταν θα φύγουν, θα πονάς». Να τα πάλι τα ίδια! Και ξανά, και ξανά, και ξανά. Τι στο καλό; Τι κάνεις λάθος; Τι συμβαίνει με ‘σένα; Δυσκολευόσουν πλέον να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου. Ήταν τόσες πολλές οι ταμπέλες που σου δόθηκαν, τόσες πολλές οι ιστορίες που πλάστηκαν για ‘σένα, που εν τέλει τα κατάφεραν. Σε έκαναν να αμφισβητήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αυτό σε έκανε να συνειδητοποιήσεις κάτι πολύ σημαντικό. Μπορείς να αντέξεις να χάσεις τους πάντες, το πιο βάναυσο, όμως, το πιο ανυπόφορο είναι να χάνεις τον εαυτό σου, να αμφισβητήσεις το είναι σου! Ποιος είσαι; Τι έχεις γίνει; Τι σε κάνανε;

Πολλές καταστάσεις, που κάποτε σε σκότωναν, σε αφήνουν πλέον αδιάφορο. Στενοί σου φίλοι γίνονται απλοί γνωστοί σε κλάσματα δευτερολέπτου, και το θεωρείς πλέον σύνηθες φαινόμενο. Σχέσεις σου τερματίζονται απότομα απ’ το τίποτα, χωρίς καβγάδες ή τρίτους, και το βρίσκεις δεδομένο. Έχεις γίνει, μήπως, πιο δυνατός; Ωρίμασες; Ή απλά άδειασες μέσα σου; Λες αυτοί όλοι οι εισβολείς να σε ερήμωσαν; Αν ο καθένας έπαιρνε φεύγοντας ένα κομμάτι απ’ την ψυχή σου, που απλόχερα τους το χάριζες, τι να ‘χει, άραγε, απομείνει για ‘σένα;