Δε μας καταλαβαίνετε. Είμαστε εμείς που χρειαζόμαστε τον χρόνο μας, την ιδιωτικότητά μας. Όχι απαραίτητα, γιατί έχουμε κάτι να κρύψουμε. Γιατί έχουμε «τα δικά μας» και ώρες-ώρες χανόμαστε σε πελώρια τούνελ δίχως να βγάζουμε άκρη. Σαν λαβύρινθοι μοιάζουν! Έχουμε ανάγκη κάποιες στιγμές την ησυχία μας, να μην ακούμε τίποτα, να μη μιλάμε σε κανέναν. Όταν δυσανασχετείτε και προσπαθείτε να μας κάνετε με το ζόρι να σας μιλήσουμε, αγανακτούμε ακόμη περισσότερο. Θα μας κακοχαρακτηρίσετε, όμως ίσως τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζετε. Απλώς εκείνες τις στιγμές, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μη μας ρωτάτε τι έχουμε. Όταν θέλουμε, θα σας πούμε εμείς οι ίδιοι, μόνοι μας.
Για να μπορέσουμε να είμαστε εντάξει απέναντί σας πρέπει πρώτα να τα βρούμε με τον εαυτό μας και για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε τον προσωπικό και ιδιωτικό μας χώρο. Είμαστε λιγάκι υπεραναλυτικοί. Θέλουμε να ξεψαχνίσουμε κάθε κατάσταση με όλες τις πιθανές αιτίες, εκδοχές και συνέπειες. Είμαστε και λίγο τελειομανείς. Προσπαθούμε πάντα να κάνουμε την πιο σωστή επιλογή. Σαν ζυγαριές, μέτρα και σταθμά τα έχουμε όλα, ώστε να τα βρούμε κάπου στη μέση και όλες οι πλευρές να είναι εξίσου ικανοποιημένες. Δε φαντάζεστε πόσο καθησυχαστικό ηχεί στα αφτιά μας το «πάρε τον χρόνο σου»!
Θα μας δείτε παντού, είμαστε ανάμεσά σας. Με βλέμμα χαμένο θα ταξιδεύουμε σε κάποια θεωρία και θα υπεραναλύουμε. Μη μας πιέζετε! Μας δημιουργείτε άγχος! Χρειαζόμαστε απλώς κάποιες στιγμές απομόνωσης χωρίς ν’ ακούμε όταν κουβέντα. Πρέπει να σκεφτούμε τα πάντα για να αποφύγουμε τα λάθη και τις εντάσεις. Το να προσπαθείτε να μας βγάλετε λέξεις όταν θέλουμε απλώς να μείνουμε παρέα με τις σκέψεις μας, μπορεί και να οδηγήσει σε κάποιο μη ηθελημένο ξέσπασμά μας απέναντί σας.
Μπορεί να σας θυμώσουμε άμα μας ρωτάτε συνέχεια τι τρέχει. Σταματάτε τη ροή της σκέψης μας, γιατί μας τοποθετείτε πάλι στην αφετηρία. Είναι οι συλλογισμοί μας τόσο ακριβείς που πρέπει να έχουμε συνεχώς τον νου μας, να μη χάσουμε τον ειρμό. Στο σχολείο μπορεί και να ήμασταν εκείνος/-η ο/-η συμμαθητής/-ήτρια που την ώρα της εξέτασης δυσανασχετούσε με κάθε ήχο και ζητούσε συνεχώς να μη μιλάνε όλοι οι υπόλοιποι. Δεν είναι ότι δε θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας τους προβληματισμούς μας, απλώς χρειαζόμαστε να μη μας αποσπά κανείς όταν βρισκόμαστε σε διαδικασία σύσκεψης με τον εαυτό μας.
Οι περισσότεροι μάλλον αδυνατούν να καταλάβουν γιατί συμπεριφερόμαστε έτσι και όταν βλέπουν πως έχουμε τις μαύρες μας προσπαθούν επίμονα να βοηθήσουν. Να καταλάβουν τι έχουμε και να προσπαθήσουν να δώσουν μία λύση στο πρόβλημά μας για να νιώσουμε καλύτερα. Παρ’ όλα αυτά εμείς μπορεί να μη νιώθουμε ακόμα έτοιμοι να μιλήσουμε. Θα πάρουμε τον χρόνο μας και όταν είναι η κατάλληλη στιγμή, θα ζητήσουμε και την άποψή σας. Παρασυρμένοι από τον θυμό σας και την ανυπομονησία σας κάποιες φορές δεν αντιλαμβάνεστε τη σημαντικότητα που έχει για εμάς να προετοιμάσουμε τη σκέψη μας πριν από κάθε μας απόφαση. Αν είχαμε ένα όνομα, θα ήταν μάλλον το αντίθετο του παρορμητικού. Συνεπώς, άμα μας αγαπάτε, αφήστε μας να σκεφτούμε! Αφήστε μας να φορτίσουμε τις μπαταρίες του μυαλού μας. Αν θα μας περάσει ποτέ; Δεν ξέρουμε, αλλά μη μας πιέζετε κιόλας να σας πούμε.
Συντάκτης: Κατερίνα Παλατέ
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
