Ποιος είπε ότι η αγάπη φέρνει πάντα χαρά;

Πολλοί άνθρωποι υιοθετούν εσφαλμένα την αντίληψη πως «η αγάπη δεν πονάει». Θεωρούν πως κάποιος που αγαπάς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις άσχημα και να πονέσεις και παλεύουν να αναιρέσουν την ύπαρξη αγάπης λόγω της ύπαρξης αρνητικών συναισθημάτων. Στη σύγχυσή τους θ’ ακούσεις να χρησιμοποιούν διάφορες λέξεις, όπως «αδιαφορία», «θυμός», «ρουτίνα» για να περιγράψουν την κατάσταση. Η αγάπη πολλές φορές είναι πιασμένη χέρι χέρι με τον έρωτα, με την καψούρα, με το πάθος, με την τρέλα. Κι οτιδήποτε έντονο δεν μπορεί να είναι μόνο θετικά φορτισμένο, θα υπάρξουν στιγμές που θα οδηγήσει σε απογοήτευση, σε εντάσεις, σε εκνευρισμό. Κι ακριβώς επειδή το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου σε νοιάζει ιδιαίτερα, δεν μπορούν και τα όποια αρνητικά συναισθήματα -για όσο κρατήσουν- να κάνουν θόρυβο, να μην περάσουν ανεπαίσθητα, αλλά ν’ αφήσουν την παρουσία τους να γίνει κάτι παραπάνω από απλώς αντιληπτή.

Πόσες φορές κρατήσαμε με νύχια και με δόντια τα δάκρυά μας όταν ήμασταν δίπλα στο ταίρι μας, πόσες φορές δεν εκφράσαμε ένα παράπονο και εκείνη την ώρα βουρκώσαμε. Πολλές ήταν μάλιστα οι περιπτώσεις που δε μιλήσαμε εξαρχής, δεν είπαμε τι μας ενοχλεί στην προσπάθειά μας να μη θεωρηθούμε υπερβολικοί ή παράλογοι. Και όταν έφτασε η στιγμή να τα βγάλουμε από μέσα μας, το συναίσθημα είχε γιγαντωθεί και όσα είπαμε έμοιαζαν με ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα. Πολλές φορές ο πόνος δε στηρίζεται σε κάτι απτό, σε ένα υπαρκτό πρόβλημα, αλλά σε κάτι που πλάθεις εσύ με το μυαλό σου. Μπορεί το ταίρι να ‘χει κανονίσει να βγει το βράδυ, να μη γνωρίζεις τα πρόσωπα που θα είναι μαζί του και η ζήλια σου να κορυφωθεί, με αποτέλεσμα να προκαλέσεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου αναστάτωση αφενός ως απόρροια των δικών σου ανασφαλειών και αφετέρου επειδή φοβάσαι να μην το χάσεις.

Ακόμα κι όταν είστε στα καλύτερά σας, ένα ξαφνικό καβγαδάκι για σημαντικό ή για ασήμαντο λόγο μπορεί να συνοδεύεται από σπίθες στην καρδιά. Να είναι άραγε ο φόβος για την τροπή της συζήτησης; Να αγχώνεσαι μήπως σε αφήσει ή μήπως έχει ξενερώσει και στο μυαλό σου να φέρνουν βόλτα μονάχα παραπονεμένα και αναπάντητα «αν»; Ή μήπως ο πόνος οφείλεται στο ότι έχεις βγει εκτός ορίων και πιθανόν μίλησες άσχημα στον άνθρωπό σου ή αυτός σε σένα; Γιατί σίγουρα στη σχέση μας υπήρξε κάποια φορά που παρεκτραπήκαμε. Μετά όμως , όταν πλέον έχουμε ηρεμήσει, μας πονάει να αντικρύζουμε τα παραπονεμένα μάτια του συντρόφου μας και να ξέρουμε πως εμείς είμαστε υπαίτιοι για τη θλίψη του. Ακόμη και το «συγνώμη» μοιάζει ανεπαρκές μπροστά στις τύψεις μας.

Επίσης δεν είναι λίγες η φορές που η στεναχώρια του άλλου επηρέασε σε σημαντικό βαθμό και τη δική μας ψυχολογία. Πόσο στενάχωρο να βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς να μην είναι στις καλές του και μάλιστα να μην μπορείς να κάνεις κάτι για να τον βοηθήσεις. Όλοι περνάμε τις φάσεις μας, περιόδους άγχους, δυσκολίες στα επαγγελματικά, στιγμές που είμαστε πεσμένοι. Ξέρουμε πως χρειαζόμαστε τον χώρο και το χρόνο μας για να το ξεπεράσουμε και να νιώσουμε καλύτερα. Όταν όμως περνάει παρόμοια φάση το ταίρι μας, νιώθουμε πως πονάμε ακόμα πιο έντονα γιατί δεν ξέρουμε πώς πρέπει να το διαχειριστούμε.

Το συμπέρασμα είναι πως η αγάπη δεν είναι μόνο χαρές. Η αγάπη είναι ένα κράμα έντονων συναισθημάτων. Ευτυχία, έρωτας, γαλήνη, αλλά και πόνος, θλίψη, άγχος. Αγαπώ θα πει νοιάζομαι, θα πει συμπονώ. Ακόμη και αν ο πόνος διαρκέσει για λίγες μόνο στιγμές, δεν παύει να είναι πόνος. Αυτό οφείλουμε να το αντιληφθούμε πρωτού μπούμε στο παιχνίδι του έρωτα. Η αγάπη όντως πονάει, σαν λεμόνι στην ανοικτή μας πληγή, αλλά αξίζει τον κόπο.