Στην υγειά των «για πάντα» μας που δε μιλάμε πια!

Συνηθίσαμε τόσο πολύ τη χρήση κάποιων φράσεων που τις έχουμε πλέον κάνει καραμελίτσα και τις πετάμε αλόγιστα στην καθημερινότητά μας. Λέξεις, που ηχούν σαν υποσχέσεις, κενού όμως περιεχομένου. Ο ενθουσιασμός μας πολλές φορές δεν αφήνει περιθώρια στη λογική μας και ως αποτέλεσμα γινόμαστε παρορμητικοί άθελα μας. Έτσι φτάνουμε σε σημείο να αλλοιώνουμε τη σπουδαιότητα και τη βαρύτητα κάποιων εννοιών. Αλίμονο αν λέγαμε «σ’αγαπώ» σε όποιον μας κέντριζε το ενδιαφέρον. Είναι φορές που απορώ με αυτά τα άτομα, που κάθε νέο τους σύντροφο τον αποκαλούν «ζωή μου». Σταθείτε, ρε παιδιά, νόμιζα μόνο οι γάτες είναι εφτάψυχες.

Δε λέω. Ωραίο είναι να μιλάμε γλυκά στους συντρόφους μας. Και σε ποιον δε θα άρεσε να του δείχνει τρυφερότητα και να τον κολακεύει το άτομο με το οποίο είναι ερωτευμένος; Δεν κατακρίνεται εδώ ο ρομαντισμός. Αντιθέτως, ως φανατική υποστηρίκτριά του, θίγω το ζήτημα αυτό, ακριβώς διότι θεωρώ πως οι βιαστικές αυτές υπερβολές, δε θα μας βγουν σε καλό. Αν είναι να λέμε κάτι, να το νιώθουμε! Διότι, τα λόγια μας έχουν τεράστιο ανίκτυπο στη ζωή και τη δική μας, αλλά κυρίως του συνομιλητή μας. Πιάνονται οι λέξεις σαν αγκίστρια στην ψυχή μας και την σκίζουν. Άλλοτε κάνουν απλώς επιφανειακές χαρακιές που τις ξεθωριάζει σιγά-σιγά ο χρόνος. Κάποιες φορές όμως αφήνουν σημάδια αιώνια. Και μιας και μιλάμε για αιώνια, αυτή είναι και η υπόσχεση που πονάει πιο πολύ. Για πάντα. Αλήθεια, εσάς πόση είναι η διάρκεια του «για πάντα» σας;

Θα το θυμάσαι ακόμη σαν να ήταν χτες. Ήταν βράδυ και καθόσασταν αγκαλιά. Όλα γύρω τόσο σκοτεινά μα εσύ έβρισκες λάμψη στα δύο μάτια που σε κοίταζαν. Νίωθοντας τα κορμιά σας να ακουμπάνε, μια ανατριχίλια διαπερνούσε ολόκληρο το σώμα σου – ορκίζομαι αυτές τις στιγμές νιώθεις την ψυχή σου, και ας είναι άυλη!. Ναι, ήσουν ερωτεύμενος/η. Και η έντονή σου επιθυμία να περνάς όλο και περισσότερα βράδια σαν και αυτό, σε συνδυασμό με την απεριόριστη χαρά του να έχεις αυτό το πλάσμα στην αγκαλιά σου, σε έκανε να το ξεστομίσεις. «Δε θα σε αφήσω ποτέ. Θα είμαστε μαζί για πάντα».

Και μετά το τέλος. Και μετά σιωπή. Τι περίεργο πράγμα οι σχέσεις, αλήθεια. Τη μια μέρα δεν μπορείς να χορτάσεις με τίποτα τον άλλο. Τα μηνύματα βροχή στο κινητό, από τη μια συνάντηση σας στην άλλη νιώθεις πως έχει περάσει αιώνας. Και την άλλη; Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Παρόλες τις υποσχέσεις σας για αιώνια αγάπη και τα κοινά σας όνειρα για το μέλλον, φαίνεται πως η τύχη σχεδίαζε άλλα για εσάς. Και ενώ είχατε πει «θα σ’ αγαπώ για πάντα», τώρα απορείτε τι να κάνουν αυτοί, οι παλιοί σας έρωτες. Εύστοχος  ο στίχος του Στέλιου Ρόκκου «πού να πηγαίνουν οι αγάπες όταν πεθαίνουν;»,

Ας πιούμε, λοιπόν, στην υγεία αυτών των «για πάντα» μας, που δε μιλάμε πια. Και ας δώσουμε μια υπόσχεση στους εαυτούς μας. Από εδώ και πέρα να μετριάζουμε τα λόγια μας. Να ερωτεύεστε! Ο έρωτας δίνει πνοή στην πνιγμένη μας καθημερινότητα και χρωματίζει την ασπρόμαυρη μας ρουτίνα. Αλλά να προσέχετε! Κάποιοι ίσως να δίνουν περισσότερη βάση στα λόγια σας, και έτσι άθελά σας τους πληγώνεται. Ας μην πούμε «για πάντα» λοιπόν! Ας πούμε «για όσο πάει» και να ευχηθούμε να παραμείνει αλώβητο το συναίσθημα στο πέρασμα των χρόνων.