Τα ρίχνουμε όλα στη ζήλια κι ας είναι αλλού το πρόβλημα

Σε μια σχέση πρόκειται να έρθουμε αντιμέτωποι με διάφορα προβλήματα μέχρι να δούμε εάν μπορεί να στεριώσει ή όχι. Κάθε χωρισμός προκύπτει από την αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε κάποιο ζήτημα ή από το γεγονός ότι αντιλαμβανόμαστε πως κάποια θέματα είναι δυσεπίλυτα ή πως δεν υπάρχει τρόπος να βρεθεί μέση λύση που να ικανοποιεί και τους δύο. Ένας δύσκολος και αρκετά πονηρός ανταγωνιστής της σχέσης είναι η ζήλια, η οποία μάλιστα κάποιες φορές είναι ανίατη. Ό,τι και να σου πούνε, όσο κι αν προσπαθείς να σκεφτείς λογικά, όταν βιώνεις την τρέλα που σου προκαλεί το συγκεκριμένο συναίσθημα, συνήθως μοιάζει να έχεις θολώσει. Υπάρχουν όμως κάποιες λεπτές γραμμές σε αυτό το ζήτημα, τις οποίες και οφείλουμε να προσέξουμε.

Η περιορισμένη ζήλια, στα πλαίσια του λογικού, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Αντιθέτως δεν είναι λίγα τα άτομα που βρίσκουν κολακευτικό να ζηλεύει το ταίρι τους, διότι το εκλαμβάνουν ως ανησυχία εκ μέρους του μήπως και τους χάσουν. Η σκέψη αυτή μόνο παράλογη δεν είναι αφού άμα δεν ενδιαφέρεσαι πραγματικά για ένα άτομο, δε θα αγχωθείς μήπως και σε αφήσει, θα σου είναι παντελώς αδιάφορο. Αυτό όμως δεν ακυρώνει το ενδεχόμενο να υπάρχει εκδήλωση ζήλιας και από άτομα που δεν ενδιαφέρονται στα πλαίσια εγωϊσμού ή ακόμη και κτητικότητας. Την αγνή από την παθολογική ζήλια μπορούμε εύκολα να την διακρίνουμε αν εστιάσουμε στον τρόπο εκδήλωσής της. Ένα άτομο που απλώς θα στεναχωρηθεί και θα εκφράσει ήρεμα και πολιτισμένα τα αισθήματα και τις ανησυχίες του, πιθανότατα το κάνει από φόβο και από ενδιαφέρον. Εάν όμως το ταίρι εκφράζεται απότομα και με ένταση, μάλλον είναι η στιγμή να σκεφτείς σοβαρά το μέλλον σου μαζί του.

Σε κάποιες περιπτώσεις όταν η σχέση δυναμώνει, η ζήλια αποχωρεί, διότι γεννάται αμοιβαία εμπιστοσύνη. Σε κάποιες άλλες όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η συνεχής άλογη ζήλια του ενός ή ακόμα και των δύο έχει πλέον γίνει ρουτίνα για το ζευγάρι. Πολλές φορές θεωρείται τόσο δεδομένο πως η ζήλια είναι υπαίτια για όλα και αυτό με τη σειρά του προκαλεί ένα εξίσου σημαντικό πρόβλημα: βαφτίζουμε αναίτια όλες τις ανησυχίες του συντρόφου μας ζήλια, αρνούμενοι να μπούμε σε διαδικασία διαλόγου.

Με αυτόν τον τρόπο κάνουμε ακόμα χειρότερα τα πράγματα, διότι βάζουμε στο μυαλό μας πως ο σύντροφός μας είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως και πως το πρόβλημά του είναι μη ανατρέψιμο. Ίσως ο λόγος να είναι ότι θέλουμε να ενισχύσουμε τη δική μας θέση και να μη δώσουμε στο ταίρι κανένα ελαφρυντικό, μην το πάρει και πάνω του/της ότι εν τέλει εμείς είμαστε αυτοί που υπερβάλουμε! Όμως το να μην αξιολογούμε με βάση τη λογική τις καταστάσεις και το να επιβαρύνουμε ένα ήδη υπαρκτό πρόβλημα με γνώμονα το ιστορικό του προσώπου που έχουμε απέναντί μας, δεν οδηγεί πουθενά. Εν τέλει, μπορεί να έχει δίκιο σε κάποιες περιπτώσεις ο σύντροφός μας. Αυτό το σκεφτήκαμε ποτέ; Συνεπώς άμα θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα πρέπει να συζητάμε με τον άνθρωπό μας αντί να βάζουμε απλώς την ταμπέλα του ζηλιάρη χωρίς να του δώσουμε ευκαιρία να μας πει πώς αισθάνεται.