Θες και μένεις ή το να κρατήσει είναι για σένα πρόκληση;

Όταν ήμασταν παιδιά, θέλαμε το παιχνίδι εκείνο που το να το αποκτήσουμε έμοιαζε άπιαστο. Την πιο βολική θέση, αυτό που είχε ο γείτονας, αυτό που δεν είχαμε εμείς. Όταν κάτι ήταν «απαγορευμένο» ή δυσεύρετο, αυτόματα γινόταν πιο ποθητό σε εμάς. Αυτό δεν ίσχυε μόνο για φυσικά αντικείμενα, αλλά και για την αντίδρασή μας σε διάφορα γεγονότα. Όταν βλέπαμε κάποιον να θέλει πολύ να κάνει κάτι, τότε το θέλαμε και εμείς. Δεν έχει σχέση τι ήταν, για να το θέλει και ο άλλος πάει να πει πως ήταν καλό. Μεγαλώνοντας καταφέραμε να δικαιολογήσουμε αυτή μας τη στάση. Για παράδειγμα, το να προσποιείται η μαμά πως θέλει να φάει το μπρόκολό μας με μόνο σκοπό να το φάμε εμείς, είναι γνωστό ως «αντίθετη ψυχολογία».

Τα αθώα ψεματάκια της παιδικής ηλικίας τα βιώνουμε και σήμερα, απλώς με διαφορετική μορφή, αφού προσαρμόζονται στα νέα γεγονότα και σε καινούριες καταστάσεις. Ίσως πλέον να μη σχετίζεται με παιχνίδια, θέσεις στις σχολικές παραστάσεις ή γεύσεις δημητριακών, αλλά αφορούν σοβαρότερα ζητήματα. Ένα από αυτά είναι και ο τομέας των σχέσεων.

Πολλές οι φορές που το λήξαμε με κάποια άτομα από κοινού λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων, έντονων καβγάδων ή προβλημάτων που δεν έμοιαζε εφικτό να λυθούν. Άλλες μπορεί οι συγκυρίες να τα έφεραν έτσι, ώστε να μην ήταν εφικτό να πάει η σχέση παρακάτω. Με λίγα λόγια, το μαζί δε γινόταν να κρατήσει, κάτι έμπαινε εμπόδιο. Τη στιγμή που έπεφταν οι τίτλοι τέλους, εκεί στο φινάλε, το παιδικό μας ένστικτο ξύπνησε και είδαμε τον άνθρωπο αυτό σαν άπιαστο όνειρο. Ξαφνικά οι σκέψεις μας τριγυρνούσαν συνεχώς γύρω από το πρόσωπό του/της. Πισωγυρίσματα και βήματα στο παρελθόν, σε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσουμε τι νιώθουμε, να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη, αλλά και να επιστρέψουμε στην κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν. Το όλο μπέρδεμα ξεκίνησε από μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το «μετά τον χωρισμό κατάλαβα ότι τα αισθήματα ήταν δυνατά» και το «εφόσον δεν το έχω, τώρα το θέλω πιο πολύ».

Δεν είναι λίγες οι φορές που ζευγάρια περνάνε χρόνια στο φαντασιακό τους «μαζί», ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που τους δένει είναι ένα καπρίτσιο, μια πρόκληση που λέει «είναι δύσκολη περίπτωση γι’ αυτό θα το κρατήσω».  Και αυτές είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που η επιμονή και το πείσμα δεν έχουν θετικό πρόσιμο. Δεν υπάρχει νόημα ούτε λογική να μένεις σε κάτι ανύπαρκτο ή σε κάτι που δεν σε γεμίζει μόνο και μόνο για να λες πως τα κατάφερες. Οι σχέσεις δεν είναι αγώνας δρόμου και οι άνθρωποι δεν είναι έπαθλα. Προτού προβείς σε επιπόλαιες πράξεις, κάνε την ενδοσκόπησή σου. Έχεις όντως αισθήματα που αξίζουν να το παλέψεις;