Βλέποντας τον άνθρωπό σου να βουλιάζει στην κατάθλιψη

Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αντίθετα ζεύγη. Μαύρο-άσπρο, κρύο-ζεστό, πάνω-κάτω. Συνεπώς κι ο άνθρωπος, αφού είναι ζώο και δημιούργημα της φύσης αποτελείται από τέτοιου είδους ζεύγη, τόσο στον βιολογικό όσο και στον ψυχικό του κόσμο. Ανηφόρα και κατηφόρα δεν έχουν μόνο οι δρόμοι λοιπόν, αλλά κι η ψυχολογική μας διάθεση. Είναι αυτές οι στιγμές στη ζωή μας που «περνάμε μια φάση» και μας φταίνε όλα κι όλοι.

Αδυναμία λοιπόν. Η συναισθηματική μας κατάρρευση μειώνει τη διάθεσή μας για τα πάντα. Χωρίς έμπνευση ζούμε μια κτηνώδη ζωή, καλύπτοντας δηλαδή μόνο τις βιολογικές μας ανάγκες: φαγητό, ύπνο κ.ο.κ. Αν είμαστε μόνοι, τότε μιλάμε για μια περίοδο ενδοσκόπησης, μιας «μάχης» με τον εαυτό μας. Τι γίνεται όμως εάν υπάρχει και κάποιο άλλο άτομο στην προσωπική μας ζωή, ένας σύντροφος;

Συνήθως, όταν περνάμε τέτοιες δύσκολες περιόδους οι αντιδράσεις μας είναι πολύ ενστικτώδεις, αντιδρούμε δηλαδή με βάση το συναίσθημα και δε χρησιμοποιούμε σχεδόν καθόλου τη λογική. Δεν είναι κι η κατάλληλη περίοδος για συζητήσεις, όπως αντιλαμβάνεστε. Απορρίπτουμε ασυζητητί την κάθε του πρόταση και συνεπώς την κάθε προσπάθεια να μας βοηθήσει.

Ο σύντροφός σου, αν πραγματικά σε νοιάζεται, θα προσπαθήσει να βρει κάποια λύση στο πρόβλημά σου. Ρομαντικά βραδάκια, εισηγήσεις κι εκδρομές, όλα πηγαίνουν στον κάδο ανακύκλωσης του σκληρού μας δίσκου. Σε μια κατάσταση που δεν αντιλαμβανόμαστε καν οι ίδιοι τι νιώθουμε, είναι άραγε μια φάση ή πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό, πιο βαθύ;

Ας το δούμε όμως από τη μεριά του συντρόφου, ο οποίος βλέπει τον άνθρωπό του να βουλιάζει στην κατάθλιψη. Πόσο άσχημο είναι να βλέπεις ένα άτομο που άλλοτε έσφυζε από ζωή, να έχει μείνει το κουφάρι του εαυτού του; Κι ενώ εσύ πασχίζεις να επαναφέρεις, να βοηθήσεις τον άνθρωπό σου να σταθεί στα πόδια του μέσα από διάφορες προτάσεις για βόλτες, η απάντηση είναι πάντα «Όχι, δεν έχω όρεξη». Η όλη κατάσταση θα έχει ως λογικό επακόλουθο να επηρεαστεί κι η ψυχολογική διάθεση του συντρόφου του «καταθλιπτικού» ατόμου. Χιλιάδες ερωτήματα και σενάρια περνάνε από το μυαλό. Επιρρίπτει ευθύνες, θεωρώντας τον εαυτό του ανίκανο να προσφέρει χαρά ή έστω να βοηθήσει το ταίρι του. Το απόλυτο χάος επικρατεί και κάπου εδώ κολλάει η φράση «η σχέση μας περνάει κρίση». Αυτό το χάος γεννά ένα μεγάλο ερώτημα. Συμπαραστέκομαι στον άνθρωπό μου μέχρι να ξεπεράσει το πρόβλημά του ή βλέπω τη δική μου ζωή και ψυχολογία κι «αφήνω πίσω μου συντρίμμια»;

Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η κατάσταση θα βγάλει στη φόρα τις διαφορές και τα προβλήματα του ζευγαριού. Το «αδύναμο» -για τη δεδομένη στιγμή- μέλος της σχέσης, θα νιώθει συνεχή πίεση από το άλλο άτομο, το οποίο αγανακτισμένο θα βγάζει θυμό αντί φροντίδα. Συνεχείς λογομαχίες με τη γνωστή ατάκα «Δε με καταλαβαίνεις» θα βρίσκονται στο παρασκήνιο της σχέσης τους κι ίσως δεν αργήσουν να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Η απάντηση στο ερώτημα γι’ αυτά τα άτομα είναι η φυγή.

Η απάντηση για όσους επιμένουν ν’ αγαπάνε όμως, είναι άλλη. Βασικά, γι’ αυτούς δεν υπάρχει καν το ερώτημα. Μαζί στα δύσκολα, κυρίως εκεί, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί θέλουν. Αν ο άνθρωπός σου περνά μια δύσκολη φάση, δεν παύει να είναι το ίδιο άτομο που αγάπησες. Και τι είναι η αγάπη εάν δεν είστε και στα δύσκολα μαζί; Υπομονή και στοργή λοιπόν. Όλοι κάποια στιγμή ίσως έρθουμε σε ανάλογες περιπτώσεις «συναισθηματικής φόρτωσης» κι αλίμονο εάν δεν έχουμε ένα στήριγμα -τον δικό μας άνθρωπο- να βασιστούμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σηκώνεις όλο το βάρος στις πλάτες σου, αν ανήκεις στην πλευρά εκείνου που καλείται να βοηθήσει. Το ζητούμενο εδώ είναι να μπορέσει να πάρει χρόνο και σαφώς τη βοήθεια ειδικού, αν κρίνεται αναγκαία για να καλυτερεύσει η ψυχολογία του.

Η αγάπη στα δύσκολα φαίνεται. Όπως τα πανέμορφα λουλούδια που βλαστούν υπό αντίξοες συνθήκες στις χαραμάδες των βράχων, έτσι κι οι αληθινές αγάπες θ’ ανθίσουν σε περιόδους δυσκολίας. Κι επειδή οι σχέσεις είναι κύκλος, ας μην αρκεστούμε ποτέ σε ό, τι δεν εναρμονίζεται αμοιβαία με τη δικιά μας «γεωμετρική ζωγραφιά».