Απάτη. Στο άκουσμα αυτής της λέξης το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι η σωματική απάτη, δηλαδή η ερωτική συνεύρεση με ένα τρίτο πρόσωπο. Όμως, η απάτη δεν είναι πάντα σαρκική. Κάποτε χτίζεται σε ψυχικά θεμέλια και στην πραγματικότητα αυτό είναι πολύ χειρότερο από το να ερχόταν το ταίρι σου κοντά με άλλο άτομο σε φυσικό επίπεδο. Η ερωτική επαφή, παρόλο που δεν είναι φυσικά δικαιολογημένη, μπορεί να έρθει ως αποτέλεσμα μέθης, παρόρμησης, αδυναμίας κι ένα σωρό άλλων λόγων. Η πνευματική όμως, είναι αποτέλεσμα μιας τελειωμένης κι αποτυχημένης απόπειρας προς την αγάπη. Και αυτή μπορεί να αφήσει πιο έντονα τραύματα.
Ας εξηγήσουμε λίγο καλύτερα τι εννοούμε με τον όρο «πνευματική απάτη». Ας υποθέσουμε πως είμαστε σε μια σχέση που θέλουμε πολύ να τη δουλέψουμε. Προς απογοήτευσή μας όμως αντιλαμβανόμαστε πως τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά. Βλέπουμε πως η επικοινωνία ανάμεσα σε εμάς και το ταίρι μας είναι απούσα, καθώς και ότι οι συχνές αντιπαραθέσεις και οι καβγάδες αυξάνονται σταδιακά. Οι ηθικοί μας φραγμοί και η κρυφή ελπίδα για μια κάποια βελτίωση μας κρατάνε σχεδόν δέσμιους αυτού του δεσμού. Επικαλούμαστε μια ουτοπία και ευχόμαστε πως κάποια στιγμή όλο αυτό θα αλλάξει και θα καταφέρουμε να ζήσουμε όλα αυτά που ποθούμε με το πρόσωπο που έχουμε επιλέξει. Ή μάλλον, με αυτό που θα θέλαμε να ήταν αυτό το πρόσωπο. Συνεπώς, δε νιώθουμε να μπορούμε να προβούμε σε ερωτική επαφή με άλλο άτομο, αφού κάτι τέτοιο θα έβαζε τέλος στην ουτοπία μας. Αλλά. Υπάρχει πάντα αυτό το αλλά, να τροφοδοτεί τον οργανισμό μας με αρνητική διάθεση.
Αλλά δεν έχουμε φτάσει στην ουτοπία, για αυτό άλλωστε και την αποκαλούμε έτσι. Δεν έχουμε καν τα εφόδια να την πλησιάσουμε. Και η ουτοπία απομακρύνεται, χάνεται, σβήνει. Κι αν τελικά δεν είναι αυτός ο προορισμός μας; Γιατί αν ήταν δε θα έπρεπε να μας δημιουργεί ένα τόσο έντονο συναισθηματικό κενό σωστά; Αντιθέτως, σκοπός θα ήταν να μας γεμίζει. Αλλά (να το πάλι το αλλά), το κενό υπάρχει. Σαν ένας έντονος ανεμοστρόβιλος κρατάει τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας, τα στριφογυρίζει μέσα μας ακατάπαυστα, μεγαλώνοντας την απόσταση και κάνοντάς την να πονάει ακόμη περισσότερο. Κοπανάει τα μέσα μας με φόρα μια τέτοια κατάσταση. Και εκεί, ψάχνουμε ένα γιατρό, ένα σωτήρα, να έρθει να επουλώσει τις πληγές και να κλείσει τα κενά μας, θυμίζοντάς μας τι σημαίνει απουσία απόστασης. Η στροφή αυτή, προς ένα άλλο πρόσωπο, είναι η «πνευματική απάτη».
Το να αφήσεις ένα άλλο άτομο να μπει στη ζωή σου με τον τρόπο αυτό υποδηλώνει πως δεν πρόκειται για κάποια ξεπέτα ή «μια στιγμή αδυναμίας». Δε μοιράζεσαι τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες και τους φόβους σου με κάποιον χωρίς να δεθείς μαζί του. Και όσο πιο πολύ το κρατάς, τόσο πιο έντονα συναισθήματα θα αναπτύξεις.
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν επειδή δεν τον γεμίζει η σχέση του. Είναι απόλυτα λογικό να θέλει κάποιος να καλύψει τα κενά του, ειδικά όσο αυτά τον πληγώνουν. Δεν μπορούμε όμως να δικαιολογήσουμε και μια απάτη, απλώς επειδή κρύφτηκε πίσω από τη δικαιολογία της έλλειψης σωματικής επαφής. Δεν μπορούμε να τη βαφτίσουμε αλλιώς, αφού είναι ξεκάθαρος ο κοινός παρονομαστής, η αδυναμία δηλαδή να τερματιστεί κάτι ήδη τελειωμένο και η αναζήτηση της «λύσης» στο κρυφό. Είναι άδικο να κρατάει κάποιος πίσω ένα άτομο με το οποίο δε σκοπεύει να οδεύσει μπροστά, ή που -ακόμη κι αν θέλει- έχει καταλάβει πως είναι πρακτικά αδύνατον. Είναι πολύ πιο τίμιο να ξεκαθαρίζουμε τις θέσεις μας, πριν μπούμε στη διαδικασία αναζήτησης και κυρίως, πριν μπούμε στη διαδικασία να κοροϊδεύουμε εμάς λέγοντας πως δεν απατήσαμε. Οι άνθρωποι δεν είναι κουκλάκια και τα συναισθήματά τους έχουν την ίδια σημασία και σπουδαιότητα με τα δικά μας! Ό,τι και αν αποφασίσουμε να κάνουμε λοιπόν, ένα να προσέχουμε μόνο, να μην είμαστε αίτιο των ανασφαλειών κάποιου άλλου.
Συντάκτης: Κατερίνα Παλατέ
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
