Αγαπώντας έναν ατσούμπαλο!

«Η ζωή, φίλε, είναι μια ντομάτα, άλλος την τρώει στη σαλάτα κι άλλος στη μάπα» διαμηνύει μια λαϊκή ρήση, θέλοντας να αναδείξει το ρόλο της τύχης –ή της ατυχίας, αν θες– στη ζωή μας. Εμείς σήμερα θα μιλήσουμε για τους ανθρώπους που σκοντάφτουν και πέφτουν με τα μούτρα στην ντομάτα. Τους ανθρώπους που κατά μια έννοια ελέγχουν την τύχη τους σε μεγάλο βαθμό, αφού είναι συνεχώς επιρρεπείς στα ατυχήματα. An accident waiting to happen, που λένε και στο χωρίο μου!

Επειδή, όμως, μια απλή αναφορά στους ανθρώπους αυτούς, θα ήταν démodé (πώς τις μιλάω έτσι τις γλώσσες -πολυεθνική είμαι, όχι αρθρογράφος!) και μονοδιάστατη, άσε που δε θα κατάφερναν να ανοίξουν το link και θα πήγαινε τζάμπα το άρθρο, θα αυξήσουμε το αναγνωστικό κοινό, περιπλέκοντας την κατάσταση κι εξετάζοντας τις ατσούμπαλες υπάρξεις μέσα απ’ το πρίσμα των ερωτικά προσκείμενων προς αυτούς.

Τι γίνεται, λοιπόν, αγαπητοί φίλες και φίλοι (κάμερα σε μένα) όταν δαγκώνεις τη λαμαρίνα με μια κινητή καταστροφή; Η ασφάλεια ζωής και τα περιοριστικά μέτρα μπορούν να τον/την ξενερώσουν; Ποια είναι η ιδανική απόσταση για να ‘σαι ασφαλής και να φιλιέσαι ταυτόχρονα; Το σεξ με κράνος αποτελεί ταμπού;

Η Μαρία κι ο Κώστας σε απευθείας σύνδεση απ’ το ΚΑΤ θα λύσουν κάθε απορία μας, πάμε όμως πρώτα να ακούσουμε την ιστορία αγάπη τους:

«Με τον Κώστα γνωριστήκαμε στο εργαστήρι κεραμικής. Δούλευε ως καθαριστής εκεί. Πιο πολύ καθάριζε τις δικές του ζημιές παρά οτιδήποτε άλλο (σ.σ. γέλια). Μέσα από μια τέτοια ζημιά ήρθαμε κοντά. Έσπασε έναν αμφορέα που κατασκεύαζα κι ένα κομμάτι του μπήκε στο πόδι μου. Προσφέρθηκε να με πάει στο νοσοκομείο. Μην τα πολυλογώ, βρεθήκαμε σπίτι μου να κοιμόμαστε αγκαλιά. Οι ζημιές του φυσικά δεν περιορίστηκαν. Τον πρώτο καιρό, όμως, δεν μπορούσα να καταλάβω την έκτασή τους, μάλιστα τις έβρισκα κάπως χαριτωμένες (σ.σ. γέλιο γουρουνιού). Μετά από 113 ράμματα, 2 σπασμένα πλευρά, 6 κατάγματα και 1 νευρικό κλονισμό, βρισκόμαστε εδώ. Οι γιατροί μας ξέρουν με τα μικρά μας. Είναι πολύ εξυπηρετικοί (σ.σ. ξαφνικό κλάμα). Βοηθήστε με! Είμαι απελπισμένη! Σώστ…»

Διακόψετε τη σύνδεση, παρακαλώ! Συμβαίνουν αυτά στις ζωντανές εκπομπές. Ας περάσουμε στο επόμενό μας θέμα. Σκέψεις να φορολογούνται τα έξτρα κιλά των εορτών κάνει το Υπουργείο Οικονομικών!

Νομίζω πήραμε μια γεύση της κατάστασης. Είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο τα παρουσιάζει η Μαρία; Ή η δύναμη της επιθυμίας και του έρωτα μπορεί να υπερπηδήσει αυτό το εμπόδιο; Γεννιέσαι ή γίνεσαι ατσούμπαλος;

Σε αυτό τον κατακλυσμό των συνεχόμενων ρητορικών ερωτήσεων, απαντήσεις έχει δώσει η επιστήμη. Αρχικά, ατσούμπαλος γεννιέσαι, δε γίνεσαι! Ερευνητές απ’ το πανεπιστήμιο του Ντελάγουερ, που διεξήγαγαν μελέτη το 2007, αποφάνθηκαν ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι τόσο αδέξιοι γιατί έχουν γεννηθεί για να ‘ναι επιρρεπείς σε μικρό-ατυχήματα. Η ερευνά που διεξάχθηκε σε 1.500 φοιτητές-αθλητές καταλήγει στο ότι «η ταχύτητα επεξεργασίας κι ο πιο μικρός χρόνος αντίδρασης, καθώς κι η χαμηλότερη οπτική και λεκτική απόδοση της μνήμης μπορεί να προδιαθέτουν ορισμένα άτομα σε σφάλματα συντονισμού κατά τη διάρκεια της σωματικής δραστηριότητας που μπορεί να οδηγήσουν σε τραυματισμό».

Με λίγα λόγια δε φταίει ο Κώστας αλλά το DNA του! Τη φύση μας, λοιπόν, δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, αλλά οφείλουμε να την αποδεχθούμε. Νομίζω εδώ κρύβεται κι η απάντηση στο αν η δύναμη της έλξης και του έρωτα μπορούν να ξεπεράσουν αυτό το διαφαινόμενο εμπόδιο.

Εσείς, λοιπόν, εκεί έξω, που την πατήσατε και σας αρέσει ένας άνθρωπος με υψηλότερο κίνδυνο για τη σωματική σας ακεραιότητα, αναρωτηθείτε αν τον αποδέχεστε όπως είναι. Το δίλημμα είναι απλό: Μαζί με μελανιές ή μακριά κι αρτιμελείς;

Όσο για εσάς, αγαπημένοι μου ατσούμπαλοι, συνεχίστε να τα σπάτε και μεταφορικά και κυριολεκτικά! Η ολική αποδοχή είναι η πεμπτουσία της αγάπης. Και το πρώτο βήμα για να αγαπήσουμε, είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Αγαπήστε, λοιπόν, τον εαυτό σας όπως είναι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη δεξιοτεχνία απ’ την αγάπη.

Η ισορροπία της ψυχής και των συναισθημάτων της είναι αποδεδειγμένα η πιο δύσκολη τέχνη.

Υ.Γ. Προσοχή στις γωνίες!