Αυτό που τώρα αρνείσαι κάποτε ήταν η πιο σίγουρη επιλογή σου

Απομονώνεσαι. Κάθεσαι. Και τελικά ξαπλώνεις. Ανοίγεις διστακτικά την πόρτα του μυαλού σου, με το δικό σου μοναδικό αντικλείδι. Αρχίζεις να σκαλίζεις τις αναμνήσεις μέσα σε ένα τεράστιο λαβύρινθο εμπειριών και συναισθημάτων. Εντοπίζεις μία απώλεια. Ένα χωρισμό. Αναλύεις, υπεραναλύεις.

Το έχεις κάνει αρκετές φορές ή ίσως και λιγότερες. Δεν έχει σημασία. Ξέρεις τη διαδικασία. Για να μη χαθείς στις σκέψεις σου. Ψάχνεις να βρεις μία έξοδο. Πάντα η λύση στο μυαλό σου είναι ή μοιάζει το τώρα (έκτος αν αρνείσαι να ζεις). «Τι διαδρομή κι αυτή», αναφωνείς. Χαμογελάς. Δεν ξέρεις γιατί. Ίσως επειδή είσαι ακόμα ζωντανός. Πόσο περίεργο και πολύπλοκο ον είναι τελικά ο άνθρωπος, σκέφτεσαι.

Κάνουμε τα πάντα για να νιώσουμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε κι όταν όλο αυτό τελειώνει, η αντίστροφη διαδρομή είναι τόσο οξύμωρη. Πώς ένα άγγιγμα που στο παρελθόν σήμαινε τα πάντα, τώρα δε μας αγγίζει; Η ταχύτητα κι η προσαρμοστικότητα που επιδεικνύουμε ξεφεύγει απ’ τα ανθρώπινα όρια. Σκληραίνουμε τόσο που μοιάζουμε με σκαντζόχοιρο που προτάσσει τα αγκάθια του στον επικείμενο εχθρό κι όχι με ανθρώπους. Θεριά που επίμονα προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ τον κυνηγό τους.

Τα θεριά αυτά, όμως, αφήνουν πίσω τους πατημασιές. Πατημασιές που όσο και να προσπαθούμε να τις αγνοήσουμε και να τις κρύψουμε, τα σημάδια τους δείχνουν τη σημασία που είχε αυτή η εμπειρία στη ζωή μας. Κι αν θες καλύτερα, την αξία που είχαν οι άνθρωποι στις εμπειρίες αυτές. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι ο ένας ή ο κανένας. Η αξία του για σένα καθορίζεται απ’ το βάθος της πατημασιάς και της προσπάθειάς σου να σβήσεις τα ίχνη.

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση οτιδήποτε δεν μπορούμε να το αγγίξουμε να το μειώνουμε. Οτιδήποτε μας πλήγωσε, μας στεναχώρησε, να το υποβαθμίζουμε, μήπως κι έτσι το κάνουμε πιο διαχειρίσιμο. Στην ουσία μιλάμε για μια ατέρμονη μάχη του συνειδητού κι υποσυνείδητου κόσμου μας, με μοναδικό στόχο τη συναισθηματική σταθερότητα και τη συνέχιση της ζωής μας. Το ίδιο, σε διαφορετικό βαθμό κάθε φορά, συμβαίνει κι όταν χωρίζουμε.

Απ’ τη μια μνημονεύουμε και μεγαλοποιούμε τα αρνητικά στοιχεία του πρώην συντρόφου και της σχέσης γενικότερα κι απ’ την άλλη συνειδητά ή υποσυνείδητα ξεχνάμε τα θετικά στοιχεία και τις καλές στιγμές. Όσο περισσότερο βέβαια σε παιδεύει αυτή τη διαδικασία, τόσο σημαντικότερο ρόλο έπαιξε στη ζωή σου αυτός ο άνθρωπος. Όσο και να δυσκολεύεσαι να το παραδεχθείς, η τωρινή ολική άρνησή σου κάποτε υπήρξε η μεγαλύτερη αποδοχή σου.

Και τότε είναι η στιγμή που ξαναχαμογελάς, αν έχεις τα ψυχικά κότσια κι έχεις φτάσεις σε αυτό το σημείο (πέρα απ’ τη μύτη σου). Γελάς αυτή τη φορά όχι από αμηχανία αλλά από βλακεία. Απ’ τη βλακεία που επέδειξες τόσο καιρό προσπαθώντας να σκληρύνεις. Κάνοντας στην πραγματικότητα μια τρύπα στο νερό και τον εαυτό σου να φαίνεται πολύ χαζό. Το πρώτο στάδιο λύσης οποιαδήποτε προβλήματος είναι η αποδοχή της ύπαρξής του. Κι εσύ τόσο καιρό, προσπαθούσες να το αρνηθείς, να το αγνοήσεις, να το μικρύνεις.

Ο φόβος να νιώσουμε την απώλεια, να κλάψουμε, να θρηνήσουμε είναι αυτός που μας απομακρύνει απ’ τα ανθρωπινά χαρακτηριστικά μας και μας κάνει να μοιάζουμε με ψυχρά ρομπότ. Λάθος, λάθος, λάθος! Μια απώλεια, ένας χωρισμός στην προκειμένη περίπτωση, περιλαμβάνει κι αυτός συναισθήματα. Συναισθήματα που οφείλουμε να τα βιώσουμε σε όλο το μέγεθός τους για να μπορούμε να πάμε πραγματικά παρακάτω. Να τον κοιτάξουμε κατάματα και να τον αποδεχθούμε.

Έτσι κάθε φορά που σκέφτεσαι, μιλάς ή συναντάς τον πρώην σύντροφό σου, προσπάθησε να μην το βάζεις στα πόδια με τις σκέψεις σου. Στάσου λίγο, βίωσέ το. Όχι για εκείνον αλλά για σένα. Εκείνο το ζευγάρι χείλη που επίμονα αρνείσαι να θυμηθείς, είναι αυτό που σε κάνει να φιλάς τώρα τόσο υπέροχα. Η αγκαλιά που έχεις ξεχάσει να μπλέκεσαι, είναι αυτή που μεγάλωσε τη δική σου.

Οι πρώην μας είναι πρώτα από όλα δικές μας επιλογές κι είναι οξύμωρο να ξεχνάμε ότι δεν ήταν. Αποτελούν κομμάτι του εαυτού μας, συνθέτοντας το παζλ που είμαστε σήμερα.

Να αγαπάτε τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή σας, όχι γιατί ήταν καλοί ή κακοί, ούτε γιατί δεν μπορείτε χωρίς αυτούς, αλλά γιατί χωρίς αυτούς δε θα ήσασταν αυτό που είστε σήμερα.   Η λήθη είναι ένα σκοτεινό μέρος, που το μόνο που μπορεί να τη φωτίσει είναι οι αναμνήσεις μας.