Είπε «σ’ αγαπώ» και δεν είπα τίποτα

Μου είπε «σ’ αγαπώ» σήμερα. Θα ‘πρεπε να ‘μαι χαρούμενος, έτσι δεν είναι; Θα ‘πρεπε να νιώθω ευτυχία, κάτι σαν πληρότητα; Έτσι δεν ορίζει η κανονικότητα; Η τεχνητή φυσική τάξη των πραγμάτων; Θα έπρεπε να πω «κι εγώ σ’ αγαπώ, μωρό μου». Να βιώσω το απόλυτο συναίσθημα. Δεν είπα τίποτα, όμως. Το πιστεύεις; Μου είπε «σ’ αγαπώ» και δεν είπα τίποτα!

Από ‘κείνη τη στιγμή προσπαθώ να λύσω ένα συναισθηματικό κουβάρι, που αιώνια η ανθρωπότητα δεν έχει καταφέρει να βρει την άκρη του. Τι είναι η αγάπη; Μπορεί να εκφραστεί με τη λεκτική επικοινωνία; Χρειάζεται ανταπόκριση για να υπάρχει; Άπειρες ερωτήσεις στο μυαλό μου, που ακόμη κι αυτό έχω την απορία αν μπορεί να ‘ναι μέρος της αγάπης.

Είναι κάτι που εξηγείται με τη λογική; Η λογική είναι κομμάτι των εμπειριών μας. Άρα κομμάτι του παρελθόντος. Η αγάπη είναι το τώρα. Οφείλει να ‘ναι το τώρα για να ‘ναι αγάπη, αλλιώς είναι κάτι μακιγιαρισμένο. Ένας φόβος, ένα απωθημένο, μια ανασφάλεια, μια συνήθεια, ένα «πρέπει». Οτιδήποτε εξηγείται απ’ το παρελθόν δεν είναι αγάπη ατόφια.

Νιώθω χαμένος ήδη να προσπαθώ να βάλω σε λογική σειρά τις λέξεις μου, μπας και γίνω κατανοητός, κυρίως απέναντί μου. Οι σκέψεις μας αποκλίνουν τόσο όσο η απόσταση των ψυχών μας. Ίσως και γι’ αυτό να μην είπα τίποτα. Γιατί γνωρίζω ότι κάθε άνθρωπος έχει μια γνώμη για την αγάπη.

Κάποιοι πιστεύουν σε αυτή. Άλλοι όχι. Κάποιοι διεκδικούν την αιωνιότητά της, άλλοι αρνούνται ακόμα και την ύπαρξή της. Κάποιοι την εκφράζουν με λόγια, άλλοι με πράξεις. Κάποιοι πιο εύκολα, πιο συχνά, κάποιοι πιο δύσκολα, πιο σπάνια. Το τι γνώμη έχουμε για την αγάπη είναι κάτι πραγματικό, δικό μας, ή ένας διαχωρισμός βάσει κοινωνικών, θρησκευτικών, προσωπικών καταβολών;

Εξηγείς κι εκφράζεις την αγάπη σου δημιουργώντας ή αφαιρώντας πράγματα στο μυαλό σου; Νομίζω αφαιρώντας, αλλά έχοντας ως βάση κάποιους δικούς σου, υιοθετημένους, παρανομαστές. Άρα όχι τόσο, τελικά, δικούς σου. Και τι περιμένεις, δηλαδή, να βρεις; Έναν άνθρωπο που μάθατε με τον ίδιο τρόπο τι είναι η αγάπη; Αυτό το «σ’ αγαπώ» ψάχνεις να ακούσεις;

Περισσότερο με ρούχο που ταιριάζει στα μέτρα σου μου κάνει. Παρά με υφαντή της ζωής. Ζωή είπα; Αυτό είναι η αγάπη; Ζωή; Η αρχή της ζωής δύο ανθρώπων. Με κανόνες και συνθήκες που φτιάχνονται τώρα. Όχι πριν και μετά. Το τώρα δεν ορίζεται. Απλά κατευθύνει. Αν προσπαθήσουμε να το κατευθύνουμε, το μηδενίζουμε. Γι’ αυτό δε σου είπα «σ’ αγαπώ», λοιπόν.

Όχι γιατί δεν ήταν η ώρα. Ούτε γιατί φοβάμαι να στο πω. Γιατί δε θέλω να το ορίσω με καμία ανθρώπινη συνθήκη. Θέλω να το βιώσω στο έπακρο, έχοντας μηδενική βάση. Οποιαδήποτε προσθήκη ορισμού, οποιαδήποτε στιγμή, προκαλεί έκπτωση στο μεγαλείο του συναισθήματος της αγάπης.

Δε θα σου πω, λοιπόν, ότι άρχισα να αναπνέω. Γιατί το βλέπεις ότι αναπνέω. Αν δεν το βλέπεις, τότε απλά ψάχνεις μια τεχνητή αναπνοή ρυθμισμένη απ’ τα δικά σου χέρια. Αναπνέω απ’ τη στιγμή που σε γνώρισα. Άρχισα να ζω απ’ τη στιγμή που κατάλαβα ότι βρήκα κάτι που αξίζει να πεθάνω.

Μην προσπαθείς να εξηγήσεις λογικά τις λέξεις της αγάπης.  Ανήκουν σε ένα δικό τους λεξικό. Αυτό της ψυχής. Για να τις καταχωρήσεις, όμως, πρέπει να ‘χεις κλειστά μάτια και χέρια δεμένα. Μία σαδιστική υποβολή στο τώρα.

Δε σ’ αγαπώ, λοιπόν, με τον τρόπο που ‘μαθες. Και καλύτερα να μη μ’ αγαπάς κι εσύ. Αγάπη νομίζω είναι να μην μπορείς να πεις στον άλλον γιατί τον αγαπάς. Όσο πιο δύσκολα εξηγείται, τόσο πιο πραγματικά δικό μας είναι.

Μου είπε «σ’ αγαπώ» σήμερα και δεν είπα τίποτα…