Φαγητό φοιτητικής λέσχης∙ αυτή η πρόκληση!

Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που αφήνουν μια ανεξίτηλη αίσθηση νοσταλγίας πάνω μας. Είναι εκείνα που πρέπει να τα χάσεις για να εκτιμήσεις την αξία τους. Τη στιγμή που τα ζεις, που τα γεύεσαι, η καθημερινή ρουτίνα σε απορροφά κι έτσι δεν τους δίνεις τη δέουσα προσοχή, υποτιμώντας αρχικά την αξία τους και τη σταθερή ποιότητά τους μέσα στο χρόνο. Η ζωή, όμως, είναι σκληρή. Ξέρει πότε πρέπει να μας δώσει χαστούκι. Δε χαρίζεται κι η αχαριστία πληρώνεται με σκληρό τίμημα! Ποιο είναι αυτό;

Φαγητό φοιτητικής λέσχης, μπαγασάκο μου. Δε σου άρεσαν οι μπάμιες της μαμάκας; Κοτόπουλο με πατατούλες ζήτησες; Πάρε μια μίξη τυραννόσαυρου με όποιο μυθικό τέρας μας περισσεύει αυτήν την περίοδο. Τι ξέχασα τις πατατούλες; Μη φοβάσαι, η φοιτητική μας σίτιση έχει φροντίσει και γι’ αυτό. Σε συνεργασία με τον Καποδίστρια σου προσφέρουν ένα γευστικό ταξίδι μέσα στο χρόνο, παρέχοντάς σου σε αποκλειστικότητα κάποιες απ’ τις πρώτες πατάτες που εισήχθησαν στη χώρα μας! Δε σταματάμε, όμως, εδώ!

Βαρέθηκες να τρως τα ίδια και τα ίδια; Οι γευστικοί σου κάλυκες είναι έτοιμοι για νέες εμπειρίες; Είσαι γενικότερα άνθρωπος των εκπλήξεων; Η σαλάτα-έκπληξη είναι ό,τι χρειάζεσαι. Σε συνεργασία με εξωτερικούς ασπόνδυλους συνεργάτες σου προσφέρουμε μια γευστική ανεπανάληπτη εμπειρία. Τι να την κάνεις τη συμβατική σαλάτα όταν μπορεί να ‘ναι πιο φυσική από ποτέ;

Η γεύση φυσικά και δε φτάνει από μόνη της. Πρέπει να συνοδεύεται από ένα ζεστό και φιλικό περιβάλλον, θα μου πεις. Προς αυτήν την κατεύθυνση, λοιπόν, μια στρατιά από πολύχρωμες καρέκλες, τραπέζια και δίσκους έρχεται για να φυλακίσει τις γεύσεις σου, δημιουργώντας ένα απερίγραπτο σκηνικό γευστικού σωφρονισμού, ε, σουρεαλισμού ήθελα να πω! Ούτε! Τέλος πάντων, κατάλαβες.

Τι να τα κάνεις, όμως, όλα αυτά χωρίς παρέα; Αναζητάς την κοινωνική επαφή; Θες να έρθεις πιο κοντά με το Μαράκι; Παρακαλάς να αγγίξεις τα ζουμερά χείλη του Λεωνίδα; Εμείς είμαστε εδώ για σένα. Με το επαναστατικό μας πλύσιμο, καθαρίζουμε τα λίπη αλλά όχι το γεννητικό υλικό του αντικείμενου του πόθου σου. Τι κι αν αποφοίτησε τέσσερα χρόνια πριν, μπορείς με λίγη τύχη να τον έχεις μαζί σου κάθε μέρα.

Η έννοια κι η αξία της φοιτητικής λέσχης ξεφεύγει απ’ τα συμβατικά πρότυπα της εστίασης. Με υψηλό ρίσκο να χαρακτηριστώ κι εγώ ως αχάριστος μέχρι αυτό το σημείο του άρθρου, θα επιχειρήσω μια ολική αλλαγή πορείας –κωλοτούμπα λαϊκιστί– και σαν άλλος Ιωάννης Μελισσανίδης θα εξυμνήσω αυτό το θείο δώρο και τις αρετές του.

Ναι, όλοι λίγο ή πολύ είχαμε ή έχουμε την τιμή κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μας χρονών να δοκιμάσουμε και να γευτούμε την όχι και τόσο γευστική εμπειρία της σίτισης στο όχι και τόσο καθαρό περιβάλλον της. Αυτό δε μας δίνει το δικαίωμα, και μιλάω σοβαρά τώρα, να παραβλέπουμε τα πολλά προτερήματά της. Αποτελεί κατά κανόνα την πιο φθηνή λύση για ένα φοιτητή. Βρίσκεται συνήθως κοντά ή μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Κι είναι η απόδειξη ότι η πείνα, η βαρεμάρα, η έλλειψη χρόνου κι η άγνοια μπορούν να αποτελέσουν τα πιο νόστιμα μπαχαρικά.

Ναι, δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να διεκδικήσει κάποιο αστέρι Michelin ή ο κυρ Τάκης ο αρχιμάγειρας να βγει ο πρώτος Έλληνας masterchef, η ποιότητά της όμως αρκεί για να γεμίσει το στομάχι σε συνθήκες πείνας -κι αφραγκίας. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι αποτελεί κι αυτή ένα μικρό κομμάτι του συνόλου που ονομάζεται «φοιτητική ζωή», τότε μπορούμε να μιλήσουμε για μια ευχάριστη εμπειρία-ανάμνηση. Όχι τόσο για το περιεχόμενό της, όσο για το χαβαλέ, τις στιγμές και τις παρέες, τα άτομα που γνωρίσαμε εκεί και τα γέλια που κάναμε με φίλους.

Εξάλλου, η νοστιμιά δεν κρύβεται στο φαγητό αλλά στους ανθρώπους που το μοιράζεσαι. Ε ,και κάποιες φορές και στα διάφορα ζωύφια! Εκεί θα κολλήσουμε;

Υ.Γ. Λαϊκοί μύθοι για προσωπικό από καλικάντζαρους που ετοιμάζουν τα φαγητά στα υπόγεια των λεσχών, κρίνονται ως αναληθείς και δεν υιοθετούνται απ’ το συντάκτη!