Κολύμπι σε αχαρτογράφητα νερά

«Ξέρεις να κολυμπάς;»

«Είναι δυνατόν να μην ξέρω να κολυμπάω, μέσα στη θάλασσα μεγάλωσα!»

«Πολλοί άνθρωποι ζουν στη θάλασσα και δεν ξέρουν να κολυμπάνε.»

«Τι εννοείς, πώς γίνεται αυτό;»

«Κλείσε τα μάτια σου κι ακολούθα με!»

«Πώς θα κλείσω τα μάτια μου και ταυτόχρονα θα κολυμπώ και θα σε ακολουθώ;»

«Απλά κολυμπά!»

«Στάσου! Βγαίνουμε απ’ τις σημαδούρες, θα μας χτυπήσουν τα πλοία!»

«Τα πλοία είναι στον βυθό» φώναξε, κι αντίκρισαν το πιο όμορφο ναυάγιο που είχε δει ποτέ στη ζωή της.

 «Πού ήταν τόση ομορφιά όλο αυτόν τον καιρό;»

«Έξω απ’ τις σημαδούρες σου.»

Το ίδιο λάθος κάνουμε και στις ανθρώπινες σχέσεις μας. Αν η θάλασσα είναι η απέραντη ευτυχία, η αγάπη κι ο έρωτας, ψάχνουμε τους ανθρώπους που διάλεξαν το ίδιο κομμάτι θάλασσας να επιπλέουν. Αυτούς που έχουν βάλει κοντά τις σημαδούρες τους στις δικές μας. Επιπλέουμε ατέρμονα ανάμεσα σε ένα κομμάτι τεσσάρων σημείων, χωρίς πραγματικά να κολυμπάμε. Εκεί στα ρηχά νερά, εκεί που τα πόδια μας πατάνε και νιώθουμε ασφαλείς. Κάθε απόπειρά μας να κοιτάξουμε το άγνωστο, μας γυρνάει κατευθείαν στη στεριά με το πρώτο κύμα.

Η ευτυχία, η αγάπη κι ο έρωτας, όμως, είναι κρυμμένα στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Κι όχι στην πισινούλα δίπλα στην ακρογιαλιά, εκεί που νιώθουμε ασφάλεια. Για να μπορέσεις να τα ανακαλύψεις, πρέπει να κολυμπήσεις κι όχι απλά να επιπλέεις. Σε αυτό το ταξίδι δεν υπάρχουν κανόνες και πλαίσια. Οδηγός είναι η ελευθερία μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία απ’ το να βρεις έναν άνθρωπο που θα σε τραβήξει απ’ το χέρι, με την προϋπόθεση πάντα ότι εσύ του το έδωσες. Να κολυμπήσετε σε αυτά τα αχαρτογράφητα νερά. Χωρίς προορισμό, απλά χέρι-χέρι.

Δε σας ενώνει ούτε ο τρόπος, ούτε το μέρος, ούτε ο εξοπλισμός που φοράτε. Ούτε καν αυτό που πιστεύετε ότι υπάρχει εκεί στο απέραντο γαλάζιο. Σας ενώνει η ίδια ανάγκη και τρελά για κολύμπι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σας, πολλές φορές θα αλλάξετε πορεία, γιατί αλλάζετε κι οι ίδιοι. Γνωρίζετε πτυχές του εαυτού σας που δεν πιστεύατε ότι υπάρχουν. Αυτό, όμως, θα σας κάνει να μάθετε καλύτερα εσάς και τη θάλασσα.

Κάθε φόβος κι όριο που καταρρίπτει μια ανθρώπινη σχέση, είναι ένα βήμα κατάκτησης στο απέραντο γαλάζιο. Μόνο που το μέτρο σύγκρισης δεν είναι η θάλασσα, αλλά τα μίλια που διανύεις. Γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι κάνουμε το λάθος να κοιτάμε πόσο μακριά ή κοντά είμαστε απ’ την ευτυχία μας, κι όχι πόσα βήματα έχουμε κάνει προς αυτή.

Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος που θα σε παρασύρει να κολυμπήσετε μαζί δεν πρέπει να ‘χει «πρέπει», ούτε κριτήρια αξιολόγησης που θα τον καθιστούν δεινό κολυμβητή. Οφείλει απλά να θέλει να κολυμπήσει μαζί σου. Να απολαμβάνει την τρέλα σου, έξω απ’ τα προκαθορισμένα πλαίσια των τεσσάρων σημαδούρων.

Η καθημερινότητα με έναν άνθρωπο τέτοιο δεν είναι ποτέ ίδια. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν όρια. Η σχέσης σας σαφώς και κάνει θόρυβο και τα νερά που πετάτε καθώς κολυμπάτε μπορεί να ενοχλούν αυτούς που είναι πίσω απ’ τη σημαδούρα. Αλλά εσείς απλά κολυμπάτε. Κολυμπάτε έξω απ’ τα φυσιολογικά πλαίσιά σας, απολαμβάνοντας την τρέλα σας.

Αν αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις βρει έναν τέτοιο άνθρωπο, σκέψου μήπως έκανες το ίδιο λάθος με τον ήρωα της μικρής μας ιστορίας. Πόσες φορές κολύμπησες με κλειστά μάτια;

Για να δεις τα πλοία που είναι στον βυθό, πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου και να βουτήξεις. Αλλιώς πάντα θα πιστεύεις ότι τα πλοία μόνο επιπλέουν.

Υ. Γ. Οι πειρατές συναισθημάτων φοβούνται τα ναυάγια!