Με βρήκα εκεί που μας αφήσαμε

Σ’ ευχαριστώ για όλα. Εξαιτίας σου τρόμαξα και τους μεγαλύτερούς μου φόβους. Εξαιτίας σου άκουσα τις πιο βαθιές μου ανησυχίες. Εξαιτίας σου έκανα τα μεγαλύτερα βήματά μου. Έμαθα να ρωτάω, αλλά και να ακούω. Έμαθα να γελάω, αλλά και να κλαίω με την ψυχή μου. Να βιώνω κάθε συναίσθημα στο έπακρο. Να σέβομαι και να θαυμάζω. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί μου βγαίνει. Έμαθα τι θα πει έρωτας, τι θα πει αγάπη. Όλα από εσένα τα έμαθα, μόνο που εσύ έλειπες και σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτήν την απουσία, τελικά.

Σ’ ευχαριστώ πολύ γιατί με έκανες θεό του εαυτό μου. Σαν άλλος πρωτοπλάστης στην καμένη γη που άφησε πίσω ο χωρισμός μας, δημιούργησα απ’ την αρχή εμένα. Δημιούργησα ένα δάσος με τις ρίζες του βαθιά χωμένες στην ψυχή μου, στο λάκκο που είχε δημιουργήσει η απώλειά σου. Ένα δάσος που σφύζει πλέον από ζωή κι οξυγόνο, κάτι που δε θα είχα καταφέρει αν δεν είχα ασφυκτικά ψάξει για μια ανάσα. Όταν τότε όλα μοιάζανε σκοτεινά, στενόχωρα και τελειωμένα, αυτή η ανάγκη μου για αναπνοή, η ανάγκη μου για ζωή με οδήγησε στον πιο φωτεινό δρόμο.

Μη νομίζεις ότι ήταν καμιά μεγάλη λεωφόρος με πολλά αυτοκίνητα και μαγαζιά, ένα ανηφορικό δύσβατο δρομάκι ήταν που δεν είχα ξαναπατήσει ποτέ μου. Η διαδρομή δεν ήταν εύκολη. Ούτε καν η είσοδος σ’ αυτή. Πόνεσα, έκλαψα, απελπίστηκα. Σκέφτηκα πολλές φορές να το βάλω κάτω. Ξέρεις πόσο στενάχωρος είναι ένας χωρισμός, πόσο μάλλον ο δικός μας. Τα κατάφερα όμως, ξέρεις. Ξεκίνησα. Αυτή η ανάγκη για πνοή με οδήγησε στο πρώτο βήμα.

Δεν είχα συνοδοιπόρο κανένα, παρά μονάχα τον εαυτό μου. Δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να με μάθω καλά για να μπορέσω να φτάσω μέχρι το τέλος. Τι έκανα; Με κοίταξα κατάματα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν είχα τίποτα και κανέναν, είπαμε, για να ρίξω την ευθύνη. Είχες φύγει ήδη. Με αντιμετώπισα. Άκουσα κάθε φόβο, κάθε ανασφάλειά μου. Μου αφιέρωσα πολύ χρόνο. Τον περισσότερο απ’ ό,τι σε κάθε άλλον άνθρωπο στη ζωή μου.

Τα κατάφερα, όμως, τελικά. Είχα πλέον κάνει το πρώτο βήμα. Είχα βρει τα δεσμά μου. Πολύ πιο γρήγορα από ό,τι αρχικά πίστευα. Ξέρεις γιατί; Με βοήθησαν τα σημάδια που είχες αφήσει πάνω μου κι έψαξα προς εκείνη την κατεύθυνση. Κι αφού τα βρήκα, το μόνο που μου έλειπε ήταν να τα κόψω.

Πάλι είχα τη βοήθειά σου. Είχα μέτρο σύγκρισης. Ήξερα πλέον τι έκανα λάθος, τι έκανες εσύ λάθος κι ο στόχος μου ήταν πιο ξεκάθαρος πλέον. Δεν είναι εύκολο να τα κόψεις τα σχοινιά σου. Δεν είναι εύκολο να τα βρεις καν. Εγώ τα κατάφερα, όμως, γιατί βρήκα εμένα.

Με βρήκα εκεί που με είχα αφήσει. Χαμένο στο άρρωστο «εμείς» που με τόσο κόπο είχαμε χτίσει και σε μία νύχτα γκρεμίσαμε. Το εγώ μου, όμως, πλέον δεν ήταν φοβισμένο, ούτε ανήμπορο. Το είχα περιθάλψει. Ήμουν κι είμαι πια καλά με τον εαυτό μου. Κι αυτό είναι και το μυστικό μου, η συμβουλή μου, αν θες.

Για να είσαι καλά με τους άλλους, πρέπει να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Για να έχεις ό,τι θες στη ζωή σου, οφείλεις να ψάξεις βαθιά μέσα σου για να βρεις τι θέλεις πραγματικά εσύ, χωρίς περιορισμούς κι ανασφάλειες. Για να μάθεις να αγαπάς, πρέπει να μάθεις πρώτα να σε αγαπάς!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευκαιρία για να τα συνειδητοποιήσεις όλα αυτά απ’ την περίοδο που ακολουθεί ένα χωρισμό. Δεν υπάρχει πιο γόνιμο έδαφος από αυτό που σκάφτηκε τόσο βαθιά, μετά το ξερίζωμα που προκαλεί ένα τέλος και μία απουσία.

Πάντα μπορείς να το βάλεις κάτω ή να προσπαθήσεις. Μπορείς να χαθείς στη στεναχώρια σου ή να ανασυγκροτηθείς μέσα από αυτή. Μπορείς να κλαις τη μοίρα σου ή να τη φτιάξεις. Μπορείς να συνεχίσεις να ζεις έναν εφιάλτη ή να αρχίσεις να ονειρεύεσαι ξανά. Στο χέρι σου είναι η επιλογή. Στο χέρι σου κι οι συνέπειες.

Εγώ επέλεξα εμένα. Χωρίζοντας, μαζί με έναν άνθρωπο, άφησα πίσω μου και κάθε ανασφάλεια και «πρέπει» που με είχαν φέρει σε αυτό το σημείο. Συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου κι όντας πλέον πραγματικά ελεύθερος έκανα τις επιλογές μου. Έγινα ξανά ορατός στους ανθρώπους που ψάχνουν κάτι σαν και μένα. Μόνο που αυτή τη φορά ήμουνα πιο κοντά σε μένα.

Κι αυτή ήταν η πιο σωστή επιλογή μου…