Μπαρότσαρκα∙ βγαίνουμε για να φλερτάρουμε

Μπαρότσαρκα. Το μπες-βγες σε πολλά μπαράκια μέσα στην ίδια νύχτα, ή απλώς το πέρασμα έξω απ’ αυτά. Μπαρότσαρκα με σκοπό το φλερτ. Το μπες-βγες σε πολλά μπαράκια μέσα στην ίδια νύχτα, ή απλώς το πέρασμα έξω απ’ αυτά με σκοπό να μη γυρίσεις σπίτι μόνος.

Μια κατάσταση που όλοι, λίγο-πολύ, κάποια περίοδο στη ζωή μας την έχουμε βιώσει. Είτε εμείς οι ίδιοι είτε κοντινοί μας άνθρωποι, παίρνοντας τελικώς κι εμάς η μπάλα. Κι ενώ κατά κοινή ομολογία όλοι μπορεί να μην την ενθαρρύνουμε, κάποια στιγμή στη ζωή μας την επιλέξαμε. Και το κάναμε και φανατικά.

Αυτό από μόνο του προσδίδει έναν πιο καλτ χαρακτήρα στην όλη φάση. Άλλωστε, ως καλτ ορίζεται κάτι (συνήθως καλλιτεχνικό δημιούργημα) που έχει φανατικούς οπαδούς. Συνήθως αυτό το κάτι δεν κατάφερε να κάνει μεγάλη επιτυχία στο ευρύ κοινό, ή δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί, αλλά όσο περιορισμένο αντίκτυπο είχε, τόσο φανατικοί είναι οι θαυμαστές του μερικά χρόνια μετά. Και στην περίπτωσή μας οι φανατικοί θαυμαστές μπορεί στο μέλλον να το κριτικάρουν κι αυτοί που το κριτικάρουν τώρα, να το υποστηρίζουν. Άρα ακόμη πιο καλτ!

Το μυστικό, όμως, κρύβεται στον αντίκτυπο. Εκεί που έχει αντίκτυπο, εκεί υποστηρίζεται. Όσο η πάγια τακτική δουλεύει, δεν αλλάζει. Μέχρι να το βαρεθείς, τουλάχιστον. Μέχρι να αρχίσει να μην έχει αποτέλεσμα. «Δεν είμαι εγώ γι’ αυτά μεγάλωσα!» Δε νομίζω κανένας εκεί έξω να πιστεύει ότι η συγκεκριμένη τακτική είναι προνόμιο μόνο των γυναικών ή των αντρών αντίστοιχα; Και στα δύο φύλα υπάρχουν θηράματα και κυνηγοί, και πολλές φορές δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος. Οι ρόλοι είναι ένα κομμάτι του παιχνιδιού και ξεφεύγουν απ’ τα φύλα. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός; «Κεράσει ποτάκι;»

Κι ενώ ποτέ δεν είχα θέμα με τους ανθρώπους που επιλέγουν αυτή τη μορφή εξόδου, πάντα αναρωτιόμουν αν τους αφήνει ελεύθερους. Τι θέλω να πω; Δεν είναι λίγο έως πολύ δεσμευτικό για τη διασκέδασή σου; Πόσο υγιές είναι να έχεις ως αυτοσκοπό το φλερτ σε μια έξοδο;

Πέρα απ’ το ότι μπορείς πολύ εύκολα να πέσεις σε λάθος εκτιμήσεις, που θα συνειδητοποιήσεις το επόμενο πρωί, εξαιτίας του αυτοσκοπού σου και μερικά γραμμάρια αλκοόλ παραπάνω, περιορίζεις τον εαυτό σου εξαρχής σε έναν συγκεκριμένο χώρο, εφόσον κριθεί κατάλληλος, σε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά (που πιστεύεις πως είναι αρεστή) και –το χειρότερο– σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Το μόνο που λείπει είναι η ακριβής ώρα που θα βρεθείς ανάσκελα κι ο προγραμματισμένος εμετός του χαράματος.

Πόσο μπορείς να διασκεδάσεις γνωρίζοντας το τέλος; Πού είναι το απρόβλεπτο; Πού είναι το «Βγαίνω για να περάσω καλά κι αν προκύψει κάτι, προέκυψε;»

Δε συζητάω για τους ανθρώπους που το ‘χουν πάει στα όρια του επαγγέλματος. Αυτό ξεφεύγει απ’ τη σφαίρα της ζωής μου. Συζητάω για τους ανθρώπους τους δικούς μας, τους κοντινούς, για εμάς τους ίδιους. Πόσο διασκεδάζουμε έχοντας στο μυαλό μας ότι το βράδυ πρέπει να καταλήξουμε με κάποιον; Και δεν είναι ότι θα καταλήξουμε μπαμ μπαμ. Πρέπει να υιοθετήσουμε μια συμπεριφορά όλη τη νύχτα για να καταλήξουμε –αν, τελικά, καταλήξουμε– εκεί. Ειδική μνεία βέβαια στο φιλαράκι που θέλουμε μαζί μας για κάλυψη και πλησιάζει στα όρια της αγιοποίησης με τα σκηνικά που μας έχει στήσει ή γλυτώσει.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι ως άνθρωποι επιλέγοντας κάτι που, θεωρητικά, είμαστε εμείς παίζοντας, όμως, με κανόνες που δεν είναι δικοί μας; Γιατί δεν έχω δει κανένα –εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, για να μην είμαι απόλυτος– να λέει κατάμουτρα στον άλλον «Ήρθα εδώ για να καταλήξουμε σπίτι μου». Όλοι, λίγο-πολύ, υιοθετούν έναν ρόλο, μια συμπεριφορά, σε τέτοιο σημείο που είναι πλέον διακριτό από τους υπόλοιπους θαμώνες του μαγαζιού. Αυτός/ή ψάχνεται.

Το να βγαίνεις με αυτόν τον συγκεκριμένο σκοπό έξω μοιάζει με τον άνθρωπο που κλέβει στα χαρτιά. Μπορεί, τελικά, να κερδίσεις την παρτίδα, αλλά έχεις χάσει το νόημα του παιχνιδιού.