Μπορούμε να εμπνεύσουμε στους άλλους την καλύτερη εκδοχή τους

Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα ξεχωριστό άδειο δοχείο. Διαφορετικού χρώματος, σχήματος, υλικού και χωρητικότητας. Γεμισμένο απ’ τη μέρα που δημιουργήθηκε μέχρι αυτή που θα καταστραφεί, με φόβους, ανασφάλειες, ιδέες, όνειρα, συναισθήματα. Κάθε φορά που γνωρίζεις ένα άνθρωπο έχεις κυρίως δύο επιλογές. Ή να ανοίξεις το καπάκι και με κάθε λογής αίσθηση ρεαλιστικά να αποδώσεις το περιεχόμενό του ή να ρίξεις νερό πιστεύοντας σε αυτό και τελικά ανθίζοντάς το.

Ο περίφημος Γκαίτε (παγκοσμίου βεληνεκούς ποιητής, μυθιστοριογράφος, επιστήμονας κι άλλα πολλά για τους μη γνώστες) απέδωσε παρόμοια αυτήν την αλληγορία μέσα απ’ τα εξής λόγια: «Όταν συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους όπως αυτοί είναι, τους κάνουμε χειρότερους. Όταν τους συμπεριφερόμαστε όπως θα μπορούσαν να είναι, τους βοηθούμε να γίνουν αυτό που είναι ικανοί να γίνουν».

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους να γίνουν η καλύτερη εκδοχή τους; Πώς μπορούμε να σπάσουμε τελικά αυτό το δοχείο, ξεπερνώντας κάθε όριο; Η απάντηση είναι τόσο απλή και συνάμα τόσο σύνθετη.

Όσο χιλιοειπωμένο και να ακουστεί, ξεκινάει απ’ τον εαυτό μας και καταλήγει σε αυτόν. Κάθε μορφή τοξικότητας δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα άλλο από μια κεκαλυμμένη προσωπική ανασφάλεια, εκδηλωμένη σε τρίτο πρόσωπο. Πιο εύκολα κρίνουμε τους άλλους πάρα τους εαυτούς μας. Η ευκολία του «κρίνω» προτιμάται απ’ τη δυσκολία του «να κριθώ» και τέτοιου είδους άνθρωποι σίγουρα δεν μπορούν να εμπνεύσουν κανένα, γιατί πολύ απλά δεν αντιμετωπίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Χαμένοι κι οι ίδιοι στις προσωπικές ανασφάλειες, έχουν εγκλωβιστεί στα στενά περιθώρια του άδειου δοχείου, παρασύροντας  στο διάβα τους και τους υπόλοιπους.

Πώς να σε να εμπνεύσω να γίνεις η καλύτερη εκδοχή σου, όταν εγώ ο ίδιος δεν εμπνέομαι απ’ τον εαυτό μου, δεν τον αποδέχομαι καν; Η προσωπική έμπνευση δημιουργεί τη συλλογική. Τα στοιχεία που τη δημιουργούν είναι ίδια κι η έντασή τους δημιουργεί τη μετάβαση. Αν εγώ απαλλαχτώ απ’ τις προσωπικές ανασφάλειες και φόβους, παύοντας να είμαι έρμαιό τους, τότε έχω κάνει το πρώτο βήμα. Έχω εμπνεύσει τον εαυτό μου. Έχω πιστέψει στον εαυτό μου, στις δυνατότητές μου κι έχοντας ως κατεύθυνση τα όνειρα και τις ιδέες μου, καθημερινά ξεπερνάω τα όριά μου, δημιουργώντας μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Η ένταση των ονείρων μου και των ιδεών μου είναι η κινητήρια δύναμη κι η όποια γέφυρα για τη διοχέτευση της έμπνευσης στους υπόλοιπους. «Πώς δημιουργώ αυτήν την ένταση;» θα ρωτήσει εύλογα κάποιος.

Εδώ έγκειται η απλότητα στην απάντηση που αναφέρθηκε λίγες σειρές παραπάνω. Απλά αγαπάω. Αγαπάω τον εαυτό μου. Αγαπάω τους άλλους. Αγαπάω τη ζωή. Αφού αποδεδειγμένα μέχρι σήμερα σωματικά θα πεθάνω, διεκδικώ την ψυχική αθανασία μέσω της έμπνευσής μου για ζωή. Τι κι αν πεθάνω σωματικά; Οι άνθρωποι που με γνώρισαν κάθε φορά που θα με φέρνουν στη θύμησή τους θα εμπνέονται για ζωή. Είμαι πνευματικά αθάνατος γιατί πολύ απλά έσπασα το δοχείο μου, το σώμα μου. Και κατοικώ στα δοχεία των υπολοίπων ανθρώπων.  Με ένα απλό μυστικό, έλαβα κι έδωσα αγάπη.

Μπορείς να κόψεις τα φτερά ενός πληγωμένου ανθρώπου ή να τον περιθάλψεις κάνοντάς το να πιστέψει ότι μπορεί να πετάξει. Στη δεύτερη περίπτωση του έχεις μάθει να κοιτάει τον ουρανό ενώ στην πρώτη πώς είναι να πέφτει από αυτόν. Η οπτική που αντιμετωπίζεις τη ζωή θα σε κάνει και να διαλέξεις και την αντίστοιχη εναλλακτική.

Η έμπνευση είναι μια ψυχική αντανάκλαση κι εγώ προτιμάω έναν «καθρέφτη» που μου δείχνει τα άστρα, γιατί κάθε φορά που πλησιάζεις σε αυτόν τα βλέπεις μεγαλύτερα. Μπορεί στην πραγματικότητα να μην τα αγγίξεις, αλλά σε κάνει να προχωράς…