Θα συμβεί όταν δε θα μας νοιάζει πια

Ένα απ’ τα διασημότερα, αν όχι το διασημότερο, απόφθεγμα στη σύγχρονη λογοτεχνία, μια στάση ζωής για πολλούς συνανθρώπους μας, είναι το ύπουλα ελπιδοφόρο: «Όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Σαν άλλοι βοσκοί στον στίβο της ζωής, ψάχνουμε τον δικό μας αλχημιστή και θησαυρό αντίστοιχα, ελπίζοντας σε μια κατάληξη όμοια με του ήρωα του Κοέλιο. Σε αυτόν τον αγώνα ελπίζουμε και θέλουμε το σύμπαν σύμμαχό μας. Μας εξυπηρετεί να πιστεύουμε σε μια ανώτερη δύναμη που συνωμοτικά στις δύσκολες στιγμές θα μας δώσει ένα χεράκι. Υπερβαίνει την ανθρώπινη υπόστασή μας και κάνει τα όνειρά μας να φαίνονται πιο απτά. Μόνο που η ζωή καθημερινά μας αποδεικνύει το αντίθετο.

Το σύμπαν μοιάζει να ‘ναι στην απέναντι πλευρά. Είναι στην απέναντι πλευρά όταν βρίσκεις το παπούτσι που σου αρέσει και δεν είναι στο νούμερό σου. Είναι στην απέναντι πλευρά όταν σου αρέσει κάποιος κι είναι δεσμευμένος. Είναι στην απέναντι πλευρά όταν το μόνο στοίχημα που κερδίζεις είναι αυτό που δε βάζεις. Είναι στην απέναντι πλευρά όταν όλα πάνε στραβά και πιστεύεις ότι δεν υπάρχει κάτι να πάει πιο χάλια και τότε εμφανίζεται κάτι ακόμη χειρότερο. Είναι στην απέναντι πλευρά όταν καθημερινά η ζωή η ίδια αποδεικνύει ότι ο κυνισμός κι ο ρεαλισμός χαίρουν μεγαλύτερης κοινωνικής εύνοιας, ανεξάρτητα απ’ τον τρόπο που επιτυγχάνονται, απ’ τον άνθρωπο που ονειρεύεται έναν κόσμο πιο δίκαιο κι ανθρώπινο.

Το σύμπαν δε συνωμοτεί υπέρ σου αλλά ούτε κατά σου. Οι άνθρωποι το κάνουν και τα προσωπικά συμφέροντα. Όταν απελευθερώνεσαι απ’ τις διαθέσεις του σύμπαντος, τότε δημιουργείς το δικό σου και πετυχαίνεις αυτό που αρχικά ήθελες και στην πορεία έμοιαζε αδύνατο. Απαλλαγμένος απ’ την αδράνεια της αναμονής για εύνοια του σύμπαντος ή απ’ την απελπισία για την κακοτυχία που σε βολοδέρνει, τότε ορίζεις την πραγματικότητα. Δημιουργώντας μια απόσταση απ’ τους εξωτερικούς παράγοντες κι εστιάζοντας καλύτερα στον εσωτερικό σου στόχο.

Πόσες φορές έχει συμβεί, τελικά, κάτι που θέλαμε όταν πια δεν το θέλαμε; Έχεις αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό;

Τα πράγματα πηγαίνουν όπως τα θέλουμε, όταν δε μας νοιάζει πια. Τότε θα στείλει το πρόσωπο που μας ενδιέφερε, αλλά τώρα έχουμε ξενερώσει. Δεν έχει να κάνει με καμία τύχη και κανένα σύμπαν. Προκαλούμε προβλήματα με τις ενέργειές μας, επειδή κάτι το θέλουμε πολύ. Δημιουργείται μια εμμονή που γίνεται ένα με το πρόβλημα. Η επιθυμία μας να δούμε το μέλλον είναι αυτή που μας τυφλώνει. Σαν σύγχρονοι δεσμώτες, κυνηγάμε τις σκιές στον τοίχο που άλλοι φτιάξανε για εμάς κι όταν τελικά δεν τις πιάνουμε, απογοητευμένοι γυρνάμε προς τα πίσω και βλέπουμε αυτό που ζητούσαμε. Βρισκόταν εκεί απ’ την πρώτη στιγμή. Αλλά ήμασταν τόσο κοντά, στην προσπάθειά μας να το βρούμε, που η οπτική μας έφτανε μέχρι τη μύτη μας.

Η απόσταση απ’ τα γεγονότα είναι αυτή που θα κρίνει και την έκβασή τους. Η επιλογή ιδανικής απόστασης είναι δείγμα σοφίας. Η πραγματοποίησή της στη ζωή ορίζει την προσωπική ευτυχία του καθενός.  Η απόσταση απ’ την ευτυχία είναι η ίδια απ’ τη δυστυχία όταν ξεκινάει η ζωή μας. Στην προσπάθειά μας εμμονικά να πετύχουμε το πρώτο, καταλήγουμε στο δεύτερο.

«Ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένος όταν με φόρα έτρεξα προς στη δυστυχία μου. Συνωμοτικά το σύμπαν μού χαμογέλασε. Οι αλυσίδες μου είχαν σπάσει. Κυνηγούσα την ευτυχία με φλόγα τον εαυτό μου. Καμία σκιά δε με παραπλανούσε…»

Υ. Γ. Μπορούμε να φτιάξουμε ένα σύμπαν που θα συνωμοτεί για τα όνειρά μας. Αρχίζοντας ο καθένας απ’ το προσωπικά δικό του.