Διανύοντας τις τελευταίες εβδομάδες του Αυγούστου για ακόμα μια χρονιά, αυτόματα μπήκε η αγωνία: Βγήκες αρκετά; Πόσες παραλίες περπάτησες; Σε πόσα πανηγύρια χόρεψες; Τραγούδησες μέχρι να κλείσει η φωνή σου; Ήπιες; Ερωτεύτηκες; Έζησες σαν να ήσουν σ’ ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, χωρίς «πρέπει», «μην» κι «όχι», με το ν’ ακούγονται μόνο «θέλω»;
Το καλοκαίρι είναι αποδεδειγμένα η τέλεια εποχή για ν’ ανθίσει ο ρομαντισμός. Θ’ αναρωτιέσαι τώρα όμως, και δικαίως, αν ο έρωτας έχει εποχή. Αυτός ο έρωτας ναι. Ο έρωτας που περιγράφουν τα τραγούδια που ακούς στις συναυλίες σε θερινά θέατρα. Ξέρεις, αυτά που θα επιλέξεις να βάλεις στο ηχείο όταν ξαπλώνεις σε ακτές το βράδυ για να συνοδεύουν τον ήχο των κυμάτων, όσο μαντεύεις τους σχηματισμούς των αστεριών. Αυτά που μόλις έκανες εικόνα ν’ ακούγονται την ώρα που δείχνεις με το δάχτυλο τον ουρανό στον άνθρωπο που ξαπλώνει δίπλα σου. Αυτά τα τραγούδια. Κι αυτός ο άνθρωπος. Ο συνδυασμός που οδηγεί μόνο σ’ ένα πράγμα. Το summer fling. Τον έρωτα του καλοκαιριού.
Ως όρος, το summer fling παραπέμπει σε κάτι πολύ φευγαλέο κι επιφανειακό. Δεν είναι καθόλου έτσι όμως. Νιώθεις σαν να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά. Σαν σκηνή βγαλμένη από ταινία. Βόλτα με τη μηχανή, ακόμα με το αλάτι και το άρωμα της θάλασσας στο δέρμα, αφήνοντας τον ήλιο να σας λούσει. Αυτό είναι το ζενίθ. Αυτό που είστε τόσα άτομα στην παρέα, αλλά οι ματιές σας είναι κολλημένες η μία στη θέα της άλλης. Ματιές όπου οι ψυχές ψιθυρίζουν μυστικά μεταξύ τους. Αυτό το τσιγάρο που θα κάνετε όσο είστε στο αμάξι, μέχρι να φτάσετε στην επόμενη ακρογιαλιά. Αυτό που κάθε μέρα τη νιώθεις Κυριακή και κάθε μήνα Αύγουστο. Δε σκέφτεσαι, απλώς κάνεις ό,τι βγαίνει φυσικά και πάντα είναι αρκετό. Ξαφνικά ζεις όπως καμία άλλη φορά. Τόση ανεμελιά δεν την είχες απ’ όταν ήσουν παιδί. Κάθε βράδυ που περνάει και πριν πας σπίτι, το «λίγο ακόμα» γίνεται μεγαλύτερη επιθυμία.
Οι μέρες περνούν νερό, ο Αύγουστος τελειώνει και ξαφνικά συνειδητοποιείς. Επιστρέφεις σε καθετί που νόμιζες ότι του είχες ξεφύγει. Η πραγματικότητα είναι ο ισχυρότερος εχθρός του έρωτα, πόσω μάλλον αυτού και μόλις εμφανίστηκε σαν χαστούκι στο πρόσωπο. Και τώρα τι; Αυτό ήταν; Ή μάλλον αυτό ήταν όλο; Σαν να μην πρόλαβες να χαρείς τίποτα. Όσο γρήγορα σ’ ανέβασε, τόσο απότομα σ’ έριξε. Δεν έχεις επιλογή εδώ. Μόνο να δώσεις έναν επίλογο τόσο σπουδαίο, όσο κι η ιστορία που θα κλείσει.
Λες αντίο και μπαίνεις στο καράβι, κοιτώντας με βουρκωμένο βλέμμα σου το λιμάνι από το κατάστρωμα όσο αυτό απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Τέτοιοι έρωτες συνήθως δεν επιβιώνουν στον χειμώνα και το ξέρεις, αλλά οι σκέψεις τρέχουν ανεξέλεγκτα στο μυαλό. Θα ξαναδείς τον άνθρωπο αυτόν; Κι αν ναι, πότε; Κι αν ξαναβρεθείτε, ποιοι θα είστε; Δύο ερωτευμένοι ή ξένοι που ξέρουν ο ένας τα μυστικά του άλλου; Θα παραμείνει άγνωστο. Κι όσο το σκέφτεσαι, καταλήγεις στο συμπέρασμα πως ό,τι και να γίνει, το καλοκαίρι που μόλις πέρασε, για σένα είχε όνομα και πρόσωπο. Χείλη που θα μπορούσες να φιλάς όλη μέρα. Ξαφνικά, τα δάκρυα που κυλούν στα ζυγωματικά σου και μέχρι τώρα τα έσκιζαν, μοιάζουν με χάδι και καταλήγουν σ’ ένα στόμα που χαμογελάει για να τα συνοδέψει. Είναι πλέον δάκρυα χαράς κι όχι λύπης.
Κι έρχονται οι επόμενες εποχές και περνάνε. Το ίδιο όμορφες -αν όχι και πιο όμορφες- είτε ξαναβρεθείτε είτε όχι. Η ιστορία έχει ήδη γραφτεί και τέτοιες ιστορίες, είναι ανθεκτικές στο χρόνο. Κάνε λοιπόν χώρο για νέες αναμνήσεις κι απόλαυσε τη δημιουργία τους, χωρίς ενοχές. Δημιουργώντας κάτι καινούργιο, άλλωστε, δε σημαίνει ότι προδίδεις το παλιό. Συνειδητοποιείς, έτσι κι αλλιώς, ότι μένει ανεξίτηλο. Αυτό το χαμόγελο νοσταλγίας στο πρόσωπό σου, κάθε χρονιά, όταν περνάς απ’ όλα τα μέρη που μιλήσατε, χορέψατε, γελάσατε κι ερωτευτήκατε. Γιατί να μην είναι για πάντα καλοκαίρι;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Βασιλική Νοταρά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
