Άλεν Στιούαρτ Κόνιγκσμπεργκ, πιο πολύ γνωστός ως Γούντι Άλεν. Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος, κωμικός, συγγραφέας και μουσικός. Άνθρωπος της τέχνης και της έκφρασης μέσα απ’ αυτή. Η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής του, όπως ο ίδιος δήλωνε διαρκώς, ήταν η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος και φυσικά, ο τόπος γέννησής του, η Νέα Υόρκη. Χαρακτηρίστηκε από πολλούς εγωκεντρικός, νευρωτικός αλλά παράλληλα ανασφαλής και με αυτοσαρκαστική αίσθηση του χιούμορ, μέσω της οποίας μάλλον έκρυβε τις αδυναμίες του. Σε μία από τις συνεντεύξεις που έδωσε, και με αφορμή ένα έργο του, μίλησε για την έντονη, όπως χαρακτήρισε, εσωτερική σύγκρουση που είχε. Συγκεκριμένα είπε: «Είμαι ρηχό άτομο, που σπαταλιέται ν’ αποδείξει ότι είναι βαθύ.»

Εκείνος αναφερόταν στη «μάχη ανάμεσα στο τι θα ήθελα να είμαι και στο τι είμαι τελικά». Χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως έναν άνθρωπο ο οποίος ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο να προσπαθεί να πείσει έναν κόσμο ότι φτάνει στην ουσία των πραγμάτων κι όχι στην επιφάνεια. «Αν ξέρεις κολύμπι, φαίνεται ακόμα κι αν κολυμπάς στα ρηχά· εγώ προσπαθώ μια ζωή να κολυμπήσω στα άπατα», λέει γελώντας. Ένα γέλιο αυτοσαρκασμού μεν, που όμως καλύπτει όλη την κούραση, ή μάλλον καλύτερα, την αγανάκτηση ενός ανθρώπου που δεν έζησε για τον ίδιο.

Εσύ, τι κάνεις;

Το έχεις σκεφτεί ποτέ σου; Τι είσαι; Τι θα ήθελες να είσαι; Ή ακόμα, τι παριστάνεις ότι είσαι. Στη δουλειά σου, στη σχέση σου, στις φιλίες σου, στην οικογένειά σου, στους τυχαίους περαστικούς στο μετρό που δε θα ξαναδείς ποτέ. Πόσα ψέματα, ακόμα και μικρά, τα λευκά όπως τα λένε, έχεις πει στην προσπάθειά σου να δείξεις ένα μεγαλείο που μόνο στο μυαλό σου είναι σπουδαίο; Αυτό το λάθος δυστυχώς έχει γίνει τρόπος να ζεις. Δεν επικεντρώνεσαι στο πού βρίσκεσαι, ποια χώματα πατάς, ούτε καν το μονοπάτι που ακολουθείς. Δεν κοιτάς πινακίδες, γιατί φοβάσαι. Ξέρεις πως αν κοιτάξεις, θα δεις πόσο εκτός πορείας έχεις βγει. Κι αυτό, για ν’ αποφύγεις τις ανηφόρες που σε κουράζουν ή τις στροφές που σε ζαλίζουν.

Ακόμα και το ότι παριστάνεις ότι ξέρεις τον δρόμο, ούτε αυτό σε καλύπτει. Εκεί, αναγκαστικά θα πεις παραπάνω ψέματα για να πείσεις, πρώτα απ’ όλους, τον εαυτό σου. Και μόλις πεις ότι πείστηκες, εκεί φίλε μου, βγήκες σε αδιέξοδο. Πόσο νομίζεις θ’ αντέχεις να προχωράς, νομίζοντας ότι κάποια στιγμή θα περάσεις μέσα από τον τοίχο που βρίσκεται μπροστά σου; Τον τοίχο που εσύ τοποθέτησες εκεί! Θα σου πω ένα μυστικό. Μέσα από τοίχους, περνάνε μόνο τα φαντάσματα κι υγρασία. Θα περάσεις λοιπόν, μόνο αν πνιγείς στον ωκεανό από ψέματα που ξεστόμισες σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής σου. Σου φαίνεται αρκετά μεγάλο το τίμημα τώρα;

Κάτι ακόμα που είχε ερωτηθεί ο Γούντι Άλεν στην εν λόγω συνέντευξη, ήταν ποια η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα ρηχό κι ένα βαθύ άτομο. «Στο βαθύ άτομο δίνεται η ευχαρίστηση της βουτιάς. Το βάθος κρύβει ένα μυστήριο που τελικά είναι γνώση. Νιώθω ότι είμαι -ως φύσει ρηχός- αποκλεισμένος από ένα πεδίο γνώσης κι αυτό δεν μπορώ να το αντέξω!». Αυτό μεταφράζεται απλά στο ότι παραδέχτηκε πως είναι ρηχός, επειδή δεν πήρε ποτέ τα ρίσκα που ήθελε να πάρει ή που έλεγε ότι πήρε. Και δεν έχει άδικο. Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ζωής. Της καλής ζωής. Αυτής με βιώματα που έγιναν αναμνήσεις κι υπάρχουν για να μοιράζονται κάθε χρόνο στα ίδια τραπέζια, στην ίδια παρέα, με τα ίδια γέλια νοσταλγίας.

Ζεις μια ζωή στην απ’ έξω, εκ του ασφαλούς και το ξέρεις. Γι’ αυτό κάνεις τα πάντα για να πείσεις πως αυτή η ζωή δεν είναι δική σου. Ακόμα και να πείσεις, όμως, σπαταλάς χρόνο κι ενέργεια. Τόσα λόγια ανείπωτα, τόσα βλέμματα σε λάθος μάτια, τόσα χέρια που δεν κλείδωσαν εκεί που άνηκαν, τόσα μηνύματα που ποτέ δε στάλθηκαν. Και τελικά, πού βρίσκεσαι; Εκεί που θες, εκεί που πρέπει; Εκεί που λες, πήγες ποτέ;

 

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!

Συντάκτης: Βασιλική Νοταρά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου