Απώλεια. Διάβασες μόνο μια λέξη κι ήδη στο μυαλό σου ήρθαν εικόνες, συναισθήματα, σενάρια ολόκληρα. Απώλεια δεν είναι μόνο μία. Είναι πανταχού παρούσα κι οι μορφές της δε μετριούνται σε μια μέρα. Απώλεια είναι αυτό που σου θυμίζει τι ήσουν και τι είσαι εξαιτίας της. Απώλεια σημαίνει πόνος. Και τι να πει κανείς για τον πόνο; Τις τρομακτικές εκτάσεις που μπορεί να πάρει και την πανίσχυρη επιρροή που έχει στον άνθρωπο. Τι έχασες; Γιατί το έχασες, και πώς; Ξανακερδίζεται; Κι αν ναι, πρέπει; Όλα αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα γεννούν τον πόνο, που είναι το πρώτο στάδιο. Η αρχή του τέλους.
Απώλεια υπάρχει παντού. Απώλεια νιώθεις στον έρωτα. Ένας κακός χωρισμός ή ένας άδικος. Κάτι, κάποιος που εσύ εναπέθεσες ελπίδες κι όνειρα. Προσδοκίες χαμένες στον πάτο ενός πηγαδιού. Ακόμα κι ένα απλό φλερτ που ήλπιζες να γίνει κάτι δυνατό, κάτι δικό σας. Μια φίλη, ένας φίλος από το σχολείο που δε μιλάτε πια, ενώ δίνατε υποσχέσεις για μια κοινή πορεία, με μόνους μάρτυρες τα θρανία. Ένα αγαπημένο πρόσωπο που δεν είναι πια κοντά σου, κάνοντας πάντα αισθητή την απουσία του τις σκοτεινές ώρες. Ακόμα κι η απώλεια του ίδιου σου του εαυτού. Αυτό που κοιτάς στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζεις το είδωλό σου. Σου μοιάζει, αλλά είναι ξένο πια.
Ο πόνος της απώλειας, σε κάθε της μορφή, είναι αβάσταχτος. Κρύβει όμως ένα παραθυράκι. Ένα μικρό άνοιγμα που αφήνει μερικές δειλές ακτίνες του ηλίου να μπουν στο χώρο. Την προσωρινότητα. Ακόμα και στην περίπτωση της μόνιμης απώλειας, τον θάνατο, ο πόνος θα υποχωρήσει. Πώς; Άφησέ τον να σε πονέσει. Κάλεσέ τον μέσα σου και κοίταζέ τον να σε τρώει. Κάν’ τον ως και φιλαράκι σου. Έτσι κι αλλιώς, σε ξέρει όσο κανείς άλλος. Όσα σε δυναμώνουν, όσα σε ρίχνουν, όσα σε καταστρέφουν ολοσχερώς εκ των έσω. Τα ξέρει και τα διαχειρίζεται. Ακούγεται τραγικό, όμως ακόμα κι ο πόνος, είναι δικός σου. Και ό,τι δικό σου, πάντα λειτουργεί προς όφελός σου είτε το βλέπεις είτε όχι.
Πονάς γιατί πληγώθηκες από μια σχέση; Σκέψου πως μετά θα ξέρεις τι ζητάς, ή μάλλον καλύτερα, τι δε ζητάς. Πληγώθηκες από ένα πολλά υποσχόμενο φλερτ που τελικά οδήγησε σε αδιέξοδο; Σκέψου πως έμαθες να προστατεύεις καλύτερα τα συναισθήματά σου και να μην ενθουσιάζεσαι με το πρώτο bare minimum. Σε πρόδωσε κάποιος φίλος που έβαζες το χέρι σου στη φωτιά; Σκέψου ότι έμαθες να μην το βάζεις για κανέναν και να προσέχεις τις λέξεις που ξεστομίζεις. Αργά ή γρήγορα, απώλεια στην απώλεια και, πόνο στον πόνο, ξαναγεννιέσαι. Θωρακίζεσαι. Ή ακόμα και «παγώνεις».
Πλέον δεν πονάς όσο πριν, δε σ’ αγγίζουν τα ίδια πράγματα, οι ίδιες ψεύτικες υποσχέσεις, οι τυφλές ελπίδες. Από τη μία απολαμβάνεις τις δυνατότητες που σου δίνει μια τέτοια ελευθερία ενώ παράλληλα αποτελεί κι αυτοέλεγχο. Το αίσθημα του σχεδόν «ακλόνητου». Από την άλλη, δεν παύει να σου λείπει ο εαυτός σου, προτού έρθει η τρικυμία. Η πιο άβγαλτη, η πιο αγνή, η πιο ρομαντική εκδοχή σου. Θα υπάρξουν φορές που θα σε πιάσεις στα πράσα να προσπαθείς να νιώσεις όπως ένιωθες για μερικές καταστάσεις ή ανθρώπους. Κι ακόμα κι αν το θεωρείς άδικο, να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου πια να δεχτεί ξανά συγκεκριμένα συναισθήματα. Άδικο και προς το δικό σου πρόσωπο αλλά και προς το πρόσωπο απέναντί σου, που, όπως θα πεις πολλές φορές, «δε μου φταίει σε τίποτα».
Μη νιώσεις ποτέ τύψεις για την αλλαγή σου. Ούτε απώλεια για όσα ήσουν. Γιατί, πίστεψέ με κι ο εαυτός σου «δε σου φταίει σε τίποτα». Αγκάλιασέ τον κι άσ’ τον να σε οδηγήσει σε καλύτερα μονοπάτια. Νέα πρόσωπα, νέες καταστάσεις. Και μη νομίζεις ότι τώρα δε θα ξαναπονέσεις ή ότι δε θα ξαναχάσεις. Σε όλες τις φάσεις του βίου μας, θα υπάρχει απώλεια, θα υπάρχει πόνος. Σχεδόν καταραμένοι. Η συμβουλή μου; Άσ’ το να σε πονέσει, ώσπου να μη σε πονάει πια.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Βασιλική Νοταρά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
