Μια άρρωστη σχέση γεννιέται έτσι ή αρρωσταίνει στην πορεία;

Είμαι σίγουρη ότι λίγο πολύ όλοι έχουμε μια σχέση να θυμόμαστε. Μια σχέση που η ανάμνησή της φέρνει μόνο πόνο κι απωθημένα, παράπονα που δεν εκφράστηκαν ποτέ, λέξεις που δεν ήρθαν σε επαφή με το οξυγόνο. Μια ανάμνηση κακή, για βράδια που δεν έχουν σκοπό να ξημερώσουν. Και πάνω σ’ όλο αυτό, μπαίνεις πάντα στον πειρασμό να αναρωτηθείς. «Τι πήγε λάθος;», «πού στράβωσε;», «πρόδωσα ή προδόθηκα;». Ερωτήματα προφανή και ρητορικά ταυτόχρονα. Ερωτήματα που για μια ακόμη βραδιά δε θα απαντηθούν, κάνοντας παρέα στη νύχτα, φιλώντας τη σχεδόν. Και το μεγαλύτερό σου βάσανο; «έτσι γεννήθηκε αυτή η σχέση ή αρρώστησε στην πορεία;».

Σίγουρα στην πρώτη περίπτωση θα βρεθείς στη θέση να κατηγορείς τον εαυτό σου κι όσα επέλεξες, άφησες, παρέλειψες και δικαιολόγησες. Πόσα δε σου συγχωρείς. Πόσα είναι αυτά που «θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα». Σκέψεις που μαστιγώνουν κάθε εκατοστό του δέρματός σου κάθε φορά που σε επισκέπτονται. Σου ακούγεται τραγικό κι ίσως υπερβολικό, όμως, πίστεψέ με, αυτό κάνεις. Αυτοτραυματίζεσαι με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Πράγματι, μια σχέση μπορεί να «γεννηθεί» άρρωστη, αλλά αυτό δεν αφορά εσένα ή κάτι που έκανες, μα τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε. Ξέρεις, συνθήκες που βάφτισες ιδανικές όμως καταβάθος ήξερες πως εθελοτυφλούσες.

Μπορεί να υπήρξες τρίτο πρόσωπο σε μια άλλη σχέση και να την τερμάτισες με σκοπό να έχεις κι εσύ τη δική σου ευκαιρία. Αυτή από μόνη της είναι μια πολύ μη υγιής αρχή, πόσο μάλλον αιτία να αγαπήσεις. Μπορεί να είχες απέναντί σου έναν άνθρωπο διαταραγμένο, ανίκανο να δώσει ή να δοθεί και παρ’ όλα αυτά να πίστεψες πως θα τον αλλάξεις. Τι παραμύθι κι αυτό. Αυτές είναι περιπτώσεις που θυμίζουν το απόλυτο κενό. Τα προεόρτια μιας σχέσης, μιας ανάμνησης επώδυνης από όλες τις έννοιες. Μπορεί επίσης να πίεσες κι εσύ τον εαυτό σου να μπεις σε μια σχέση, από ανασφάλεια, από ανάγκη, από μοναξιά. Συμβουλεύτηκες συναισθήματα που μόνο την καταστροφή μπορούν να φέρουν. Κι αυτό γιατί; Για να μην ξαπλώνεις μόνος σε ένα κρεβάτι που όσο και να το γεμίσεις, παραμένει μονό;

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν φυσικά και σχέσεις που δεν έχουν τίποτα από τα παραπάνω. Σχέσεις που άνθισαν την εποχή της άνοιξης, σε μια χρονιά χωρίς χειμώνες και φθινόπωρα. Εποχές τόσο τέλειες, σχεδόν ψεύτικες. Εποχές που φανερώνουν τις βροχές τους σε βάθος χρόνου και δίχως καμία προειδοποίηση. Έτσι κι εσείς. Εκεί που όλα, όλοι έμοιαζαν αψεγάδιαστα, ξαφνικά σκοτεινιάζουν και γίνονται επικίνδυνα. Κι αυτό γιατί; Πώς; Μήπως προχώρησε πολύ γρήγορα, μήπως πολύ αργά; Μήπως έμεινε τελείως στάσιμη όπως ο χρόνος που πάλευες να παγώσεις στο πρώτο κοίταγμα; Ζήλιες, υπερανάλυση, άγχος για την επόμενη μέρα. Τότε χάνεται κάθε ίχνος ερωτισμού, κάθε χημεία και τη θέση τους παίρνουν τα νεύρα κι οι καθημερινοί τσακωμοί. Πλέον είστε μαζί γιατί κανένας από τους δύο δεν έχει το θάρρος να πει τέλος σε μια παράσταση που οι ηθοποιοί έχουν ήδη υποκλιθεί. Με το ζόρι. Εκεί, στο σημείο αυτό είστε δηλητήριο ο ένας για τον άλλον. Μια σχέση άρρωστη, γεμάτη παράσιτα.

Είναι γεγονός πως μια σχέση υγιής, είναι πλέον αποστολή σούπερ ηρώων. Θέλει συμβιβασμούς, υποχωρήσεις, σεβασμό. Δε θέλει να σηκώνεις νταηλίκια και να επιτρέπεις πράγματα που μέχρι χθες ορκιζόσουν πως δε θα γνώριζες. Δυστυχώς η αγάπη δεν είναι αρκετή, μετά από ένα σημείο. Είναι βασική, ναι, αλλά μπορείς να αγαπάς και από απόσταση. Να ζεις όμως όχι. Η καλύτερη συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να φύγεις από καθετί που δεν σε υπηρετεί σωστά. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου αρκετά ώστε όταν έρθει αυτός ο κάποιος, να έχεις τη δύναμη να σε υπερασπιστείς. Μάθε να λες όχι σε ανθρώπους κενούς και σταμάτα να προσπαθείς να γεμίσεις σχέσεις που είναι καταδικασμένες να παραμείνουν ημιτελείς. Όσο αρρωσταίνει η σχέση σου, αρρωσταίνεις κι εσύ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Είναι μεγάλο το τίμημα και το πληρώνεις πολύ ακριβά.