Τι είναι η σχέση; Είναι κάτι που ορίζεται; Κι αν ναι, πότε; Κι αν οι λέξεις «σχέση», «δέσμευση» ή «αποκλειστικότητα» αποτελούν τον μεγαλύτερο κόκκινο συναγερμό, ποιος ανόητος θα τις βάλει στο λεξιλόγιό του; Οπότε, γνωρίζεις κόσμο, αλλά δεν ερωτεύεσαι πια. Δεν σ’ αφήνεις. Δε δένεσαι, δε μοιράζεσαι, δεν ανοίγεσαι. Φαντάζει σχεδόν ουτοπικό να εκθέσεις τον εαυτό σου, έστω και στο παραμικρό. Έκλεισες όλες τις πόρτες χωρίς καν να έχεις την περιέργεια να δεις τι έκρυβαν πίσω. Ακόμα κι όσοι ακόμη δίνουν ευκαιρίες, οι αρκετά γενναίοι, δεν είναι το ίδιο ανοιχτοί και παρόντες.
Σχέσεις διαλύονται με τις πρώτες δυσκολίες, ζευγάρια που δεν τα ενώνει τίποτα επί της ουσίας. Ούτε χέρια δεν κρατάνε όσο περπατάνε. Φωνές που ξεχνιούνται. Κάπου εδώ, αρχίζεις να νοσταλγείς όσους έρωτες πρόλαβες να ζήσεις στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Παιδικοί, αγνοί. Οι αγάπες που χάζευες και το είχες σίγουρο ότι θα τις έχεις κι εσύ αυτό όταν μεγαλώσεις. Πόσο έξω έπεσες, όμως. Συχνά μπαίνεις στον πειρασμό να πεις «μα εγώ δεν ήμουν έτσι». Κι έχεις δίκιο. Έτσι έγινες.
Ακεραιότητα σημαίνει αλήθεια. Όχι προς τους άλλους. Προς εσένα. Πόσο ωμά λες την αλήθεια κοιτώντας το είδωλό σου στον καθρέφτη; Πόσα έχεις κρύψει στην όψη του; Κι όταν νιώσεις, τι κάνεις; Τα κλειδώνεις ξανά όλα στον ύφαλο; Πρώτα απ’ όλους, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Χάνεις κάθε επαφή μαζί του. Δε σε ξέρεις πια. Πώς θα συστηθείς; Έγινες ένα ον σαν όλα τ’ άλλα. Ένα ον που τρέφεται από τις επιβεβαιώσεις της μιας βραδιάς. Δε θες να νιώσεις κάτι παραπάνω. Κι αν τυχόν νιώσεις, αποχωρείς στις μύτες των ποδιών σου. Φοβάσαι, σ’ αγχώνει ν’ αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου στα ίσα. Να πεις, ή μάλλον να ορίσεις. «Θέλω.» «Αγαπώ.» «Μου λείπει.»
Η πρώτη επικοινωνία κι η σημαντικότερη αν θες, είναι με το μέσα σου. Ανάλαβε να μάθεις, να κατανοήσεις κι ύστερα να νιώσεις. Κι όταν το κάνεις, πες το. Εκφράσου. Ό,τι νιώθεις μέσα σου, έτσι κι αλλιώς, αυτό εκπέμπεις. Είτε σκοτάδι είτε φως, απλώνεται κι αργά-αργά καλύπτει κάθε σχέση που επιδιώκεις. Γιατί λέμε ότι για ν’ αγαπήσεις τον άλλον, πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσεις τον εαυτό σου; Αρκεί ν’ αγαπήσεις σωστά. Ν’ αναγνωρίσεις τι θες και σου αξίζει και να το διεκδικήσεις. Πώς; Να μοιραστείς. Να προσφέρεις. Να μιλάς και ν’ ακούς. Κι όταν ερωτευτείς, να σου δώσεις την ιστορία που σου αξίζει. Μια ιστορία μ’ όνομα και μάτια πράσινα. Μια ιστορία άνευ προηγουμένου. Ένα ζευγάρι χείλη να φιλάς κι ένα ζευγάρι χέρια να χάνεσαι. Αυτές οι σχέσεις είναι που σπανίζουν. Οι ειλικρινείς.
Είναι κρίμα. Περπατάς στο δρόμο και το μόνο που βλέπεις είναι άνθρωποι μουντοί, κλεισμένοι. Ακούς μόνο τυχαία καμάκια από άτομα που κοιτούν στο πάτωμα όταν περπατάνε. Ζευγάρια που κάθονται για φαγητό και δεν ανταλλάσσουν βλέμμα. Χέρια κενά και κρύα. Κανείς τους δεν τολμάει πια να μιλήσει. Τα «θέλω» του καθενός, έγιναν οι μεγαλύτερες φοβίες του κι όσα κρύβει μέσα του, ο πιο ισχυρός αντίπαλος. Αντίπαλος που τον έκανε και δέχτηκε την ήττα χωρίς καν να εμφανιστεί στη μάχη.
Είναι μεγάλη ευθύνη ο έρωτας. Τι θα πεις, πότε θα το πεις και με τι λόγια. Θα πληγωθείς ή θα πληγώσεις; Δε θέλω να είμαι απόλυτη, λέγοντας ότι υπάρχουν μόνο αυτά τα δύο μονοπάτια, αλλά αν δε σηκώσεις ανάστημα στα συναισθήματά σου και δεν τους επιτρέψεις να σου αλλάξουν τη ζωή, μ’ αυτά τα δύο θα πορεύεσαι μια ζωή, παραμένοντας δέσμιος του εαυτού σου. Επικοινωνώντας, εξωτερικεύοντας κάθε σου όνειρο και προσδοκία, επιτρέπεις στο «μαζί» να μεγαλώσει, να ωριμάσει, να ριζώσει πιο βαθιά. Είναι τρομαχτικό, το ξέρω. Κι εγώ που τα λέω, δεν είμαι η πρώτη στη γραμμή μάχης. Αλλά, εσύ, μη χαθείς στο πλήθος. Κι ίσως μπορέσω να σε βρω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Βασιλική Νοταρά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
