Και τι είναι μεγαλύτερο κρίμα τελικά; Να νοσταλγείς το παρελθόν που δε θα ξανάρθει, ή ένα μέλλον που δεν έχει υπάρξει ποτέ; Η ερώτηση του «τι κι αν συνέβαινε;» είναι το μεγαλύτερο βάσανο και το ισχυρότερο βάρος. Γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να το έχεις πίσω. Όταν όμως, θυμάσαι τον άνθρωπο που σου χάρισε ή το μάθημα που σου έδωσε το παρελθόν έχεις κάτι υπαρκτό, που συνέβη. Το μέλλον όμως; Τι γίνεται με το μέλλον; Αόριστο, αναπάντεχο και σίγουρα όχι δεδομένο.
«Εποχές παλιές, προξενιών. Πολύ πριν γεννηθείς εσύ. Οι γονείς κι ειδικά οι πατεράδες είχαν βγει στο κυνήγι γαμπρού για τις θυγατέρες τους. Μια από αυτές υπήρξα κι εγώ. Νέα, όμορφη, έξυπνη, χαρισματική, με όλη τη ζωή μπροστά μου. Κορίτσι μάλαμα, έτσι μ’ έλεγαν. Δεν είχα καν τελειώσει το λύκειο όταν έβλεπα τον πατέρα μου να ψάχνει- δεν έχανε χρόνο. Μετά το κάθε σχόλασμα, εγώ πήγαινα να βοηθήσω στην οικογενειακή επιχείρηση, ένα κοσμηματοπωλείο που είχαν οι δικοί μου από τότε που παντρεύτηκαν. Εκεί δούλευε μαζί μου ένα παλικάρι, λίγο μεγαλύτερο από μένα. Ψηλός, γεροδεμένος, με μαύρα μαλλιά και μάτια που ήταν σαν σετ. Δούλευε για χαρτζιλίκι αυτός, αλλά ήξερε πολλά για πετράδια και κρυστάλλους. Μου τα εξηγούσε κάθε μεσημέρι, αλλά ποτέ δεν τον πρόσεχα. Απλώς τον χάζευα. Ακόμη κι όταν δεν κοίταζε, τον χάζευα και βούρκωναν τα μάτια μου από έρωτα. Κι εκείνος με φλέρταρε διακριτικά, νομίζω. Με άγγιζε τρυφερά με την πρώτη ευκαιρία. Μου είχε πει μάλιστα, ένα βράδυ, ότι ήμουν ο πιο πολύτιμος λίθος που είχε αγγίξει ποτέ. Μπορεί και να του ξέφυγε, μπορεί να το είπε στην πλάκα, δεν ξέρω.
Προσπαθούσα να μη δίνω πολλή συνέχεια, ήξερα ότι ο πατέρας μου έψαχνε σε άλλες γειτονιές, πιο πλούσιες από τη δική μας, να μου βρει σύντροφο. Να έχω καλύτερη τύχη από αυτούς, έτσι έλεγε. Αλλά εμένα όλες μου οι σκέψεις οδηγούσαν σ’ αυτό το κοσμηματοπωλείο, σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Τις ημέρες που κάναμε καταγραφές και μέναμε μέχρι αργά, προσφερόταν να με γυρίσει σπίτι εφόσον ήταν σκοτεινά. Μία από αυτές τις φορές λοιπόν, με καληνύχτισε με τον καλύτερο τρόπο. Ένα φιλί. Δύο ζευγάρια χείλη ενωμένα, γεμάτα απωθημένα το ένα για το άλλο. Δάχτυλα κλειδωμένα, δίνοντας υποσχέσεις για το μέλλον. Ένα μέλλον καταδικασμένο. Γυρνώντας σπίτι, βρήκα τους γονείς μου ενθουσιασμένους στο σαλόνι για το εύρημά τους. Τον άντρα μου. Μάτια που χαμογελούσαν, τώρα δέχονταν επίθεση από δάκρυα. Τους είπα ότι ήταν από συγκίνηση για να μη με καταλάβουν. Ήδη την επόμενη μέρα είχα γνωρίσει το νέο σόι κι είχα φύγει από το σπίτι. Παντρεύτηκα, έκανα δυο υπέροχα παιδιά και τέσσερα αξιολάτρευτα εγγόνια. Δε μετανιώνω, έζησα μια πολύ όμορφη ζωή με καλούς ανθρώπους, γεμάτη αγάπη, αλλά ποτέ δε θα σταματήσω να νοσταλγώ εκείνες τις μέρες. Εκείνο το παλικάρι. Και το μέλλον που δε θα είχαμε ποτέ.»
Πόσες φορές έχεις βρεθεί σ’ ένα κενό δωμάτιο, ένα κενό διπλό κρεβάτι, να ζωγραφίζεις εικόνες στο μυαλό σου; Να κάνεις όνειρα που ξέρεις ότι είναι αδύνατο να εκπληρωθούν; Κακό timing; Λάθος συνεννόηση; Λάθος άνθρωπος; Δύσκολο. Στην όψη του και μόνο δεν ελέγχεις τις σκέψεις για κάθε εν δυνάμει ανάμνηση. Κι ας είναι όλα εναντίον σας. Κι ας μη σας θέλει κανένα σύμπαν, καμιά συγκυρία ενωμένους. Είναι ο δικός σου πολυτιμότερος λίθος. Λες πως θ’ άφηνες τα πάντα, θα έχανες τα πάντα. Ο ενθουσιασμός του πρώτου φίλου, της πρώτης φοράς, που ποτέ δε θα γνωρίσετε μαζί. Η ανυπομονησία να πας στη δουλειά που μέχρι χθες μισούσες. Το σφίξιμο στο στήθος, οι πεταλούδες στο στομάχι που επιτέλους μπορείς να δικαιολογήσεις.
Και ξέρεις, κάπου εκεί μπαίνει κι ο φόβος. Κι ύστερα, οι προσδοκίες. Κι αν δεν είναι έτσι όπως ονειρεύεσαι, όπως ήλπιζες να είναι; Το μόνο δίκαιο είναι να το αφήσετε προτού καν το πιάσετε. Είναι καλύτερο να μείνει αναλλοίωτη η εικόνα που έχεις χτίσει ήδη, παρά να διαλυθούν όλα στον βωμό του πείσματος για το «εμείς». Μερικές φορές, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Απλώς, αυτή η ένταση μεταξύ σας δεν πρόκειται να φύγει ποτέ, εσείς πρώτοι από όλους δε θα την αφήσετε να φύγει. Θα είναι το μόνο που θα τρέφει τις σκέψεις σας. Κι έτσι, μετά από χρόνια, αυτές οι σκέψεις είναι που θα στέκονται δίχως ίχνος ρωγμής. Ο χρόνος που πέρασε αστραπιαία αλλά μοιάζει παγωμένος σε μια στιγμή. Δυο βλέμματα που συναντιούνται με ματιές που ψιθυρίζουν. Λένε τα μυστικά του μέλλοντος. Ενός μέλλοντος που ποτέ δεν ήρθε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Βασιλική Νοταρά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
