Δεν είναι όλα κρίσεις πανικού

Σε μια εποχή με εξωφρενικά γρήγορους ρυθμούς ζωής, θα έπρεπε να είναι κανείς τουλάχιστον αναίσθητος για να μη φέρει μέσα του έστω μια στάλα κορτιζόλης. Την κατεξοχήν ορμόνη του στρες. Οικονομικές εκκρεμότητες, υποχρεώσεις που τρέχουν, παιδιά, σκυλιά, γατιά, παράφρονες αφεντικά που όλο και κάτι καινούργιο θα σκεφτούν να απαιτήσουν από εσένα· όλα αυτά συσσωρεύονται μέσα στο μυαλό σου και κατ’ επέκταση στο σώμα σου χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Και εκεί που επιτέλους νομίζεις πως τα έχεις βάλει όλα σε τάξη, έχει φτάσει πια η ώρα της χαλάρωσης και του ύπνου και όντας ξέγνοιαστος πως είναι όλα στην θέση τους αφήνεις τον εαυτό σου να βουλιάξει στο κρεβάτι.

Ξαφνικά νιώθεις την καρδιά σου να θέλει να σκίσει το στήθος σου, την ανάσα σου να βαραίνει, το σώμα σου να τρέμει, τα χέρια σου να ιδρώνουν και το μυαλό σου να αιχμαλωτίζεται υψώνοντας θεόρατα τείχη σε οποιαδήποτε λογική σκέψη θέλει να εισέλθει μέσα μέσα σε αυτό, αφήνονταν μόνο τον παραλογισμό να κυριαρχεί. Και μετά από λίγα λεπτά ησυχία. Ο δαίμονας που μπήκε μέσα σου σε έχει αφήσει ξέπνοο χωρίς ίχνος ενέργειας. Και κάθε κρίση πανικού που βιώνεις είναι σαν ένας μικρός, αιφνίδιος, ταυτόχρονος βιασμός μυαλού και σώματος. Ή μήπως τελικά δεν ήταν κρίση πανικού αυτό που βίωσες;

Ενδεχομένως κάποιοι εκεί έξω να έχουν κάνει την φράση «έπαθα κρίση πανικού» καραμέλα. Γεγονός σχεδόν προσβλητικό για όλους εκείνους που χρόνια βασανίζονται και μαθαίνουν τελικά να ζουν με αυτό το ύπουλο ψυχολογικό φαινόμενο που σε περιμένει στη γωνία. Κρίση πανικού δεν είναι όταν κάτι μας τρομάζει και ξαφνιαζόμαστε, δεν είναι όταν κάτι μας θυμώνει δεν είναι το άγχος αυτό καθ’αυτό. Είναι συσσωρευμένες πληγές κι ευαισθησίες χρόνων. Καταπιεσμένα συναισθήματα, αρνητικές σκέψεις, στεναχώρια και στρες που έχουν μείνει χαραγμένες κι αρχίζουν σιγά-σιγά να αναδύονται στην επιφάνεια και να σωματοποιούνται. Άλλωστε η ψυχική υγεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη σωματική. Σίγουρα όλοι όσοι βιώνουν κάτι τέτοιο δεν είναι αδύναμοι. Αντιθέτως είναι όλοι εκείνοι που κούρασαν τον εαυτό τους με το να είναι δυνατοί. Γι’αυτό και χτύπησε το πρώτο προειδοποιητικό καμπανάκι. Για να μας βάλει φρένο προκειμένου να προσέξουμε τους εαυτούς μας λίγο παραπάνω.

Πλέον όμως έχεις αρχίσει να ζεις με το φόβο της επόμενης φοράς. Δεν ξέρεις σε ποια συνθήκη θα σου ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Στο αμάξι, στο μετρό, στη δουλειά, στο σπίτι. Μαθαίνεις να ζεις πια με το φόβο του φόβου. Μήπως τελικά αυτό που βίωσες και βιώνεις δεν ήταν κρίση πανικού αλλά μια σειρά από αγχώδεις διαταραχές, δηλαδή η έλλειψη ικανότητας διαχείρισης του άγχους σου;

Μια κρίση άγχους λοιπόν σίγουρα δε θα σου χτυπήσει την πόρτα αιφνίδια. Θα κάνει την εμφάνισή της εκεί που ζει ο φόβος κι η ανασφάλεια. Και σίγουρα είναι πιο ήπια και μικρότερη σε διάρκεια από μία κρίση πανικού. Κατά πάσα πιθανότητα δε θα μας συμβεί σε μέρη και καταστάσεις που νιώθουμε ήρεμοι και ασφαλείς. Και όταν συμβεί, αυτό που πρέπει να επικρατήσει είναι ο εφησυχασμός από τον εαυτό σου προς τον εαυτό σου.

Σίγουρα πριν ερευνήσεις τι από τα δύο σε βασανίζει, καλό θα ήταν να μην βγάλεις το πόρισμα από μόνος σου. Δεν είμαστε άλλωστε ειδήμονες σε όλα και δε θα ήταν καθόλου κακό να αφεθείς στα χέρια ενός ειδικού για να σε βοηθήσει και να ξετυλίξει το ψυχικό σου κουβάρι που θα σας οδηγήσει στη ρίζα του κακού.

Γενικότερα εμείς οι άνθρωποι, έστω και υποσυνείδητα, μας αρέσει πολλές φορές να μεγεθύνουμε καταστάσεις, να τις δραματοποιούμε και τέλος να γινόμαστε θήραμά τους.  Άρα όλα όσα βιώνουμε δεν είναι κρίσεις πανικού. Ας μην χρησιμοποιούμε μια φράση τόσο εύκολα κι επιπόλαια την ίδια στιγμή που για κάποιους είναι μια πραγματική δυσκολία.