Καμία ανοχή στη μετριότητα

Ο Paulo Coelho λέει πως «Εάν σπρώξεις τον εαυτό σου μέχρι τα όριά του, τότε θα ανακαλύψεις πως δεν υπάρχουν όρια». Δεν υπάρχει δηλαδή τέλος στην εξέλιξη, στη συνεχή προσπάθεια για την επίτευξη του καλύτερου. Σε όλους τους τομείς. Στον επαγγελματικό τομέα, στον συναισθηματικό, ακόμα και σ’ ανθρώπινα επίπεδα.

Υπάρχει το τέλειο; Η απάντηση είναι όχι. Και όσοι το πιστεύουν καλό θα ήταν να σταματήσουν να ταξιδεύουν με το καλάμι τους και να προσγειωθούν και πάλι πίσω στα εγκόσμια.

Ο συνεχής αγώνας γι’ αυτό το κάτι καλύτερο φέρει μια χροιά αθλητικού ιδεώδους. Σαν τους αθλητές που δε σταματούν να προπονούνται καθημερινά και με συνέπεια. Που κατά τη διάρκεια της προπόνησης έχουν τα μάτια γουρλωμένα και προσηλωμένα, να βγάζουν σπίθες, γιατί το μόνο που οραματίζονται είναι η νίκη, το βάθρο και το κύπελλο. Και μετά τη νίκη που μπορεί να έρθει, την επόμενη μέρα ξαναγυρνάνε πίσω στην προπόνηση και στη σκληρή δουλεία. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει το τέλειο. Αυτό είναι άλλωστε και το μυστικό της επιτυχίας τους.

Αρχικά, άνθρωπος που σταματά να εξελίσσεται, είναι άνθρωπος νεκρός. Ένας ακόμα στον πλανήτη μας. Μοιάζει αδιανόητο πώς μερικοί εκεί έξω βολεύονται στις μετριότητές τους, στις μόνιμες εργασιακές τους θέσεις, στον σταθερό μισθό τους, στην ολοίδια ρουτίνα τους. Αυτοί δεν είναι επαναστάτες; Δεν τρώγονται με τα ρούχα τους; Κι αφού κατακτήσουν τον στόχο τους, να θέλουν κάτι άλλο ακόμα πιο μεγάλο, πιο δύσκολο πιο ακατόρθωτο. Εκεί είναι η μαγεία, στο να καταφέρνεις να γυρίσεις το σύμπαν ανάποδα για να κατακτήσεις κορυφές.

Δυστυχώς όμως είναι πολλοί αυτοί που υπάρχουν ανάμεσά μας, με μάτια ξεθωριασμένα, δίχως λάμψη που όταν σου μιλάνε γι’ αυτά που αγαπάνε δε σε κάνουν να τα αγαπάς κι εσύ. Τα μάτια τους δεν έχουν τη σπίθα, η ψυχή τους δε φλέγεται ολάκερη. Άνθρωποι που έχουν παγώσει μέσα τους και δεν το ξέρουν. Από την άλλη μεριά δε θα πρέπει να μπερδεύετε την εξέλιξη με την απληστία. Συνεχώς θα πρέπει να προσπαθούμε και να κυνηγάμε το καλύτερο χωρίς να συμβιβαζόμαστε, αλλά να ξέρουμε πότε είναι η στιγμή που πλησιάζουμε τη ματαιοδοξία. Θα πρέπει δηλαδή ν’ απολαμβάνουμε ακόμα και τα μικρά βήματα που κάνουμε προς την κορυφή.

Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που είναι γονείς. Λένε πως όταν γίνεις γονιός, βιώνεις τα πάντα πολύ πιο έντονα μέσα από το παιδί σου.  Άρα δεν έχεις άλλο από το να του κολλήσεις το μικρόβιο της συνεχούς προσπάθειας κι αυτοβελτίωσης, ωριμάζοντας κι εξελίσσοντας κι εσύ τον εαυτό σου μέσα απ’ αυτό.

Κάθε μέρα που ξυπνάς είναι ένας μικρός αγώνας. Εάν νομίζεις πως τα έχεις καταφέρει και δε χρειάζεται να προσπαθήσεις για κάτι άλλο είναι εκεί που σταματάει  και κάθε πιθανότητα εξέλιξης και βελτίωσης. Τα όρια και τα εμπόδια φτιάχτηκαν για να τα προσπερνάμε και να τα ποδοπατάμε με θράσος και τσαμπουκά. Όπως ακριβώς αρμόζει στη ζωή. Τα όρια θα τα σεβόμαστε μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις. Στην εξέλιξη όμως δεν υπάρχουν στεγανά. Δεν επιτρέπεται η φράση «φτάσαμε ταβάνι». Κι ακόμα κι αν νιώθεις πως το έφτασες, γκρέμισ το. Από τσιμέντο και τούβλα είναι φτιαγμένο. Βρες τον τρόπο σου και δώσ’ του να καταλάβει.

Από το να κάνεις το κάτι διαφορετικό που θα αλλάξει τη ζωή σου, σε χωρίζει η απόσταση μιας απόφασης. Και το χρωστάς στον εαυτό σου να το κάνεις. Για το γαμώτο, για να μην υπάρχουν απωθημένα και φράσεις του στιλ «Δεν το έκανα τότε που μπορούσα.» Κανένας δεν προσπαθεί περισσότερο απ’ ό, τι εσύ. Κανένας  δεν το θέλει περισσότερο απ’ ό, τι εσύ. Ζήσε τη ζωή σου, πάρε ρίσκα και κάνε τις μαλακίες σου. Τώρα που μπορείς.