Μακροβούτι στην εφηβεία που δε ζήσαμε

Αλήθεια, εσείς όταν ακούτε την λέξη εφηβεία, τι χρώμα σας έρχεται στο μυαλό; Ίσως μια έκρηξη χρωμάτων· μαύρο, άσπρο, κόκκινο, πράσινο, ένα συνονθύλευμα πολύχρωμων συναισθημάτων ζει μέσα στην ψυχή του έφηβου. Το σίγουρο είναι πως ό, τι χρώμα κι αν έχει τελικά η λέξη εφηβεία είναι βαθύ και έντονο. Όπως ακριβώς και τα συναισθήματα αυτής της ιδιαίτερης ηλικίας.

Λένε πως η εφηβεία συνήθως διαρκεί από τα 13 έτη έως τα 19 έτη της ζωής ενός ανθρώπου. Παρ’ όλ’ αυτά, τα παραπάνω έτη δεν αποτελούν και τον κανόνα, αφού η εφηβεία για κάποιους εκεί έξω παίρνει παράταση και μερικές φορές διαρκεί λίγο περισσότερο.

Τι σημαίνει άραγε το να είσαι έφηβος; Ένας ατίθασος χαρακτήρας, που ζει και βιώνει τα πάντα στο έπακρο, με μια αλλόκοτη κι αψυχολόγητη από τους γύρω του συμπεριφορά, με συνεχείς κυκλοθυμίες. Ένα μονίμως ειρωνικό υφάκι, έτοιμο για καβγά, που κάνει ατασθαλίες, που ερωτεύεται βαθιά και καψουρεύεται. Ένας επαναστάτης είναι ο έφηβος που δε νιώθει τύψεις για ό, τι πει και ότι κάνει. Δεν τον νοιάζουν άλλωστε οι συνέπειες, δε νιώθει ενοχές. Τον νοιάζει μόνο να ζει τη στιγμή με όποιο κόστος. Ποιο μπορεί να είναι άλλωστε το κόστος όταν είσαι σε αυτές τις ηλικίες; Να σε κλείσουν τιμωρία στο δωμάτιό σου; Ή να σου πάρουν το κινητό για μια εβδομάδα; Αστείες τιμωρίες σε σύγκριση με τις τιμωρίες που υπάρχουν στη ζούγκλα των ενηλίκων.

Θα έλεγα πως όσοι κατάφεραν να ζήσουν αυτή τη φάση της ζωής τους αναπόσπαστοι και χωρίς απρόβλεπτες παρεμβολές είναι τουλάχιστον τυχεροί και ευλογημένοι άνθρωποι. Υπάρχουν όμως κι άλλοι που δεν κατάφεραν να τη ζήσουν αυτή τη ριμάδα την εφηβεία. Που κατά τη διάρκεια της ηλικίας τους είχαν σημαντικές ανθρώπινες απώλειες, δύσκολες ασθένειες ή και συγκλονιστικά γεγονότα που θα χαράζονται για πάντα μέσα στην ψυχή του εφήβου και είναι εκεί για να τον πληγώνουν. Γιατί κανένας μας δεν αξίζει να μη ζήσει αυτό που έχει δικαίωμα να ζήσει. Και κάποιοι μεγάλωσαν πολύ νωρίς και κουβάλησαν στην πλάτη τους μια ευθύνη. Την ευθύνη του εαυτού τους  ή ακόμη, την ευθύνη ολόκληρων οικογενειών. Τους ρώτησε κανείς αν ήθελαν; Σίγουρα όχι.

Κι έτσι αναγκάζεσαι να κλείσεις τον έφηβο στο κλουβί του για πάντα. Για πόσο όμως μπορείς να κρατήσεις ένα λιοντάρι μέσα στο κλουβί; Εκεί που δεν το περιμένεις θα βρει τον τρόπο για να δραπετεύσει. Η ζωή σου μπορεί μοιάζει φαινομενικά ήρεμη και στρωμένη, το λιοντάρι μέσα σου βρυχάται και ζητάει απεγνωσμένα τρόπο να βγει προς τα έξω. Και πίστεψέ με, με δυσκολία θα το τιθασεύσεις. Τι γίνεται λοιπόν με την εφηβεία που άργησε μια μέρα, με αυτήν που κάποιοι δεν έζησαν όταν έπρεπε. Την ξεχασμένη.

Το ευτύχημα θα ήταν να σου συμβεί όσο ακόμα διαμορφώνεις τη ζωή σου. Το ερώτημα που μας καίει είναι το εξής: Να ζήσει κανείς την εφηβεία του έστω και αργοπορημένα; Να φέρει τον κόσμο τούμπα με τις τρέλες του;

Η απάντηση από εμένα είναι ναι, δαγκωτό. Τα τινάζεις όλα στον αέρα και ζεις χωρίς πολλές σκέψεις. Κι άσε τον κόσμο γύρω σου να καίγεται. Έτσι κι αλλιώς τύψεις και ενοχές δε θα νιώσεις. Ο έφηβος είναι απαλλαγμένος από τέτοιου είδους συναισθήματα κι αν δεν είναι, θα άξιζε να είναι γιατί δεν είναι η ώρα του να φορτωθεί όλο το βάρος μιας ενήλικης ζωής. Το μόνο που θέλει να κάνει είναι ένα μακροβούτι στην ελευθερία. Κι ας το κάνει. Ήρθε μάλλον η ώρα να φροντίσεις αυτόν τον διψασμένο έφηβο που ζει μέσα σου. Μαζί σου!