Μετά το χωρισμό επιβάλλεται να εξαφανιστείς για λίγο

Έχετε ακούσει ποτέ πως σιγοκαίγεται ένα κούτσουρο στο τζάκι μέχρι να γίνει στάχτη; Τον ίδιο ήχο έχουν και τα συναισθήματα κάποιου που τον χωρίζεις. Καίγονται και αυτά λίγο-λίγο μέχρι να γίνουν στάχτη. Ο χωρισμός είτε τον περιμένεις είτε όχι, είτε τον θες τον άλλον πολύ είτε λίγο, πονάει και σε διαλύει. Πόσο μάλλον όταν σε χωρίζουν. Εκεί είναι διπλό το κακό. Και απόρριψη και αποχωρισμός πάει πολύ.

Υπάρχουν δυστυχώς  και φορές που το αντίπαλο στρατόπεδο δε βοηθάει καθόλου. Συνεχίζει ακάθεκτα τα ύπουλα like σε φωτογραφίες σου, τα ξέφρενα ή γεμάτα νόημα stories στο instagram και σε πιο ακραίες περιπτώσεις σου στέλνει μέχρι και μηνύματα, δημιουργώντας έτσι μια περίπλοκη και γκρι κατάσταση. Μα το γκρι είναι ωραίο χρώμα για πουλόβερ όχι για συναίσθημα, δεν υπάρχει γκρι σ’αυτές τις περιπτώσεις, ούτε θα γίνουμε πρέσβεις πολιτισμού για να ανταλλάσσουμε μηνύματα με πρώην.

Γι’ αυτό μετά από έναν χωρισμό που έχει προκύψει από δική σου απόφαση, καλό θα ήταν να εξαφανίζεσαι και να χάνει ο άλλος κάθε ίχνος. Ίσως το πιο εμφανές για την παρουσία σου ή μη απ’ όλα, σύμφωνα με την εποχή που ζούμε, θα ήταν να εξαφανιστείς για λίγο κι από τα social media κάνοντας μια μικρή αποχή μέχρι να περάσει η μπόρα.  Και εννοείται μετά  το χωρισμό αλλάζουμε την κατάστασή μας στο Messenger από ενεργή σε ανενεργή. Για τα μάτια ενός χωρισμένου η πράσινη αυτή κουκκίδα δίπλα στη φωτογραφία προφίλ μας είναι αποτρόπαια, καταστροφική και ολίγον ειρωνική, σαν να σε προκαλεί να στείλεις στον άλλον ένα απεγνωσμένο μήνυμα γεμάτο παρακάλια για επανασύνδεση.

Πρέπει να τιμάς το τέλος μιας σχέσης, να την πενθείς και να ζεις το φινάλε με μεγαλοπρέπεια. Φοράς λοιπόν τα μαύρα σου, πενθείς, θες δε θες, κι αφού περάσει ένα σεβαστό διάστημα μπορείς δειλά-δειλά να επανέλθεις πίσω στα εγκόσμια.

Ο σεβασμός είναι μεγάλη λέξη, που λίγοι δυστυχώς είναι σε θέση να την κατανοήσουν πλήρως. Το ότι χωρίζεις έναν άνθρωπο δεν πάει να πει πως σταματάς να τον σέβεσαι. Αυτόν τον ίδιο, τα συναισθήματά του, αλλά και όλες τις όμορφες στιγμές που περάσατε μαζί. Πώς μπορείς λοιπόν να είσαι τόσο εγωιστής και να τον ενοχλείς, με όποιον τρόπο, ενώ πενθεί; Μην ξεχνάς πως γι’ αυτόν η δυσκολία είναι διπλή. Και κηδεία και απόρριψη μαζί. Κι εσύ θες να του δώσεις μια κλωτσιά για να πιάσει πάτο. Περίμενε μέχρι να ορθοποδήσει και πάλι, να συνειδητοποιήσει το γεγονός, να το αποδεχτεί και να πάει παρακάτω.

Το να κρατάς στα χέρια σου τα συναισθήματα κάποιου είναι σαν να κρατάς στα χέρια σου ένα μωρό παιδί. Είναι ευθύνη. Πρέπει να προσέξεις πώς θα του μιλήσεις, πώς θα το πιάσεις για να μη σου πέσει, πώς θα το κάνεις να μην κλάψει γιατί είναι ευαίσθητο κι εύθραυστο. Έτσι ακριβώς είναι και τα συναισθήματα που έχει εναποθέσει κάποιος πάνω σου. Ευαίσθητα κι εύθραυστα. Κι εκεί είναι που φαίνεται η ωριμότητα. Το δύσκολο τελικά δεν είναι να πάρεις μια απόφαση, αλλά να την τηρήσεις.

Ακόμα κι αν θες να την παραβείς να είσαι σίγουρος γι’αυτό. Δεν είναι κούκλες οι άνθρωποι για να παίζεις μαζί τους. Ο καθένας μας είναι μια ολότητα και αξίζει σεβασμό. Πόσο μάλλον όταν έχετε υπάρξει ερωτικοί σύντροφοι και ξέρεις όλες τις πτυχές του. Εκεί λοιπόν μετριέται η ωριμότητα του καθενός. Στο σεβασμό της μνήμης των όσων ζήσατε.