Πιέζοντας διαρκώς κάποια στιγμή θα έρθει και το ξέσπασμα

Πιθανότατα να έχετε νιώσει ουκ ολίγες φορές συναισθηματική πίεση από φίλους, οικογένεια αλλά κυρίως από κάποια σχέση σας. Ίσως όμως να έχει συμβεί και το αντίθετο. Να μην είσαστε δηλαδή εσείς το θύμα αλλά ο θύτης που ασκεί την συναισθηματική πίεση και προσπαθεί να ισορροπήσει σε τεντωμένα σκοινιά. Όπως και να έχει είναι ευρέως γνωστό πως η συνεχής συναισθηματική πίεση μπορεί να φέρει χιλιάδες προβλήματα.

Αρχικά μπορεί να συμβαίνει υποσεινήδητα κι όχι εσκεμμένα με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει κανένα από τα δύο άτομα, ούτε αυτός που την ασκεί αλλά ούτε και αυτός που τη δέχεται, πως υπάρχει. Παρ’ όλ’ αυτά το μόνο σίγουρο είναι πως όταν αυτός που υφίσταται κατ’ εξακολούθηση την ένταση αντιληφθεί τι συμβαίνει θα αντιδράσει και θα ξεσπάσει.

Ας χωρίσουμε το ξέσπασμα σε δύο κατηγορίες. Στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Το εσωτερικό διαμορφώνεται ως το να κρατάς ό, τι συμβαίνει για τον εαυτό σου, στροβιλίζεις δηλαδή τα γεγονότα στο κεφάλι σου και τ’ αφήνεις να γίνονται δαίμονες μέσα σου. Το εσωτερικό ξέσπασμα  δηλώνει ένα είδος κρατήματος των συναισθημάτων το οποίο όπως και να ‘χει μόνο καλό δεν κάνει. Μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες ανάλογα με το πόσο «συναισθηματικά υγιή» είναι το άτομο και με το πόσα κατάλοιπα έχει μέσα του. Θα μπορούσε λοιπόν να επιφέρει από άγχος, θυμό, αγχώδεις διαταραχές και κρίσεις πανικού μέχρι και αυτοάνοσα νοσήματα που συνδέονται άμεσα με την ψυχολογία του ατόμου. Ίσως να ακούγεται ακραίο αλλά δεν είναι, μιας και δεν ξέρεις πάντοτε το φορτίο που κουβαλάει ο άλλος μέσα του. Μπορεί μια τέτοιου είδους συμπεριφορά να είναι το κερασάκι στην τούρτα σε μια ενδεχόμενη υπερφορτωμένη ψυχολογία.

Υπάρχει όμως και η εξωτερική έκρηξη που είναι, θα λέγαμε, και η πιο υγιής. Εξωτερική έκρηξη ίσον, έκφραση αρνητικών συναισθημάτων. Η έκφραση των αρνητικών θα μπορούσε να σώσει κάποιον κάποιον από τις επερχόμενες συναισθηματικές επιπλοκές που θα προέκυπταν σε περίπτωση που δεν εξωτερίκευε ό, τι του συμβαίνει. Είναι μια ένδειξη συναισθηματικής υγείας και για να το θέσουμε και πιο απλά, το να πεις αυτό που σκέφτεσαι και να το αφήσεις να ξεγλιστρήσει από μέσα σου θέλει κότσια. Δε φοβάσαι τι θα πει ο άλλος, τι θα σκεφτεί και κυρίως δε φοβάσαι την απόρριψη που μπορεί να έρθει από μέρους του στην συνέχεια.

Ο καθένας έχει την ευθύνη των αποφάσεων, των πράξεων και των επιλογών του στο τέλος. Επίσης ο καθένας θέτει τα όριά του. Μερίδιο ευθύνης έχει εκείνος που προκαλεί την πίεση, αλλά κι εκείνος που τη δέχεται στωικά. Να εκφράζετε ό, τι νιώθετε. Να το φωνάζετε.

Οι άνθρωποι αυτοί πλην ελαχίστων περιπτώσεων κουβαλάνε μέσα τους τα γεγονότα που τους πλήγωσαν κι όσο περνάνε τα χρόνια απλώς ξεθυμαίνουν, δεν εξαφανίζονται όμως ποτέ. Μόνο και μόνο γιατί έκαναν skip το πιο σημαντικό στάδιο, αυτό του ξεσπάσματος και κατά συνέπεια της έκφρασης των συναισθημάτων. Δεν είναι μεμπτό να μην μπορείς πια να το κρατήσεις μέσα σου. Δεν είναι κακό να πεις πως ως εδώ μπορείς και δε θέλεις παραπάνω. Ίσως κι αυτός που σε πιέζει να μην το έχει αντιληφθεί. Επομένως το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να μιλήσεις. Και τότε δε θα υπάρχουν πια δικαιολογίες.

Για κανέναν.