Αλήθεια έχετε αναλογιστεί πόσα «πράσινα φώτα» μπορούμε να δούμε γύρω μας και τι σηματοδοτούν; Μπορεί για παράδειγμα να είναι ένα πράσινο φανάρι στον δρόμο που σημαίνει ξεκίνα, μπορεί να είναι ένα «πράσινο φως» σε μια ερωτική σχέση που να σου λέει προχώρα και μπες στο παιχνίδι, μπορεί ακόμα να είναι και ένα πράσινο φως σε μια επιγραφή ΕΧΙΤ που σημαίνει έξοδος κινδύνου. Όλα δείχνουν πως, όπου και να δεις αυτό το πράσινο φως, σημαίνει προχώρα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η Αλκυόνη Παπαδάκη γράφει στο βιβλίο της «η Βαρκάρισσα της χίμαιρας»:
«Να ονειρεύεσαι. Μού ‘λεγε ένα φίλος που μ’ αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα συνήθως προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να ‘χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.
-Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
-Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω. Έχει κι άλλο. Προχώρα λοιπόν. Ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!».
Κι όταν βλέπεις πως πλησιάζει η καταστροφή ή το τέλος, εσύ θα μείνεις μέσα στο κτίριο που τυλίγεται στις φλόγες ή θα τρέξεις να βγεις από την έξοδο κινδύνου για να σωθείς; Καλώς ή κακώς στη ζωή δεν είναι όλα πάντοτε ρόδινα. Καταστάσεις που αρχικά μοιάζουν ιδανικές κι ουτοπικές μπορεί να αποβούν μοιραίες και καταστροφικές. Το θέμα είναι αν είσαι σε θέση να τις αντιληφθείς γρήγορα. Να καταλάβεις ποιος είσαι, πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Να μην αφήνεις τα απρόοπτα να σε τσακίζουν, να καταστρέφουν κάθε είδους ενεργητικότητα αφήνοντάς σε παράλυτο. Να παραμένεις ακέραιος. Όσο μπορείς, γιατί είναι στο αίμα του ανθρώπου η αυτοκαταστροφή κι η γλυκιά αμαρτία.
Θα λέγαμε πως η λέξη κλειδί είναι η λέξη ψυχραιμία. Αρχέγονο συναίσθημα που σώζει ζωές. Ψυχραιμία θέλει λοιπόν και γρήγορη σκέψη. Όχι σπασμωδικές κινήσεις. Σαν μια παρτίδα σκάκι. Με διπλωματία μπορείς ευγενικά να κερδίσεις το παιχνίδι κι ύστερα να σηκωθείς από το τραπέζι με χαμόγελο κι αξιοπρέπεια.
Πώς φεύγουμε όμως απ’ αυτές τις καταστάσεις που δε μας γεμίζουν πια; Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είμαστε εγκλωβισμένοι σε κανέναν και πουθενά. Ούτε αλυσοδεμένοι χειροπόδαρα. Τα πράγματα στη ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μαθηματικά κι έχουν πάντα λύση. Σου αρέσει, μένεις. Δε σου αρέσει, φεύγεις. Με το να τα γυροφέρνεις και να τα κουράζεις τα κάνεις χειρότερα. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχουν και φορές που πρέπει ν’ αποσύρεσαι με διπλωματία. Για να βγεις από τον πόλεμο νικητής με λάφυρα στο χέρι κι όχι σακατεμένος.
Δε γίνεται συνέχεια να γίνεσαι φυγάς και ν’ αποφεύγεις οτιδήποτε σε ζορίζει χωρίς να το αντιμετωπίζεις. Ίσως πρώτα θα έπρεπε να δίνουμε λίγο χρόνο, σαν μια δοκιμασία προς τον εαυτό μας να δούμε πώς μπορούμε να δράσουμε βολιδοσκοπώντας την κατάσταση. Κι όταν ή αν καταλάβουμε πως αλλοιώνεται η ψυχή μας κι ο χαρακτήρας μας, εκεί είναι που έχει όντως νόημα να τρέχουμε και το βάζουμε στα πόδια. Άσε τον κόσμο να λέει πως είσαι αδύναμος. Μόνο εσύ ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο γι’ εσένα και θέτεις τα όριά σου. Μόλις τα δεις να ξεπερνιούνται παίρνεις αγκαλιά τα λάφυρα που απέκτησες, χαιρετάς σημαία και φεύγεις.
Είναι κρίμα κι άδικο να γεμίζουμε τη ζωή μας με τοξίνες. Είναι μικρή, τόσο μικρή. Ξέρω και ξέρεις, δεν είναι όλα ιδανικά. Υπάρχουν και οι γκρίζες μέρες. Τουλάχιστον προσπάθησε να τις ελαχιστοποιήσεις. Και ξέρεις τι, ίσως αν μάθουμε απλώς να κοιτάμε καθαρότερα, θα δούμε όλα εκείνα τα πράσινα φώτα της εξόδου. Όχι για να φύγουμε από κάπου, μα για να μπούμε κάπου καλύτερα.
Συντάκτης: Κική Παπά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
