Σαμποτάρουμε την ευκαιρία μας να ζήσουμε κάτι δυνατό

Φοβικοί εν έτι 2019, ίσως κι εντονότερα από ποτέ, αφού οι μόνοι είναι πιο μόνοι και περισσότεροι από ποτέ. Ίσως ασυνείδητα, πίσω από το φόβο της δέσμευσης, να μην κρύβεται ο φόβος της ζωής μέσα στη σχέση, αλλά ο φόβος των έντονων συναισθημάτων που θα επέλθουν μετά το χωρισμό. Όταν νιώσεις σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου το θυμό, τη θλίψη, την απογοήτευση, την απόρριψη, την αγάπη, τη λαχτάρα, τον έρωτα, μόνο τότε αισθάνεσαι απόλυτα ζωντανός κι ίσως αυτό είναι που τους φοβίζει τελικά.

Το να φοβάσαι τη δέσμευση, είναι σαν να σαμποτάρεις τον εαυτό σου από το να ζήσει τα παραπάνω συναισθήματα. Μένοντας έτσι στα μέτρια, στα χλιαρά και τα ανούσια, σ’ εφήμερες και περιστασιακές σχέσεις της μιας νύχτας, της μιας εβδομάδας, του ενός μήνα. Μόλις νιώσεις πως πάει να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω το κόβεις μαχαίρι. Στερείς δηλαδή από τον εαυτό σου την απόλαυση που μπορεί να επιφέρει η ερωτική δέσμευση με τον άνθρωπο που θες.

Ακούγεται από πολλούς το «δε θέλω να μπω σε μια σχέση γιατί φοβάμαι μην πληγωθώ». Είναι σαν να λες «θέλω να μπω στη θάλασσα να κολυμπήσω αλλά δε θέλω να βραχώ». Mα και να πληγωθείς τι έγινε; Ούτε ο πρώτος θα ‘σαι ούτε ο τελευταίος. Και να βιώσεις την απόρριψη, όσο και να σε πονάει, τι έγινε; Προσπάθησες να ζήσεις κάτι, προσπάθησες για κάτι που έστω και λίγο πίστεψες πως άξιζε. Μπήκες μέσα σ’ ένα από τα παιχνίδια της ζωής κι έχασες, μα δεν πειράζει. Θα μπεις και θα ξαναπροσπαθήσεις όσες φορές χρειαστεί. Αν κάτι συνέβη μια φορά και σε πλήγωσε δεν πάει να πει πως θα συμβεί και πάλι, όχι τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο. Στο χέρι σου είναι και θα είναι κάθε φορά το πόσο θα αφήσεις οτιδήποτε κι οποιονδήποτε να σε πληγώσει.

Ο φόβος της δέσμευσης έχει κατά κύριο λόγο ψυχολογική ερμηνεία. Συνήθως, προκύπτει από κάποιο παιδικό βίωμα ή από την εικόνα μιας λανθασμένης ερωτικής σχέσης που χαράχθηκε και πλέον καταγράφηκε στο υποσυνείδητο. Έχοντας, λοιπόν, βιώσει παρόμοιες ενδεχομένως καταστάσεις, αυτοί οι άνθρωποι αρκούνται στα μέτρια, καθώς δεν τολμάνε να τα παίξουν όλα για όλα. Μένουν θεατές της ζωής που περνάει από μπροστά τους χωρίς να τους νοιάζει και τόσο αν θα ‘ναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές, πιστεύοντας πως οποιαδήποτε σχέση ξεκινήσουν, θα έχει την ίδια, άσχημη κατάληξη με αυτήν που τους έχει στιγματίσει.

Πάντοτε υπάρχει ο φόβος του μετά. Τι γίνεται δηλαδή άμα μπεις σε μια σχέση, όλα πάνε καλά κι ύστερα για τον οποιοδήποτε λόγο χωρίσεις; Γιατί, άνθρωποι είμαστε, συμβαίνουν κι αυτά. Δεν υπογράφει κανείς συμβόλαιο αιώνιας δέσμευσης κι αγάπης. Κι εδώ είναι το σημείο που δίνεται όνομα σ’ όλο αυτό. Ο φόβος της απόρριψης, λοιπόν, που είναι και η βαθύτερη αιτία του φόβου της δέσμευσης. Δε θες να δεις τον εαυτό σου να κλαίει και να οδύρεται για τον άνθρωπο που αποχωρίστηκες, δε θες να το ζήσεις όλο αυτό.

Μα θυμήσου πως όσο οδυνηρό και ψυχοφθόρο φαίνεται κάτι, έχει και την καλή του την πλευρά. Δε χρειάζεται να αφήνεις τον εαυτό σου στο περιθώριο. Ό,τι κι αν έρθει, μην το φοβηθείς, ζήσε το!