To θέμα δεν είναι πόσα λάθη κάνεις αλλά πόσο άμεσα τ' αντιλαμβάνεσαι

Καθημερινά στη ζωή μας καλούμαστε να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Άλλες είναι μικρότερες και ασήμαντες, όπως για παράδειγμα ποια από τις δύο φωτογραφίες που έβγαλες πρέπει να ανεβάσεις στο instagram και άλλες είναι βαρυσήμαντες και άκρως καθοριστικές και για εμάς τους ίδιους, αλλά πολλές φορές και για τους γύρω μας.

Εσύ σε ποια από τις παρακάτω κατηγορίες ανήκεις; Σ’αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις στο πι και φι ή σ’ αυτούς που θέλουν μία ώρα για να αποφασίσουν τι θα παραγγείλουν να φάνε σε ένα εστιατόριο; Σε όποια κατηγορία από τις δυο κι αν είσαι, μάθε πως η ετοιμότητα δε φαίνεται από την ευκολία λήψης αποφάσεων, δηλαδή από το πόσο γρήγορα θα πάρεις μια απόφαση, αλλά από το πώς θα αντιδράσεις και θα τη διαχειριστείς όταν αυτή σου η απόφαση δεν εξελίσσεται όπως είχες φανταστεί. Λένε πως ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Άραγε εσύ θα φανείς καλός καλός καπετάνιος στη φουρτούνα καταφέρνοντας τελικά να κρατήσεις το τιμόνι στο πλοίο της ζωής σου ή θα ναυαγήσεις;

Σίγουρα θα πρέπει πάντα ως ενήλικες να αναλαμβάνουμε τις συνέπειες των πράξεών μας. Άρα θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως πιθανόν κάποιες από τις αποφάσεις μας να αποβούν μοιραίες. Σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο σίγουρα δε θα πρέπει να φανούμε φυγόπονοι. Θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τις επιλογές μας και για τις αποφάσεις μας και να τις στηρίζουμε σθεναρά μέχρι τελικής πτώσεως. Άλλωστε είμαστε οι επιλογές μας και είναι αυτές που καθορίζουν το χαρακτήρα μας και την προσωπικότητά μας.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που μετανιώνουν για τις αποφάσεις τους γρήγορα, το βάζουν στα πόδια, εξαφανίζονται ή αφήνουν το χαρακτήρα τους να αλλοιωθεί αντί να πιάσουν τα ηνία της ζωής τους και να παραδεχτούν το λάθος τους χωρίς όμως να μετανιώσουν για αυτό. Ακόμα και μια λανθασμένη απόφαση θα μας οδηγήσει κάπου. Σε κάποιον άνθρωπο, σε κάποια κατάσταση, το ποτάμι της ζωής θα μας οδηγήσει, εν αγνοία μας, εκεί που πρέπει.

Ίσως το πιο σημαντικό σημείο είναι η συνειδητοποίηση του λάθους μας. Ύστερα έρχεται η αποδοχή, μετά ο θυμός και τέλος το στάδιο που καταφέρνεις δειλά δειλά να ξεπεράσεις την κατάσταση που προέκυψε. Σύμμαχος σε όλα τα παραπάνω είναι η ψυχραιμία, διαφορετικά δε θα είναι ομαλή και εύκολη η μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο.

Αρχικά λοιπόν έρχεται η συνειδητοποίηση του λάθους σου. Πρέπει να τα βάλεις κάτω, να κάνεις τον απολογισμό σου, που λίγοι άνθρωποι κάνουν και να εντοπίσεις την πηγή του κακού καθώς και πού έφταιξες εσύ. Μετά έρχεται η αποδοχή. Θα πρέπει δηλαδή να αποδεχτείς πως δεν είσαι τέλειος, αλλά είσαι και εσύ άνθρωπος και είναι κάτι παραπάνω από λογικό να πάει κάτι λάθος με τις αποφάσεις σου. Ύστερα είναι η ώρα του θυμού. Ρίχνεις όλες τις ευθύνες στον εαυτό σου, θυμώνεις που δεν είχες καταλάβει ανθρώπους και καταστάσεις νωρίτερα και θεωρείς πως είσαι ασυγχώρητος.

Ο θυμός είναι ίσως ένα από τα πιο επικίνδυνα στάδια καθώς πολλοί τείνουν να τον προσπερνούν. Πρέπει να μείνεις σ’αυτόν να το βιώσεις έντονα και βαθιά σε όλο του το μεγαλείο. Διαφορετικά μετά από καιρό τα κατάλοιπα του ανείπωτου θυμού θα σου χτυπήσουν και πάλι την πόρτα. Ότι πας να αποφύγεις θα το βρίσκεις μπροστά σου αργότερα. Γι’ αυτό θα ήταν καλύτερα να μην τα κρύβουμε όλα κάτω από το χαλί αλλά να τα κοιτάμε κατάματα στην ώρα τους.

Και τέλος αφού έχεις περάσει απ’ όλη αυτή την θαλασσοταραχή έχει έρθει η ώρα να βγεις από τη θάλασσα και να αρχίσεις να περπατάς στην αμμουδιά, ξυπόλυτος κι ανάλαφρος, έχοντας πλέον ξεπεράσει και αφήσει πίσω ότι συνέβη. Η ετοιμότητα λοιπόν δε φαίνεται από το πόσο γρήγορα θα πάρεις μια απόφαση αλλά από το πόσο γρήγορα θα διαχειριστείς μια απόφαση που τελικά κατέληξε σε ένα τεράστιο λάθος.