Σημείωση: Υπάρχουν κάποια account στο facebook που τ’ αγαπώ λίγο περισσότερο από κάποια άλλα. Είναι εκείνα τα ειρωνικά, τα κυνικά, τα καυστικά. Οι τύποι που ξέρεις ότι θ’ ανοίξεις το πρωί το μάτι σου και θα σε κάνουν να γελάσεις ή να προβληματιστείς ή συνηθέστερα και τα δύο. Ο έρωτας είναι αγαπημένο τους θέμα συζήτησης, αντιμετωπίζοντάς τον βέβαια συνήθως απ’ τo λόμπι της απάθειας.
Με τρία-τέσσερα απ’ αυτά τα άτομα γνωριστήκαμε όταν κάποιοι με ενημέρωσαν ότι απ’ το προφίλ τους έκραζαν το pillowfights. Σαφώς και μ’ έφαγε η περιέργεια κι ήθελα να ξέρω και τι λένε και ποιοι είναι. Σύντομα τους συμπάθησα, τα έλεγαν ωραία, είχαν γούστο, δύσκολο να βρεις αυθεντικά τρολ εκεί έξω που ο σαρκασμός να συνοδεύεται κι από αυτοσαρκασμό.
Ήθελα διακαώς να μας γράψουν από ένα guest άρθρο για το σάιτ -σαφώς ό,τι γουστάρουν εκείνοι, όσο αντι-pillowfights κι αν καταλήξει να είναι- στην αντίθεση άλλωστε είναι και το ζουμί του όλου εγχειρήματος.
“Οι Κυνικοί” είναι φίλοι μας, θα το πιούμε το ποτό μαζί τους, μας ενδιαφέρουν οι γνώμες τους, ίσως αύριο μεθαύριο τους ερωτευτούμε, να μην ξέρουμε τι να κάνουμε; Είμαστε όντως τόσο διαφορετικοί όσο νομίζουμε; Τι να ‘χουν στο μυαλό τους όλοι εκείνοι που στις παρέες αναλαμβάνουν το ρόλο του ψυχρού εκτελεστή;
Μαζέψαμε λοιπόν μερικά απ’ τα πιο δημοφιλή προφίλ του ελληνικού facebook και ξεκινάμε την έρευνά μας. Οι αντιρρησίες του έρωτα, γράφουν για τον έρωτα στο pillowfights. O Δομίνικος είναι ο αποψινός, πρώτος “Κυνικός” μας. – Κατερίνα Κεχαγιά.
Η ιδέα υπήρχε από παλιότερα –κάπου ανάμεσα στους χωρισμούς- να γράψω ένα κείμενο για το pillowfights. Η ρομαντική και κάπως μελό πλευρά μου υπάρχει και την εξωτερικεύω στα ποιήματα, αλλά δεν είχα τολμήσει ποτέ να το κάνω σε κείμενο. Δεν το τόλμησα ποτέ τελικά, η ιδέα κοιμήθηκε και μαζί της ξανάγινα κι εγώ κυνικός, σαρκάζοντας κάθετι ρομαντικό – ακόμα και τον εαυτό μου.
Τα χρόνια πέρασαν, το ίδιο και οι άνθρωποι από τη ζωή μου και κάπου εκεί ανάμεσα σε δύο Jack Honey με την Κατερίνα, ξαναήρθε η ιδέα στην επιφάνεια: να γράψω επιτέλους εκείνο το κείμενο. Η απόφαση ήταν εύκολη, το ίδιο και το θέμα.
Πώς είναι να ζεις έχοντας μόνιμα έναν ρομαντικό και έναν κυνικό εαυτό, σε αυτό το όχημα που λέγεται σώμα; Θα σας πω εγώ: Δύσκολο.
Τον περισσότερο χρόνο ο κυνικός έχει το γενικό πρόσταγμα. Αναλύει τα πάντα με αριθμούς και charts και παίρνει αποφάσεις. Ζει με βάση τις ανάγκες του. Κάνει σεξ για να δοκιμάζει πράγματα και βγαίνει με γυναίκες συνήθως μόνο μία φορά. Ο κυνικός είναι αυστηρός: Ξέρει τι έχει ζήσει στις καλύτερες στιγμές του και δεν ψάχνει τίποτα λιγότερο από αυτό. Το πρόβλημα είναι πως βρίσκει τους περισσότερους ανθρώπους «λίγους», είναι υπερόπτης και αλαζόνας – όχι επειδή θέλει να νιώθει πάνω από τους άλλους, επειδή ξέρει ποιος είναι.
Ο κυνικός θα σου πει σε μια κουβέντα ότι προφανώς δεν υπάρχει έρωτας -είναι θέμα ελέγχου και δύναμης ανάμεσα σε δύο ανρθώπους- μία ψευδαίσθηση. Ο κυνικός θέλει καταβάθος να χάσει τον έλεγχο ωστόσο. Στην πραγματικότητα, δε θα προβάλει καμία αντίσταση όταν νιώσει πως αυτό συμβαίνει.
Νομοτελειακά, ο έλεγχος θα χαθεί και όταν αυτό συμβεί ο κυνικός δεν έχει πια καμία δύναμη. Βιώνει μία αέναη πτώση προς το πουθενά και εκεί είναι που ξυπνάει ο ρομαντικός.
Το παράδοξο είναι πως ο κυνικός είναι χαρούμενος και ο ρομαντικός θλιμμένος. Ξέρει από την αρχή ότι θα κάνει τα πάντα για τον άνθρωπο που τον ξύπνησε και βιώνει τη ματαιότητα σε κάθε του κίνηση γιατί όσο κι αν ελπίζει για το αντίθετο, ξέρει ότι δε θα μείνει πολύ ξύπνιος. Το να ζουν και οι δύο μαζί έχει δημιουργήσει ένα περίεργο υβρίδιο κάνοντας και τους δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νοήματος.
Θα προσπαθήσει να ζήσει όμως όσο περισσότερο γίνεται ο ρομαντικός, θα προσπαθήσει να απολαύσει την απώλεια του ελέγχου. Θα κάνει κινήσεις. Θα μείνει άϋπνος μέρες για να τη βλέπει συνέχεια. Δε θα τρώει, θα μειωθεί η απόδοση στη δουλειά, θα γράψει τον κολλητό του για να είναι μαζί της, θα της στέλνει συνέχεια, θα θέλει να μιλάνε συνέχεια. Θα είναι υπερβολικός, «άλλωστε μερικά πράγματα αξίζει να τα «μεγαλώνεις» για να τα ζεις σε όλη τους την ένταση», λέει συχνά.
Είναι σαν ένα μικρό παιδάκι που ενθουσιάστηκε με το νέο του δώρο και το παίρνει στα χέρια του, το ανοίγει βιαστικά και άγαρμπα, παίζει ασταμάτητα, κοιμάται μαζί του μην του το πάρουν αλλά δεν του φέρεται και τόσο καλά – δεν ξέρει πως να το κάνει άλλωστε.
Οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδια όμως – δεν είναι έπαθλα και αν όπως και στη μουσική αν δεν είναι και οι δύο στον ρυθμό, το αποτέλεσμα θα είναι μια παραφωνία.
Θα το μάθει βίαια ο ρομαντικός και μέσα στα ουρλιαχτά για την γνώση που ήρθε αργά και τα λάθη που έκανε θα αρχίσει να ξυπνάει ξανά τον κυνικό.
Ο έρωτας είναι μέθη όμως, όταν ακούς μουσική μεθυσμένος θα ουρλιάξεις κάθε στίχο παράφωνα αλλά με πάθος.
Θα αρχίσουν τα πρώτα «σου τα έλεγα», οι πρώτες διαπιστώσεις πως όλα είναι μάταια και ξανά ψάξιμο στις επαφές για να βρει τα επόμενα άτομα που θα γεμίσουν το χρόνο του. Ο ρομαντικός θα κάθεται σαν ένα παιδάκι που το έβαλαν τιμωρία στη γωνία και ο κυνικός με αποφασιστικές και απότομες κινήσεις θα προσπαθεί να μαζέψει το χάος που δημιουργήθηκε όταν κοιμόταν.
Εκτός από εκείνες τις βραδιές γύρω στις 4 που ο ρομαντικός ανακτώντας την τελευταία αποφασιστικότητα θα παίρνει τα ηνία από τον κυνικό για να επαναλάβει τα ίδια λάθη, να στείλει τα ίδια μηνύματα, να λάβει τις ίδιες απαντήσεις και να ξανακοιτάξει απελπισμένος τον κυνικό με ένα ύφος που να λέει «σε παρακαλώ απάλλαξε με από αυτό που ζω».
Εκεί κάπου ο κυνικός θα πάρει τον ρομαντικό από το χέρι και θα τον βάλει για ύπνο. Θα τον σκεπάσει και θα του πάρει το κινητό από τα χέρια. Θα αράξει σε μια καρέκλα με ένα ουίσκι στο χέρι, θα τον κοιτάξει να κοιμάται ήρεμος και θα αναστενάξει καθώς θα σκέφτεται με νούμερα και charts τις επόμενες κινήσεις του, ελπίζοντας κάποια από αυτές να τον κάνει να ξαναχάσει τον έλεγχο.
Who is Δομίνικος: Digital Marketer, Αρχισυντάκτης Τεχνολογίας/Gaming και Nerd όταν είναι κυνικός. Ποιητής, κιθαρίστας και συνθέτης όταν είναι ρομαντικός. Είρων, αυτοσαρκαστικός και Νάρκισσος όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
