Δεν είναι πάντα δειλός όποιος δε λέει όσα αισθάνεται

Πάει καιρός τώρα που σε έκλεισες ερμητικά κι αποκλειστικά σε σένα. Γελάς, λυπάσαι, παλεύεις με τις αμφιβολίες και τα τέρατα και κανείς δεν καταλαβαίνει κι ας λένε πως σε ξέρουν καλά. Στην πραγματικότητα, ακόμα κι εσύ κατέβαλες μανιασμένες προσπάθειες για να σε μάθεις, να σε βρεις, να σε γνωρίσεις, να σε συγκροτήσεις.

Δύναμη. Όταν γνωρίστηκες πια εκ νέου οικειοποιούμενος ακόμα και με τις πιο τσαλακωμένες εκδοχές σου, σε αγάπησες κιόλας. Μα κυρίως μπολιάστηκες με μια ασαφή κι αόριστη πηγή δύναμης που επέλεξες όμως, να κρατήσεις για ‘σένα. Σαν φυλακτό κρατάς δεσμευμένα όσα νιώθεις, όσα πάλεψες για να μάθεις πως είσαι, όσα έσβησες κι όσα δημιουργείς σε κάθε μέρα που περνάει. Είσαι για τους λίγους και το ξέρεις καλά.

Κι ας σε λένε αδύναμο, μετά από τα τόσα εμπόδια που πέρασες, τελικά αλώβητος, το τελευταίο πράγμα που σε νοιάζει είναι η γνώμη όσων βαίνουν βιαστικά να σε κρίνουν και να αποφανθούν για την αλλαγμένη, εμφανώς, υπόστασή σου. Κι ας λένε πως δυνατός είναι αυτός που τολμά, δεν έχουν βιώσει λεπτό την τόλμη που χρειάζεται η απόφαση της εσωστρέφειας. Γιατί αν δεν το βιώσεις μέσα στην πιο απλή σου καθημερινότητα, δε θα καταλάβεις ποτέ πόσο σκληρό είναι το τίμημα της απόφασης να σε προστατέψεις.

Η αυτοπροστασία έγινε κατ΄ ακρίβειαν ένα με σένα, αναλλοίωτος στόχος του τι είσαι και τι γίνεσαι κάθε μέρα. Είσαι πια πεπεισμένος για την πολυτιμότητά σου που δεν επιτρέπεις σε τίποτα να παρεμποδίσει την ακεραιότητά σου. Μα έγινες, ομολογουμένως, σκληρός. Σκληρός με ‘σένα, με τους ανθρώπους. Διαμορφώθηκες και καλλιεργήθηκες μέσα στη μοναξιά σου κι ο κόσμος δε σε ενθουσιάζει πια εύκολα. Στις τόσες αδιάφορες μέρες σου, έπιασες πολλές φορές τον εαυτό σου μόνο του με σύμμαχο κι αντίπαλο μόνο εσένα. Κι ήθελε πείσμα και υπέρτατη θέληση να σηκωθείς, να λυγίσεις μα ν’ αρνηθείς να πέσεις και να αποφασίσεις να συνεχίσεις να αντικρίζεις τον ίδιο κόσμο που σε τσάκισε.

Τα λες πια με ‘σένα μόνο πιο πολύ. Και σε πληγώνει αυτό κάποτε. Κυρίως γιατί τους ανθρώπους κάποτε τους έχεις μανιασμένα ανάγκη, μα όσο η σιωπή σου είναι η μόνη σίγουρα ασφαλής δίοδος, το ρίσκο απομακρύνεται ολοένα και πιο πολύ. Και μέσα σε όλα αυτά αισθάνεσαι σιωπηλά. Αναπτύσσεις μέσα σου συναισθήματα πρωτόγνωρα, την ίδια ώρα που τα κρύβεις με άριστη στρατηγική μη φανούν, μη φανερωθούν και χάσουν κάτι από την αξία τους. Γιατί το να νιώθεις ξανά είναι πια τόσο σημαντικό, που δε θες να σκορπίσεις.

Κι αν θεωρούν οι πολλοί δειλία την σιωπή σου είναι που δεν έζησαν τη διαδικασία να σε ψάξεις δίχως βάσεις, σαν να μη σε είχες πριν ποτέ. Κι αν ο φόβος παραμένει, να νιώθεις περήφανος που το αναγνωρίζεις με την ελπίδα κάποια στιγμή να το διορθώσεις. Είσαι δυνατός που νιώθεις ξανά, που αποφάσισες να τα βάλεις με ‘σένα, είσαι δυνατός γιατί τα λάθη σου σε έκαναν να σε αγαπήσεις. Είσαι δυνατός γιατί θέλεις μόνο να σε βλέπεις καλύτερο μέρα με τη μέρα! Εσύ εναντίον του εαυτού σου. Θέλει τόλμη η σιωπή, θέλει αυτογνωσία η συνειδητή μοναξιά.