Ένα παιδί, ένα χαμόγελο κι ένα χέρι να σε εμποδίζει να μεγαλώσεις. Ένα παιδί, όλα του κόσμου τα οράματα μαζεμένα, όλα εκείνα τα όνειρα που ακόμα κάνεις κρυφά τις νύκτες κλαίγοντας, ένα παιδί αντικατοπτρίζει όση άνοιξη δε χωρά στους χειμώνες της ψυχής των μεγάλων.
Κι αν το ημερολόγιο σήμερα ορίζει την 4η Ιουνίου κάθε χρόνου ως την παγκόσμια μέρα κατά της επιθετικότητας εναντίον των παιδιών, θα ήταν το πιο λίγο ντροπιαστικό αν η σκέψη μας ήταν οποιαδήποτε ημέρα συνυφασμένη με το αντίθετο. Η ελπίδα που καθημερινά εξαλείφουν οι μεγάλοι, οι υποτιθέμενα ικανοί να διοικήσουν τον κόσμο και κυρίως τους εαυτούς τους, βρίσκεται μόνιμα χαραγμένη σε ένα παιδικό πρόσωπο. Στα μοναδικά μάτια που δεν μπάζουν ειλικρίνειας, στα μοναδικά μάτια που ο κόσμος φαίνεται όμορφος, αλλά κυρίως οραματίζεται κι επιδιώκεται ως τέτοιος μέσα από τις πράξεις τους.
Την ίδια ώρα που εσύ, πανίσχυρε λυτρωτή της δεκάρας γελάς ελεύθερα με τα μεγαλεπήβολα σχέδια βίας σου και με ικανοποίηση για το αίμα που χύνεις, κάποια οικογένεια, κάποιες, πολλές οικογένειες πνίγονται στους λυγμούς προσπαθώντας να καλύψουν το παιδικό αίμα που άπλωσες σε στεριές και θάλασσες.Την ίδια ώρα που εσύ πολεμάς για διαχρονικά αδειανά και φρούδα πουκάμισα στο όνομα της αρρωστημένης λογικής σου, ένα παιδί πολεμά πιο έντιμα αλλά άνισα για ένα κομμάτι ψωμί, μια γουλιά νερό, που εσύ, ισχυρέ, του στέρησες.
Λαθρεμπορία παιδικών οργάνων, παράνομη διακίνηση και πώληση όπλων μέσω μικρών παιδιών, συναίνεση στην παιδική παχυσαρκία μέσω της τεράστιας διαφήμισης φαγώσιμων τερατουργημάτων, όλα μαζί συνθέτουν μια ακόμη εικόνα της παιδικής επιθετικότητας. Επιθετικότητα και αντίρρηση στο να καλλιεργηθούν υγιή άτομα με τη δυνατότητα της προσωπικής επιλογής για εξέλιξη και χτίσιμο πανίσχυρου τείχους στην ολοκλήρωση των βασικών αρχών που διέπουν την παιδική κι εφηβική ζωή ενός ατόμου.
Για κάθε παιδί που κλαίει, εσύ που το χτυπάς διαμελίζεις το είναι σου. Να ζήσεις για να θυμάσαι ανελλιπώς πώς είναι να ζεις βασανιστικά με τύψεις για ένα από τα πιο σοβαρά εγκλήματα της μουδιασμένης κοινωνίας μας. Για τα νεύρα που κάθε φορά επικαλείσαι και σαπίζεις μια παιδική ψυχή, για την ευκολία με την οποία αποπαίρνεις βίαια σωματικά ή λεκτικά το παιδί σου, το παιδί του φίλου, του γνωστού σου, για όλα αυτά, οι στόχοι σου ως ανθρώπινη υπόσταση απέτυχαν παταγωδώς.
Με κάθε χαστούκι και κάθε παιδί που βρίσκεται βίαια στο πάτωμα παλεύοντας άνισα να ανασυστάσει τις δυνάμεις του, ένα κομμάτι ελπίδας χάνεται. Ένα ακόμα κομμάτι αξιοπρέπειας του κόσμου φεύγει για πάντα μακριά κι ένα κομμάτι αλλοτρίωσης, σαπίλας κι εξευτελισμού στιγματίζει την ντροπιαστική εικόνα του κόσμου μας. Για ένα παιδικό βλέμμα πολλοί, πιο πολλοί από τους αρρωστημένους, θα σκότωναν. Κι αν εσύ έχεις ξεχάσει πως είναι να χαμογελάς, πως είναι να είσαι αγνός οραματιστής, πως είναι να θυσιάζεις αβίαστα τα βασικά στο βωμό της επιβίωσης, δεκάδες παιδάκια σου δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς.
Τα παιδιά γεννιούνται για να δίνουν ζωή στην ανυπόστατη ή ελλειπή ζωή μας. Στη μοναδική ανιδιοτελή δύναμη αυτού του κόσμου δεν αξίζει τίποτε άλλο από το μπόι της αμέριστης ανθρωπιάς, αγάπης, αφοσίωσης κι ειλικρίνειας. Στα μοναδικά άτομα που σε προκαλούν και την ίδια ώρα σε λιώνουν από αγάπη, οφείλεις στοργή, κατανόηση μα πάνω απ’ όλα αγώνα. Να αγωνίζεσαι για το αύριο που δικαιούνται, για το παρελθόν που αμαύρωσες ή σου ακυρώσανε και για το μέλλον που σου προστάξανε, συνοδευόμενο με τα εναπομείναντα ίχνη της εντιμότητάς σου.
Όταν ένα παιδί κακομεταχειρίζεται, στεναχωριέται κι απελπίζεται, ο κόσμος να κλαίει, να ξεσπά από οργή, τύψεις και ντροπή!
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
