Λένε πως η σιωπή αν κρατηθεί περισσότερο απ’ όσο πρέπει, κάνει μεγάλο κρότο. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο μεγαλύτερος κρότος γίνεται μέσα μας. Πασχίζουμε να κρατήσουμε σφικτά κλειδωμένα λόγια, σκέψεις, ανείπωτα ξεσπάσματα που το πιο πιθανόν αν λέγονταν στην ώρα τους, μόνο λυτρωτικό καλό θα μας έκαναν.
Μα είναι ο φόβος, βλέπετε, αυτή η απροσδιορίστου αποστολέα κατάρα με αποκλειστική αλλά έντονη σφραγίδα αυτήν του παρελθόντος. Επιπόλαιες εξομολογήσεις, πισώπλατες μαχαιριές, απροκάλυπτοι ενθουσιασμοί κι οικειότητες χωρίς το απαραίτητο πράσινο φως απ’ τον αποδέκτη τους, όλα αυτά ήταν άκρως επαρκή για να σε βυθίσουν σε μια γερή άρνηση να ξαναπείς το οτιδήποτε ακόμη κι εκεί που γνώριζες ότι δεν κινδυνεύεις.
Μα το ‘χουμε όλοι λίγο ή πολύ ζήσει κι αν όχι, μας μέλλει να το βιώσουμε, ότι μερικά πράγματα είναι πάνω από εμάς. Πάνω από οποιεσδήποτε συναισθηματικές εμμονές που υιοθετούμε για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας μπαίνουν οι ίδιες οι καταστάσεις και τα άλλοτε ισχυρά δεδομένα μας, αλλάζουν. Και τότε η σιωπή κάποια στιγμή λυγίζει κι αυτή από την πίεση.
Δε χρειάζονται πολλά. Ένας άνθρωπος κι η αύρα του, η εμπιστοσύνη εκείνη που σε φοβίζει αλλά το γουστάρεις που τη νιώθεις και τα μάτια εκείνα που σου μιλάνε ενθαρρυντικά λέγοντάς σου να συνεχίσεις. Για τα λάθη των προηγούμενων δε φταίνε ποτέ οι επόμενοι. Κι ίσως να έχουν ζήσει παρόμοια ζόρια και να ξέρουν ακριβώς τι είναι αυτό που χρειάζεσαι τη δεδομένη στιγμή. Γι’ αυτό και χωρίς να μπορείς να το εξηγήσεις, σε ωθούν να μιλήσεις.
Κάποτε φοβόσουν πως το να μιλήσεις για να δικαιολογήσεις την επιφυλακτική στάση σου, θα προκαλέσει τρόμο, είχες σιχαθεί ν’ ακούς το γνωστό «φοβάμαι μη σε πληγώσω γιατί πέρασες πολλά». Και ξαφνικά ενώ δε φοβάσαι καν τέτοια ανάλογη αντίδραση θες και πάλι να τα πεις. Αισθάνεσαι ότι τα λόγια σου θα έχουν ένα ασφαλές μέρος να παραμείνουν μόνιμα ό,τι κι αν συμβεί μεταξύ σας στο μέλλον.
Κυριαρχεί η σιγουριά σου ότι θα εκτιμηθούν όσα θα πεις, ότι το παρελθόν σου δε θα προκαλέσει ούτε λύπηση ούτε αφορμή για αλαζονική πρόθεση προστασίας. Γι’ αυτό και ξαφνικά κάθε σου αντίσταση πέφτει. Δε σκέφτεσαι καν όλους εκείνους τους ενδοιασμούς που σου έφθειραν τη λογική. Λες και δεν υπήρχαν καν, η λογική σου μετατοπίζεται στο να επιδιώκεις να τα πεις όλα.
Το να μπορέσεις κάποια στιγμή να κάνεις αυτά που κάποτε σε τρομοκρατούσαν είναι πολύτιμη ένδειξη ευτυχίας. Καταφέρνοντας ν’ αφεθείς ξανά σε όσα σε τσάκισαν είναι η μεγαλύτερη προσωπική σου εκδίκηση. Κι είναι η μόνη μορφή εκδίκησης που είναι απόλυτα υγιής και δεν κρύβει μέσα της απωθημένα που ενδεχομένως να σε πληγώσουν και πάλι. Είναι τεράστια ικανοποίηση να βλέπεις τον εαυτό σου πιο δυνατό κι αποφασισμένο να παίξει ξανά κι ό,τι γίνει.
Μπορεί η μεταξύ σας φάση να χαλάσει, μπορεί να μην προλάβει ν’ αρχίσει καν. Είτε επειδή θες ακόμη λίγο χρόνο για ‘σένα, είτε γιατί για τον οποιοδήποτε λόγο ανακαλύπτετε ότι δεν ταιριάζετε, το πιο πιθανόν είναι πως δε θα μετανιώσεις ποτέ που μίλησες κι ανοίχτηκες. Κι αυτό γιατί, πλέον, το ν’ αποφασίσεις να μιλήσεις είναι για ‘σένα συνυφασμένο με τις συνειδητές σου επιλογές και τα λόγια σου είναι μετρημένα κι άπαξ και μίλησες, ξέρεις ότι αυτό χρειαζόσουν. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η τεράστια ανακούφιση που νιώθεις όταν τα πεις. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη που παίρνεις που δε χωράνε μετάνοιες και δεύτερες σκέψεις.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που σε αλλάζουν κι ας χτυπιέσαι για το αντίθετο. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που καταρρίπτουν τις φιλοσοφίες σου και κάνουν τα κάστρα σου να φαντάζουν παλάτια στην άμμο.
Είναι ο άνθρωπος που μπήκε στο δρόμο σου και σου έδειξε ότι μια σχέση μπορεί να είναι κι υγιής κι ότι ακόμα κι η σιωπή που δε σας αφορά, μπορεί να απειλήσει τη μεταξύ σας ειλικρίνεια. Και του αξίζουν τα «ευχαριστώ» όλου του κόσμου κι ας είναι πάντα λίγα.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
